ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ

Όταν ήμουν μικρό παιδί
παίζαμε
ξυλίκι καμάκι, κρυφτό
και κυνηγητό.
"Χρεώναμε" σε κάθε παιδί
και μια συμμαθήτρια.
Ότι δήθεν το αγαπάει.
και γι`αυτόν στους ουρανούς
πετάει.
Στους χωματόδρομους
κυλιόμαστε και στις αλάνες
παίζαμε ποδόσφαιρο
και αγαπιόμαστε.
Διαβάζαμε το "μικρό ήρωα" γεμάτο
κατοχικές περιπέτειες
με το Γιώργο Θαλάσση
όπου η φαντασία του Στέλιου
Ανεμοδουρά είχε πλάσει.

Είχα και μια μυτούλα λίγο
στρογγυλή, και πλακωτούλα.
Έμοιαζε στο σκίτσο του μονίμως
πεινασμένου Σπίθα
που πηδούσε στα κατοχικά
καμιόνια, και έκλεβε
από τους Γερμανούς
ψωμί και μακαρόνια.
Ήμουν "ο Σπίθας" μιας
μεγάλης παρέας
μισοαστικής, μισοαγροτικής .
με πολλά παιδιά
που ζωηρεύαμε
τη γειτονιά.

Ζούσαμε φτωχικά,
αδύνατα, ξυπόλητα
σε χωματόδρομους
και σε καρόδρομους.
Αλλά είμαστε παιδιά
με αντοχές, από τη
παλιά δρακογενιά.
Ανέμελα αστειευόμαστε
και τη ζωή χαιρόμαστε.

Σήμερα ξανά, οι Γερμανοί
έχουν στο χέρι την Ευρώπη.
Την κόρη που σύμφωνα με το μύθο
απήγαγε ο Δίας από τη Κρήτη.
'Οχι με τανκς και πυροβολικά,
αλλά¨ με τις τράπεζες
τα δάνεια και προϊόντα καταναλωτικά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ