ΛΙΓΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΟΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Βιομηχανική ολιγαρχία -μαυραγορίτες και Σία.
Στην Γερμανική κατοχή υπήρξε σθεναρή αντίσταση , των Ελλήνων ενάντια στο Ναζισμό. Το Ε.Α.Μ ήταν η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση, ακολούθησε ο ΕΔΕΣ, με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, το Σύνταγμα 5/42 του Συνταγματάρχη Δ. Ψαρού και άλλες περισσότερες, από 300 μικρές οργανώσεις όπως αυτή του αξιωματικού της αεροπορίας Κ. Περίκου ο οποίος έβαλε μία βόμβα και κατέστρεψε τα γραφεία μιας Ελληνικής προδοτικής «εθνικοσοσιαλιστικής» οργάνωσης, και τραυμάτισε θανάσιμα τον ιδρυτή της, Βεβαίως μετά εκτελέστηκε κι ο Περίκος από τους Γερμανούς. Υπήρξε όμως και μία μερίδα Ελλήνων, όπου, όταν οι άνθρωποι, κατά χιλιάδες πέθαιναν τον χειμώνα του 1942, στην Αθήνα από την πείνα, οι ίδιοι πλούτιζαν είτε συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές , είτε κάνοντας απλώς την δουλειά τους αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα.. Το νόμισμα πάντα έχει δύο όψεις. Έχει τον Λεωνίδα στην μία όψη και τον Εφιάλτη στην άλλη.
« Όσοι χρωστούσαν μπόρεσαν νε ξεπληρώσουν με κατοχικές πληθωριστκές δραχμές τα χρέη τους, κι αυτό αφορά βέβαια εκτός από τα φυσικά πρόσωπα και τα νομικά δηλαδή τις επιχειρήσεις .Ας μη ξεχνάμε ότι κάποιες βιομηχανίες είχαν δανειστεί τεράστια ποσά από τις τράπεζες και είδαν τις υποχρεώσεις τους να μηδενίζονται
Ίσως εδώ να βρίσκεται η νέα αστική τάξη , νέα όχι από ην άποψη των προσώπων ή των επιχειρήσεων, αλλά της μεταφοράς προς αυτή σημαντικών κεφαλαίων που επέτρεψαν την αναγέννηση της μετά τον πόλεμο. Όπως σημειώνεται σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» στις 5-9-1945, με τίτλο¨ «Οι 2.5000 που καταληστεύουν τον τόπο». «Στην κατοχή οι βιομήχανοι εξόφλησαν τα χρέη τους στην Εθνική {…} κι έτσι ανεξαρτητοποιήθηκαν από τις τράπεζες. Σήμερα ο σύνδεσμος βιομηχάνων είναι το άλλο σκέλος της βιομηχανικής πλουτοκρατίας το πιο δυναμικό αυτή τη στιγμή». Οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι ,είδαν τις τιμές των προϊόντων τους να εκτινάσσονται στα ύψη, μπόρεσαν να επωφεληθούν μόνο εφόσον είχαν πρόσβαση σε κάποια κοντινή πόλη, εάν συμμετείχαν στα παράνομα δίχτυα διακίνησης τροφίμων, και τέλος, εάν ο ερυθρός σταυρός δεν δρούσε στην περιοχή τους όπου διέμεινε τρόφιμα. Όμως οι μαυραγορίτες και όσοι συνεργάστηκαν οικονομικά με τους κατακτητές ήταν αναμφισβήτητα οι μεγάλοι κερδισμένοι.. Τον Ιανουάριο του 1944 ,σε ένα έγγραφο από την Αθήνα που απευθύνεται προς τον πρωθυπουργό Εμ. Τσουδερό αναφέρεται ότι από το σύνολο των μηχανικών , οι 1500 είναι δημόσιοι υπάλληλοι, οι 500 υπάλληλοι ιδιωτικών τεχνικών εταιριών, και οι 1.500 ελεύθεροι επαγγελματίες. Από τους τελευταίους οι 400 εργάζονται για λογαριασμό των αρχών κατοχής και έχουν δημιουργήσει περιουσίες. Σημειώνεται επίσης ότι οι καταχτητές δεν τους εξανάγκασαν να συνεργαστούν μαζί τους
όπως ψευδώς διαδίδουν οι ίδιοι. Τα κέρδη τους οι παραπάνω ομάδες τα μετέτρεπαν σε λίρες ή κατοικίες παίρνοντας αντίστοιχο ρίσκο. ¨Στην πρώτη περίπτωση ήταν αδύνατον να υπολογιστεί η τιμή της λίρας ,μετά την απελευθέρωση. Στην δεύτερη ήταν αμφίβολο αν οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση θα νομιμοποιούσε τις αγορές τους, που πραγματοποιήθηκαν χάρις στις ακραίες συνθήκες της περιόδου . Τα πάντα ήταν ανοιχτά όταν σις12 Οκτωβρίου οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Αθήνα». Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου το 46-49 και την επικράτηση της δεξιάς και των αντικομουνιστών φιλελευθέρων δυνάμεων αμαυρώθηκε και παραγκωνίσθηκε , η πολυπληθής μαζική εθνική ΕΑΜική αντίσταση, και επικράτησαν ως νικητές, οι συνεργάτες των Γερμανών, ταγματασφαλίτες και οι μαυραγορίτες και γενικά όσοι είχαν φιλικές σχέσεις με τους Γερμανούς, και με την δωσίλογη Ελληνική κυβέρνηση. Η ΕΑΜική Εθνική αντίσταση παραγκωνίστηκε και οι αντιστασιακοί γνώρισαν τις διώξεις και τις εξορίες. Η Ελλάδα μέχρι την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία λειτουργούσε διχαστικά με τους «εθνικόφρονες», τα κομμουνιστικά «μιάσματα» ,και τους συμπαθούντες αυτών. Η αντίσταση αναγνωρίστηκε μονάχα το 1982, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, όπου επήλθε η εθνική συμφιλίωση και έγινε προσπάθεια για την επούλωση των τραυμάτων της κατοχής και του εμφυλίου.
ΠΗΓΗ ¨{Κατοχή Αντίσταση 1941-44 Άρθρο Ευγενίας Μπουρνόβα -Γιώργου Προγουλάκη -Έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ 2010»}