ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Μια φορά κι ένα καιρό
ήτανε ένα κορίτσι.
Είχε άσπρη
κορδέλα στα μαλλιά
και γοητευτική
τοπολαλιά.
Δεν μπορούσε να ζήσει 
στο νησί, και μπάρκαρε
για την Αμερική.

Δύσκολη ζωή, πόνος και νόστος.
Για την οικογένεια που,
Άφησε πίσω και την,
φτωχή πατρίδα.

Βρέθηκε μακριά από τη πατρίδα.
Μέσα στη ξένη καταιγίδα.
Πάντα όμως ήταν, στη καρδιά της.
Στο ξύπνιο και στα όνειρα της.

Η δεύτερη πατρίδα της,
Ήταν άπονη μητριά.

Άφησε να κατοικούν.
Τρις οικογένειες.
Σ,ένα σπίτι, χωρίς.
Ανάσα στον φεγγίτη.

Πολύ δουλειά, καλό κολάϊ.
Μεροδούλι μεροφάϊ.
Και το μέλλον άγνωστο.

Το κορίτσι μεγάλωσε.
Γέννησε απογόνους.
Απέκτησε και εγγόνους.
Στην Ελλάδα όταν επέστρεψε
ως ελληνοαμερικανίδα.

Την είδε γεμάτη μετανάστες.
Ήταν φτωχοί και άκληροι
ξένοι εργάτες.
"Τι ζητούν οι ξένοι
Στην Ελλάδα την πατρίδα μου."

"Θέλω την Ελλάδα μου όπως ήταν.
"Χωρίς ξένους καθαρή.
Με τη γαλανόλευκη.
Υψωμένη καθόλου ρυπαρή."

Η δόλια κόρη ξέχασε,
Τη καταγωγή της ότι
ήταν μετανάστρια,
δούλα και εργάτρια.

Ήταν μια φορά, κι ένα καιρό
ένα κορίτσι χαμογελαστό.
Είχε άσπρη κορδέλα
στα μαλλιά και γοητευτική
τοπολαλιά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ