ΜΕ ΛΥΧΝΟ ΚΑΙ ΛΑΜΠΑ

Όταν ήμουν παιδί στο σπίτι μας
βλέπαμε στο σκοτάδι με λύχνο
που έδινε ζωή το λάδι, και με λάμπα
με καύσιμο το πετρέλαιο.
Αλήθεια τώρα που το σκέπτομαι
μετά από τόσα χρόνια .
Υπήρξα εγώ παιδί;

Υπάρχει ακόμη αυτή η ηλικία;
Ευτυχώς που παίζω με
τα εγγόνια μου και θυμάμαι.
Όταν οι πατούσες μας πατούσαν
στο χώμα ήταν ανυπόδετες
σε χωματόδρομους με χαλίκια
και αγκάθια.
Στο σπίτι μας ψηλά στο ταβάνι
είχαμε ένα τσίγκινο κρεμαστό
κάτι σαν
ντουλάπι φύλαξης τροφίμων.

Εμείς τα παιδιά το λέγαμε
"κλουβί" γιατί μέσα ήταν
φυλακισμένα το ψωμί και
άλλα είδη ανάγκης.
Ως παιδί έπαιζα ανέμελα
με τους φίλους μου
ποδόσφαιρο κι άλλα παιδικά
παιχνίδια στις αλάνες.

Τώρα παππούς εγώ με λευκούς
κροτάφους διηγούμαι για
εκείνα τα χρόνια
στα εγγόνια μου.
Ιστορίες που μοιάζουν σαν παραμύθια.
Έτσι όπως άλλαξε ο κόσμος.
Τα παραμύθια είναι παρηγορητικά
και για εμάς τους μεγάλους.
Αλήθεια άλλαξε από τότε ο κόσμος;
Ή απλώς άλλαξαν οι τρόποι
οι συνήθειες και η ενδυμασία;

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ