ΜΝΗΜΕΣ ΠΑΛΙΕΣ

Καθόταν ο γέρος στη πολυθρόνα του
αναπαυτικά με κλειστά τα μάτια.
Αναπολούσε τα παλιά τα χρόνια
και φοβόταν που δεν θα ζούσε
μια ζωή... αιώνια.

Σκηνές έφερνε στο νου του
από το σχολείο στα παιδικά του χρόνια.
Τότε που η φτώχεια και οι στερήσεις
δυνάμωναν τις συνειδήσεις.
Η επισιτιστική βοήθεια έφθανε
στα σχολεία .

Στη χώρα μας
που είχε ζήσει μια τραγωδία.
Κατεστραμμένη διαλυμένη
και διχασμένη.
Δια πυρός και σιδήρου
πέρασε στη κατοχή ,
και με σπαραγμό πολέμησε
αδελφός τον αδελφό
στον εμφύλιο πόλεμο.
Στο σχολείο τα παιδιά αδύνατα
και υποσιτισμένα
περίμεναν στη σειρά τους
τα καημένα.

Το γάλα σκόνη έρεε
από το καζάνι στα
τσίγκινα κυπελάκια.
Το κίτρινο βούτυρο
έπεφτε πάνω
σε μια φτενή
φετούλα με ψωμί.

Και στο χέρι
έδιναν λίγο κίτρινο τυρί.
Αθώα τα παιδιά
έπαιζαν στην αυλή
διάφορα παιγνίδια.
Χωρίς να γνωρίζουν
το αύριο τι θα φέρει.
Νόστιμο ήταν το φαγάκι
και έτρεφε το παιδικό
τους το στομαχάκι.

Τώρα που ωρίμασε ο γέρος
με νοσταλγία επέστρεψε
σε μνήμες βαθιά χωμένες
που νόμιζε λησμονημένες.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ