ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΜΕ ΤΟΥΣ «ΛΑΔΩΜΕΝΟΥΣ ΠΟΝΤΙΚΟΥΣ»ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Διαβάζω την τακτική στήλη του καθηγητή Κώστα Μπέη στην «ελευθεροτυπία» εδώ και τριάντα χρόνια. Σήμερα ο κ. Κώστας Μπέης θα πρέπει να διαβαίνει το όγδοο έτος της ηλικίας του και είναι πλέον ομότιμος καθηγητής νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών . Γράφω για την ηλικία όπου υπολογίζω ότι είναι, γιατί κατοικώ στα Χανιά και δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω από κοντά. Διότι αυτά που γράφει θα μπορούσε να τα γράψει ένας οργισμένος νεαρός φοιτητής που ονειρεύεται ν`αλλάξει τον κόσμο. Είναι φανερό ότι ο κ. καθηγητής έχει εξοργισθεί από την πολιτική κατάσταση που έφερε την χώρα μας στο χείλος της αβύσσου. Προτείνει Συντακτική Συνέλευση όχι με επανάσταση γιατί και οι επαναστατικές ιδεολογίες ξεχαρβάλωσαν, αλλά με πρωτοβουλία του προέδρου της δημοκρατίας. Είναι βέβαια ουτοπιστής ο κ. καθηγητής διότι οι επαναστάσεις γίνονται από επαναστατημένες λαϊκές δυνάμεις και εκφράζουν γενικότερες πλειοψηφίες και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Όπως η Γαλλική επανάσταση που έκφρασε την άνοδο της αστικής τάξης στην εξουσία, η Ρώσικη επανάσταση του 17 που έκφρασε την εργατική εξουσία «η μεγάλη πορεία του ΜΑΟ που έκφρασε τις κομμουνιστικές ιδέες της εποχής του. Σήμερα δεν διαβλέπετε στον ορίζοντα κατ`εμέ τουλάχιστον, για το κοντινό μέλλον τέτοιας έκτασης αλλαγές. Ταχύτατες μεταρρυθμίσεις χρειάζεται η χώρα διαφάνεια , πραγματικός έλεγχος του «πόθεν έσχες» των πολιτικών προσώπων, κι ένα όραμα για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και μια εξωστρεφή οικονομία . Ασφαλώς μόνιμη και ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Προφανώς κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους και ένα λειτουργικό κοινωνικό κράτος, που προσπαθούν να κατακρημνίσουν με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους. .Στο άρθρο στην «Ε» της 16-6-2010 ο κ. Κώστας Μπέης χαρακτηρίζει τον Ακη Τσοχατζόπουλο «λαδωμένο ποντικό» φωτογραφίζοντας τον, χωρίς να τον κατονομάζει. Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον απόσπασμα. του άρθρου του καθηγητή Κώστα Μπέη.







«Την έχω ξανακούσει την συμβιβασμένη παρατήρηση σε διαφορετικές
περιστάσεις, από δύο πολιτικούς ηγέτες που ιδιαιτέρως τιμώ: τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον μεγάλο) και τον Κώστα Σημίτη. Ο πρώτος, σε στενό κύκλο κάποτε, μας είχε πει πως στην πολιτική δεν μπορείς μήτε προλαβαίνεις να κάνεις πολλά, έτσι που να νιώθεις ευτυχής και να θεωρείσαι όντως επιτυχημένος, αν καταφέρεις να πραγματοποιήσεις δύο, το πολύ τρία άλματα, με τα οποία κατόρθωσες και έφερες τα εθνικά συμφέροντα δυο μέτρα πιο μπρος. Το είχε πετύχει αυτό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την αναίμακτη αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών, την ήρεμη επανένταξη των αριστερών δυνάμεων ως ισότιμων παραγόντων της εθνικής πολιτικής, κι ακόμη με την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, παρά την αντίδραση του τότε Γερμανού καγκελάριου Σμιτ, που διακήρυσσε ότι η είσοδος της Ελλάδας θα έπρεπε να περάσει πρώτα πάνω από το πτώμα του! Ετσι όμοια, παρά τη μικρόψυχη κριτική που δυστυχώς συχνά ακούμε εναντίον του, ο Κώστας Σημίτης έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη, έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ανέβασε τις ελληνικές οδικές συγκοινωνίες σε επίπεδα που η δική μας γενιά δεν θα ευτυχήσει να ξαναδεί. Δυστυχώς, δεν είχε τα περιθώρια (ή μήπως το σθένος) να χτυπήσει κατακέφαλα τους λωποδύτες των κυβερνήσεών του, ούτε καν όταν ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ, καθώς έκτοτε είχα ακούσει, του είχε επιδείξει τα παραστατικά των καταθέσεων σε αμερικανικές τράπεζες - μίζες για εξοπλισμούς που ούτε χρειάζονταν μήτε είχε η Ελλάδα τα αναγκαία χρήματα για να πληρώσει. Παρά ταύτα δεν έστειλε τον λαδωμένο ποντικό ούτε στον εισαγγελέα ούτε καν σε κάποιο από τα πολλά σπίτια του. Τον μετέθεσε σε άλλο υπουργείο...
Λοιπόν, μολονότι, ή ίσως ακριβώς επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει μέχρι μυελού οστέων, είναι πια καιρός για μια γενναία πρωτοβουλία από ψηλά, που να οδηγήσει σε Συντακτική Συνέλευση με συγκεκριμένους εξυγιαντικούς στόχους. Χρονικά περιθώρια αναμονής δεν υπάρχουν. Και ναι μεν ούτε η άλλοτε στρατοκρατική Δεξιά μήτε η επαναστατική Αριστερά δεν έχουν την ισχύ που θα χρειαζόταν για τη βίαιη κατάλυση της κληρονομικής φαυλοκρατίας που ξεζουμίζει τον τόπο. Ομως η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Και καμιά εγγύηση δεν υπάρχει για φρόνιμη λύση μέσα από απρόβλεπτες βίαιες πράξεις».