ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ
ΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η σύγχρονη Ελλάδα έχει περάσει πολλές δυσκολίες στην ιστορία της. Από «ψωροκώσταινα» έφτασε να γίνει η 26η σε πλούτο χώρα του κόσμου. Διάβηκε βρεγμένη και πανικόβλητη τον διωγμό της Μικρασιατικής καταστροφής, Βίωσε δικτατορίες και κινήματα. Αντιστάθηκε με την θρυλική εποποίϊα της εθνικής αντίστασης στην Ιταλογερμανική κατοχή. Βγήκε ψυχοραγούσα από τον εμφύλιο πόλεμο. Μετά την απελευθέρωση άντεξε το ταλαιπωρημένο σώμα της, και θεράπευσε όλες τις πληγές της. Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις με την άφρονα πολιτική τους έφεραν την χώρα, στα σημερινά της αδιέξοδα. Όμως όλοι μαζί παραμερίζοντας τις διαφορές μας , -χωρίς να πάψει ο λαός να διεκδικεί τα δικαιώματα του για μια καλύτερη ζωή, να παλέψουμε ενωμένοι χωρίς διχόνοιες και τεχνητούς κομματικούς διαχωρισμούς να βγούμε από την σημερινή δύσκολη κατάσταση και να λατρέψουμε με αγαλλίαση ξανά την ελπίδα. Μέσα από το απέραντο άπλετο ελληνικό φως , μέσα από τον γαλάζιο ουρανό και τον λαμπερό ήλιο. Την νωχελική και αφρίζουσα γαλάζια θάλασσα ,των αρχαίων Θεών προστατών και φυλάκων των Ελλήνων. Ναι μπορούμε. Να διώξουμε όσους πολιτικούς μας πλήγωσαν, και εργάστηκαν με ιδιοτέλεια για να πλουτίσουν εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, και με συμμετοχικές διαδικασίες να εκλέξουμε τους λαμπρότερους, τους πιο αδιάφθορους Έλληνες, και Ελληνίδες ,να μας εκπροσωπήσουν στην εθνική αντιπροσωπεία . Μπορεί η παλιά τάξη που δημιούργησε το δημοσιονομικό χάος να λύσει το πρόβλημα; Όχι δεν μπορεί. Ούτε το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας να λύσει, ούτε την κάθαρση να επιβάλλει. Το πολιτικό σύστημα νοσεί βαρέως και είναι στην εντατική. Η δικαιοσύνη είναι εξαρτημένη από την εκάστοτε κυβέρνηση και δεν μπορεί. Έχουμε ανάγκη το ταχύτερον με μια νέα μεταπολίτευση και νέα συντακτική συνέλευση. Επειγόντως.
Αναδημοσιεύω απόσπασμα άρθρου του δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας «Γιώργου Καρελιά με τις καίριες επισημάνσεις του για το ασφαλιστικό και την άφρονα πολιτική της πολιτικής και συνδικαλιστικής ηγεσίας, κατά το παρελθόν..
"Ετσι, αυτό το στρεβλό σύστημα επί δύο και πλέον δεκαετίες δημιούργησε στρατιές συνταξιούχων των 40, 45 και 50 ετών. Πολλοί δε από αυτούς, έχοντας εξασφαλισμένη τη σύνταξη, επανέρχονταν αμέσως στην ενεργό δράση, στερώντας θέσεις εργασίας από νέους. Και δεν ήταν όλοι αυτοί μόνο χαμηλοσυνταξιούχοι, για τους οποίους υπάρχει η ανάγκη συμπλήρωσης του εισοδήματος. Ενα άρρωστο ασφαλιστικό σύστημα, που έδινε συντάξεις-μαϊμούδες (είναι, όντως, εκπληκτικά τα ποσοστά αναπηρίας που εμφανίστηκαν σε ορισμένους νομούς). Ενα σύστημα που, αντί να βοηθάει ουσιαστικά τις μητέρες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους (βρεφονηπιακοί σταθμοί, μεγαλύτερη περίοδος αποχής από την εργασία μετά τη γέννησή τους, αξιοπρεπή επιδόματα), τις έβγαζε στη σύνταξη στην πιο παραγωγική ηλικία τους και όταν τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει και δεν τις είχαν ιδιαίτερη ανάγκη.
Ολα αυτά τα έβλεπαν αρκετοί πολιτικοί και συνδικαλιστές στα χρόνια που πέρασαν. Κάποιοι τα έλεγαν ή τα έγραφαν κιόλας. Εν τω μεταξύ ορισμένα Ταμεία είχαν χρεοκοπήσει από χρόνια και κάποια άλλα βρίσκονταν διαρκώς «στο κόκκινο». Ζούσαν μόνο χάρη στις συνεχείς αιμοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος ήταν πάντοτε ελλειμματικός. Και όσο το κράτος μπορούσε να δανείζεται, δεν υπήρχε πρόβλημα. Οταν ένα Ταμείο έφτανε στη στάση πληρωμών, έπαιρνε μια δόση ενίσχυσης και πλήρωνε τις συντάξεις. Εν τω μεταξύ η εισφοροδιαφυγή οργίαζε και επιδείνωνε το πρόβλημα. Πόσο θα μπορούσε να συντηρηθεί αυτή η άρρωστη κατάσταση; Πολλοί έβλεπαν το αδιέξοδο, ελάχιστοι έκαναν κάτι ουσιαστικό για να μην έρθει. Ελάχιστοι ήταν προμηθείς, τώρα περισσεύουν οι επιμηθείς.
Σήμερα αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο το καταστροφικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής. Το κράτος έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Οι δαπάνες του περικόπτονται. Αντίθετα, οι δαπάνες ορισμένων Ταμείων αυξάνονται. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις, αφού το κράτος αδυνατεί να συνεχίσει την καταβολή της επιχορήγησης; Βεβαίως, αυτό το αδιέξοδο θα μπορούσε να συνεχιστεί, με διάφορα μπαλώματα, αν η κρίση και τα σπρεντ (που ξεχάσαμε) δεν έφερναν τους δανειστές στην Αθήνα.