ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΑΙΜΑ
Δεν είναι ανώδυνο καθήκον.
Να χαράσσεις την καρδιά σου.
Και να στάζει λέξεις.
Ποτισμένες με αίμα.
Ευθύνη μεγίστη να γράφεις.
Στίχους με νόημα και ουσία.
Αντί να κτυπάς τα πλήκτρα.
Για να σου περάσει η πλήξη.

Και τι είσαι εσύ που θα κρατήσεις.
Τον πλανήτη στους ώμους σου;
Αντέχεις την ευθύνη;
Μπορείς μόνος σου να σώσεις τον κόσμο;
΄Είσαι ένα τόσο δα, πληγωμένο ανθρωπάκι.
Μυρμιγκάκι που κανείς δεν του δίνει
σημασία στο πέρασμα του.
Κι όμως οφείλεις να παίρνεις θέση.
Να μιλάς, κι όχι να σιωπάς.

Οι αρχαίοι πρόγονοι σου μιλούσαν.
Με "τραγωδίες" και "κωμωδίες."
Και ήταν σεβαστοί από τον λαό.
Τους οφείλεις μεγάλη τιμή που υπάρχεις.
Ώστε να σκύψεις ευλαβικά να ασπαστείς
την μορφή τους .
Ν`άνάψεις ένα κερί στην μνήμη τους.
Να χαράξεις ανεξάρτητη πορεία.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ