ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ 1966

Δεν είμαι προληπτικός μα, ας χτυπήσω
πριν ξεκινήσω κι ένα κομμάτι ξύλο
να φύγει το κακό.
Τι τραγικός Δεκέμβριος εκείνο τον καιρό.
Το 1966 για εμένα, και την Κρήτη την περήφανη
μάνα, των Λευκών Ορέων και του Ψηλορείτη.

Ήμουν μόνο δεκαοχτώ σε τρυφερή ηλικία.
... Τότε που οι έφηβοι βγαίνουν στη ζωή
να γράψουν τη δική τους ιστορία.
Μέσα σένα μήνα έφυγε πατέρας και γιαγιά
μαζί, και μου σκοτείνιασε η ζωή.
Θάναι φτωχές οι λέξεις ο πόνος και η οδύνη
να περιγραφεί.
Το κακό δεν σταματά εκεί.
Τον Δεκέμβρη μήνα που γεννιέται ο Χριστός
και φέρει την ελπίδα.
Ακούγεται κρότος δυνατόν και σείεται η Κρήτη.

Σπασμένα ξύλα,ανθρώπινα κουφάρια, βάρκες που πλέουν
μισοπέλαγα, χέρια που απεγνωσμένα τη χάρη
του Θεού ικετεύουν.
Το πλοίο μισοπέλαγα ναυάγησε στη νήσο Φαλκονέρα
μια νύχτα με βαθύ σκοτάδι.
Θρήνος σκέπασε τα Χανιά τη πόλη με την αρχοντιά.
Αβάστακτος ο πόνος κι ο θρήνος βαρύς
για αδέρφια και συγγενείς.

Πρωτύτερα είχα σκεπάσει με το χώμα
δυο πολυαγαπημένους μου.
Ο πόνος μου στάθηκε βουβός.
Ούτε φωνές ούτε κραυγές ούτε δάκρυα.
Τσιμπήθηκα μήπως ήμουν κι εγώ νεκρός.
Ναι,πέθανα κι εγώ μαζί τους.
Έζησα στιγμές από
το αναπάντεχο φρικτό σκοτάδι.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ