ΕΦΥΓΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΗΜΕΡΑ

Πέρασαν τα χρόνια.
Τον Ιούλιο κλείνω τα 65.
Προσπαθώ να συμφιλιωθώ
με τον θάνατο.
Άτιμο πράγμα αυτή η προσπάθεια.
Μα πως να γίνεις φίλος
με ένα νεκρό;

Με τον ορατό και πάντα
αόρατο δράκο που σε περιμένει
καιροφυλακτώντας στη γωνία
με το δρεπάνι;
Δεν είμαι γενναίος.
Ένα ανθρωπάκι ήμουν είμαι
και θα είμαι.

Φοβάμαι και αφήνω πόρτες
ερμητικά κλειστά
και τα παράθυρα με
διπλά φιμέ τζάμια
και κλειδαριά ασφαλείας.
Δεν καυχιέμαι επειδή
φοβάμαι τον θάνατο
Μα δεν μπορώ να ψεύδομαι.
Μπροστα στον καθρέπτη μου.
Αγαπώ τη ζωή έστω κι αν
το κορμί μου μεγαλώνει.

Η ψυχή μου είναι νέα
και πεταρίζει ηδονικά
με τις χαρές που η ηλικία
μου προσφέρει.
Οι γιατροί τακτικά γράφουν
τις συνταγές τους
και μου χτυπούν την πλάτη
με συγκατάβαση.

Ως ειδικοί γνωρίζουν καλύτερα
εμού το ανθρώπινο δρομολόγιο.
Όμως εγώ ο αφελής γράφω
ακόμη ποιήματα κι ο νους
μου ταξιδεύει.
Ναι, για να κερδίσεις την ημέρα σου
πρέπει να κοπιάσεις πολύ.
Να απωθήσεις
τα ζιζάνια που σου καταθλίβουν
την ύπαρξη.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ