ΠΑΓΩΝΙΑ

Ένα παιδί μετράει τα άστρα.
Στο κρύο και στη παγωνιά.
Δεν βρίσκει μέρος να φωλιάσει.
Γωνία για να ξαποστάσει.

Οι κλειδοκράτορες όρθωσαν
τείχη και πήραν το κλειδί.
Ξεμοναχιάζει στο 
κρύο του χειμώνα
το φτωχό παιδί, με όπλο
την υπομονή.

Για το άδικο του κόσμου
αισθάνεται οργή.
Ονειρεύεται δικαιοσύνη
αγάπη και γαλήνη.

Μεθοδικά μαζεύει
πυρομαχικά
και περιμένει την ώρα.
Και τη στιγμή.
Μπουρλότο να βάλει.
Στα σαθρά θεμέλια,
του παλιού κόσμου να καεί.

Ένα νέο σύμπαν να
δημιουργήσει.
Γεμάτο καλοσύνη
και αρετή.
Ιδανικό και άξιο,
στο κόσμο
για να ζήσει.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ