ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
«Η γνώση φέρνει μελαγχολία και απογοήτευση, η βούληση και η δράση γεννάει ελπίδα».

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Όταν ρώτησαν τον Ιταλό φιλόσοφο Νομπέρτο Μπόμπιο εάν μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στην κοινωνική συμβίωση χωρίς θρησκεία απάντησε αφυέστατα¨ «Όσοι έχουν θρησκεία τηρούν τους κανόνες μέσω της θρησκείας , όσοι όμως δεν έχουν θρησκεία, τηρούν τους κανόνες που θεσπίζει η Πολιτεία».Ο μεγάλος διανοητής του 19ου αιώνα Καρλ Μαρξ, έχει γράψει ότι ¨ «Η θρησκεία είναι η παρηγοριά του καταπιεσμένου πλάσματος, σε ένα κόσμο χωρίς ψυχή είναι , το όπιο του λαού». «Την πρόνοια του Θεού για τους ανθρώπους, ο κοινός άνθρωπος δεν μπορεί να την φανταστεί αλλιώς παρά στην μορφή ενός εξυψωμένου πατέρα . Η θρησκεία είναι μια αναπληρωματική ικανοποίηση , για να αντέξουμε τις αφόρητες δυσκολίες της ζωής στις πολιτισμένες κοινωνίες ,έχει γράψει ο πατέρας της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόϋντ, στο βιβλίο του¨ «Πολιτισμός πηγή δυστυχίας». Ο φιλόσοφος ,συγγραφέας και πολιτικός Βόλφαγκ Γκαίτε έχει γράψει ότι¨ «Όποιος έχει τέχνη και επιστήμη , έχει και θρησκεία, όποιος τις δύο εκείνες δεν τις έχει, πάλι έχει θρησκεία. Η θρησκευτική λατρεία λοιπόν, είναι μια αναγκαιότητα για την πλειοψηφία του κόσμου, για να ανταποκριθεί σένα αβίωτο και με πολλές διακυμάνσεις βίο ,σε μια κοινωνία όπου κάθε άνθρωπος γίνεται στις πλείστες των περιπτώσεων λύκος, για τον συνάνθρωπο του, “homo “hominy lupus”στα πλαίσια μίας σκληρής ανταγωνιστικής κοινωνίας, όπως είχε γράψει ένας παλιός φιλόσοφος ο Τόμας Χομπς. Στα πλαίσια της ανεξιθρησκίας επιτρέπεται στον καθένα μας, στις δημοκρατικές κοινωνίες να λατρεύει την δική του θρησκεία, ή να δηλώνει αγνωστικιστής ή και άθεος. Σεβόμαστε και εμείς με την σειρά μας τους θρησκευόμενους συνανθρώπους μας. Δεν σεβόμαστε όμως , την προσπάθεια της επίσημης εκκλησίας να κάνει τους θρησκευόμενους συμπολίτες μας -κυρίως εκείνους που δεν έχουν επαρκή παιδεία- και τα αγράμματα και φανατικά γραίδια, να πιστεύουν σε θαυματουργές ιδιότητες εικόνων ,σε θαυματουργές ιδιότητες «αγίων ζωνών» ,και να της θέτουν σε λαϊκό προσκύνημα όπως είχε πράξει πριν γίνει γνωστό το σκάνδαλο του βατοπεδίου ,ο αγιογδύτης μεγαλέμπορος του Αγίου Όρους , ο ηγούμενος της μονής βατοπεδίου Εφραίμ, όπου είχε φέρει δήθεν θαυματουργή εικόνα στην Αθήνα και την είχε εναποθέσει σε λαϊκό προσκύνημα. Χριστιανική θρησκεία σημαίνει αγάπη κοινοκτημοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων κι όχι απροπροσανατολιστικά προτάγματα. Αυτή είναι η λαϊκή έκφραση της θρησκείας όπου αναπαράγει τα ειδωλολατρικά πρότυπα και τις δεισιδαιμονίες της αρχαιότητας. H καπήλευση της θρησκευτικής πίστης επαναλαμβάνεται αυτές τις ημέρες ,στην όμορφη πόλη μας στα ωραία και πνευματικά Χανιά μας, με μία δήθεν «θαυματουργή» εικόνα από το Άγιο Όρος, όπου ρητά το καταγγέλλουμε.
ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΒΙΡΒΙΔΑΚΗ
«Εάν μου μιλήσεις για το πρόβλημα σου, και δεν έχεις έτοιμη μια ιδέα για την λύση του
τότε είσαι μέρος του προβλήματος».
Ο Δήμαρχος Κυριάκος Βιρβιδάκης είναι ένας έντιμος δημόσιος διαχειριστής της περιουσίας του κοινού της πόλεως των Χανίων. Αυτό το ομολογούν φίλοι και αντίπαλοι .Είναι ένας έντιμος δημόσιος άνδρας ,και άνθρωπος που προσπαθεί να τηρήσει με σχολαστικότητα την νομιμότητα. Την πάτησε εκλογικά όμως, διότι τον έφαγε η απληστία του για περισσότερη εξουσία. Όπως κολλούν αυτή την «ασθένεια» οι περισσότεροι πολιτικοί, οι οποίοι καταντούν επαγγελματίες όπου και εργάζονται για την αναπαραγωγή τους αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους. Όταν βγήκε ο Κυριάκος Βιρβιδάκης για πρώτη φορά δήμαρχος, παρουσιάστηκε ο θείος του ο Κ. Μητσοτάκης ,στα τοπικά κανάλια και είχε τότε δηλώσει ότι¨ «Ο Κυριάκος χρειάζεται δύο τετραετίες για να ολοκληρώσει το έργο του». Αν ακολουθούσε την συμβουλή του θείου ,ο Κυριάκος θα έφευγε με το κεφάλι ψηλά, χωρίς την φθορά της εξουσίας.
Ο Βιρβιδάκης όμως θέλησε Τρίτη τετραετία, και έπεσε σε εσωκομματικές τριβές και στην διάσπαση της παράταξης του. Ο Κυριάκος Βιρβιδάκης ήταν ο επίσημος υποψήφιος της Ν.Δ στα Χανιά. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούσα έκανε και την Ντόρα Μπακογιάννη να δηλώσει την υποστήριξη της στον αγαπητό της εξάδελφο. Πίσω του όμως σύμφωνα με την δική μας εκτίμηση του έσκαβε τον λάκκο ,και δούλευε για τον Γρηγόρη Αρχοντάκη, ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο και πιθανό ανατέλλοντα αστέρα του υπό ίδρυση κόμματος της. Αυτά έχει η πολιτική. Λιγότερες χαρές περισσότερες πίκρες «συντροφικά μαχαιρώματα» και όποιος αντέξει.