ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Εκείνα τα χρόνια τα δίσεκτα
ο ήλιος δεν έλαμπε στον ουρανό.
Τα σύννεφα έκρυβαν την χαρά.
Οι άνθρωποι είχαν την θλίψη
αποτυπωμένη στα μάτια τους.
Οι γυναίκες ήταν ντυμένες 
στα μαύρα
και είχαν στήσει
στη πλατεία μοιρολόϊ.
Οι νέοι μετανάστευαν
κατά κύματα
στις χώρες
με τις υπόγειες στοές.

Τα παιδιά ήταν ισχνά και πεινασμένα.
Ανέμελα έπαιζαν στο χωμάτινο δρόμο
με μία αυτοσχέδια
μπάλα από πανί
που είχε τυλίξει σφιχτά η γειτόνισσα.

Η μόνη αθωότητα που υπάρχει
στον κόσμο βρίσκεται στο βλέμμα
και το χαμόγελο των παιδιών.
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί δεν θα
άφηνα τους ανθρώπους να μεγαλώσουν.
Για να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας.
Θα τους άφηνα για πάντα παιδιά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ