Ο ΦΩΤΟΔΟΤΗΣ ΗΛΙΟΣ

Κάθε ανθρώπου θάνατος λιγοστεύει
τον αέρα που αναπνέω.
Κάθε φτερούγισμα πουλιού μου
ζωντανεύει την ελπίδα.
Ο φωτοδότης ήλιος που φεγγοβολά
μου χαρίζει υγεία και ένα πλατύ χαμόγελο.
Η βροχή του χειμώνα με ανασταίνει.
Α τι ωραία που είναι η ζωή μας.
Η βλάστηση χαρίζει καρπούς.
Δίνει ζωή στο περιβάλλον για
να στηρίξει την ύπαρξη μας.

Ο άνθρωπος, ο αγαπημένος μου
επίγειος Θεός.
Άνεση έχει φέρει
στη πρωτόγονη ζωή μας.
Αλλά και πόσο σκοτάδι περιέχει.
Είναι αυτοκαταστροφικός
και με τον κακό του
εαυτό καταστρέφει τη φύση.
Με ποιους δαίμονες του κακού
αντιπαλεύει και τον νικούν;
Η ηθική του περιβάλλοντος
λησμονάτε χωρίς ενδοιασμούς
αν πρόκειται
να αυξήσει τον λογαριασμό του
στην τράπεζα.

Το σκοτάδι, κρύβει τον ήλιο!
Η ποιητική της αγάπης υποχωρεί
μπροστά στην δύσμορφη,
καμπούρα
και άσχημη ποιητική της
αχαλίνωτης κερδοσκοπίας.
Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει
από την ιστορία του.
Ο εχέφρων άνθρωπος χωρίς περίσκεψη
παραδίδεται στον άνθρωπο
του πολέμου, και της στυγνής βίας.
Κάθε ανθρώπου θάνατος
σε πολέμους ματώνει τη ψυχή μου.

Πονά ο ποιητής όταν ξεπέφτει
ο πολιτισμός.
Πως να αλλάξει ο κόσμος με ποιητικές
συμβουλές και προτροπές;
Ίσως να καλυτερέψει αν αγκαλιαστούμε
και ειρηνικά παλέψουμε ενάντια
στον κακό εαυτόν μας.
Όταν φιλέψουμε όλοι μαζί, για
να τραγουδήσουμε τον ύμνο της αγάπης.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ