ΠΩΣ ΑΠΩΛΕΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Τώρα πληρώνουμε την ανοργανωσιά μας
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Η ζωή η γνώση, η γνώση της ζωής νάναι τροφή ονείρου απαλού, η μήπως παραλήρημα;» Νίκος Εγγονόπουλος
Ένα κράτος που δεν παράγει αρκετά ,τουλάχιστον αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, , για να μπορέσει να θρέψει τον πληθυσμό του ,παρά δαπανά τεράστια ποσά στις εισαγωγές τους, και για να ανταπεξέλθει παίρνει δάνεια από το εξωτερικό, και τις ντόπιες τράπεζες, δεν έχει υποθηκεύσει την εθνική του κυριαρχία.; Δεν είναι έρμαιο των πιστωτών του; Ένα κράτος που εισάγει καταναλωτικά αγαθά -σχεδόν τα πάντα , και εξάγει ελάχιστα, ενώ δεν παράγει, τα προϊόντα τα οποία καταναλώνει. Δεν έχει υποθηκευμένη την εθνική του κυριαρχία παίρνοντας συνεχώς δάνεια για να διατηρήσει το επίπεδο ζωής των πολιτών του; Για τον έντονα καταναλωτικό τρόπο ζωής, δεν ευθυνόμαστε όλοι μας, ο καθένας ανάλογα με την θέση του στην κοινωνία;
Παρακαλώ ,σας θέτω το ρητορικό ερώτημα.. Τα προϊόντα που καταναλώνουμε τα παράγουμε ή δημιουργείτε δημόσιο χρέος, και θέσεις εργασίας στο εξωτερικό;
Είμαστε ένα κράτος που δεν έχει οργανώσει, την εσωτερική του αγορά, και οι πολίτες του, δεν συνεργάζονται για να δημιουργήσουν μεγάλες επιχειρήσεις είτε σε μορφή Α.Ε ή σε μορφή συνεταιριστικών επιχειρήσεων, για να ανταγωνιστούν τους Ευρωπαίους οργανωμένους εταίρους, παρά λειτουργούμε εγωιστικά και ατομικά . Έτσι ανεπαισθήτως, μας πήραν και την εσωτερική αγορά της λιανικής, οι ξένοι στον εμπορικό τομέα διακίνησης αγαθών. Δεν έχουμε ευθύνες για την απρονοησία μας, και την ανικανότητα μας να συνεργαστούμε μεταξύ μας με πνεύμα συναδελφικότητας και αλληλεγγύης, αλλά παραμένουμε σε απαρχαιωμένες δομές παραγωγής και διανομής; Αφήσαμε ελεύθερο το έδαφος, και έχουν εισέλθει ξένες μονοπωλιακές αλυσίδες, όπου κυριαρχούν στη αγορά. Δεν είναι απώλεια στην ουσία Εθνική κυριαρχίας;
Ένα κράτος που ενώ έχει το θείο δώρο του ήλιου, και του αέρα για να παράγει ενέργεια , και να μην είναι εξαρτώμενο από τις εισαγωγές υδρογοναθράκων {πετρέλαιο} και φυσικού αερίου, και δεν το έχει αξιοποιήσει παρά δαπανά τεράστια ποσά για τις εισαγωγές {με δανεικό χρήμα} δεν υποθηκεύει την εθνική μας κυριαρχία; Ένα κράτος που δεν οργανώνει σε σύγχρονες βάσεις με αξιοκρατικά κριτήρια την δημόσια διοίκηση, να λειτουργεί απρόσκοπτα, και να σέβεται τον πολίτη, δεν υποθηκεύει το μέλλον των επερχομένων γενεών; Ένα κράτος που δεν τιμωρεί με την δικαστική του εξουσία {την οποία προσπαθεί να ελέγχει για κομματικό όφελος} αυτούς που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα , αλλά μένουν στο απυρόβλητο τι μηνύματα δίνει στις νέες γενιές; Ένα ατελείωτο καταναλωτικό πάρτη άρχισε από τότε που εισήλθαμε στην Ο.Ν.Ε και στο ευρώ. Η Κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα άρχισε να δανείζει με φθηνό χρήμα τις εμπορικές τράπεζες και αυτές με την σειρά τους άρχισαν να κυνηγούν κατά πόδας τους Έλληνες καταναλωτές ,και να τους μπουκώνουν στην κυριολεξία καταναλωτικά δάνεια . Για να πληρωθούν αυτά τα δάνεια έπαιρνε το κράτος νέα δάνεια από το εξωτερικό, κι έτσι δημιουργούντο θέσεις εργασίας στην Γερμανία στην Γαλλία στην Κίνα και αλλού. Δεν είναι αυτή η τακτική υποθήκευση της εθνικής μας κυριαρχίας; Γιατί μονίμως μας φταίνε οι ξένοι για τα σφάλματα και την συμπεριφορά κυβερνητών και λαού; Γιατί να μην έχουμε εμείς μια εύρωστη οικονομία ,και να στηρίζουμε άλλους λαούς, παρά να γινόμαστε ζήτουλες συνεχώς, με το χέρι απλωμένο για δάνεια , και να πληρώνουμε υπέρογκα τοκοχρεολύσια; Ήρθε η ώρα όπου οι διεθνείς και Έλληνες τραπεζίτες που δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά αποσκοπούν στο κέρδος, κι όπου οριοθετούνται στην δημοσιογραφική και την γλώσσα των οικονομολόγων, ως «αγορές», μας πήραν χαμπάρι πως δεν είμαστε σοβαροί χώρα- ο λαός και οι κυβερνήτες του -τώρα που στένεψε η κυκλοφορία του χρήματος, και ο τούρμπο καπιταλισμός περνάει μεγάλη κρίση, και μας ανέβασαν τα επιτόκια του χρήματος. Έτσι αναπόφευκτα σπρωχτήκαμε προς το μνημόνιο . Με το μνημόνιο παραιτηθήκαμε από την εθνική μας κυριαρχία σε περίπτωση που δεν ξεπληρώσουμε τα χρωστούμενα.. Αυτό όμως δεν είναι η ουσία.
Είναι το αποτέλεσμα ενός κράτους κι ενός λαού, που ζούσε πέρα από το επίπεδο των δυνατοτήτων του με δανεικά.. Σε μία ταξική κοινωνία βεβαίως με πολλές κοινωνικές οικονομικές διαστρωματώσεις όπου δεν ζούσαν ούτε κατανάλωναν όλοι το ίδιο.
Γιατί και μνημόνιο να μην υπογράφαμε, οι τράπεζες ήθελαν τα λεφτά τους. Μπορούσαμε βέβαια και να χρεοκοπήσουμε ως χώρα. . Να μην έχει το κράτος να πληρώνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, να αυξηθεί ο πληθωρισμός κατακόρυφα, να μην έχουμε συνάλλαγμα για εισαγόμενα προϊόντα, να χαθούν οι καταθέσεις από τις τράπεζες. Μπορούσαμε άραγε να πορευόμαστε ω κράτος και ως λαός με την ίδια ανευθυνότητα και αμεριμνησία;