ΝΕΑ ΜΕΤΩΠΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Βουβάθηκε το πλήθος, άδειασαν οι δρόμοι, τους ταγούς περιμένουν, να σαλπίσουν αγώνα .
Σύννεφα βαριά σκέπασαν τους ουρανούς, κι αυτό τον αιώνα. Εμπρός πατριώτες υψώστε σημαίες, χτυπήστε ταμπούρλα, ο λαός έχει ανάγκη το σύνθημα να δώσετε. Αναπτερώσετε την ελπίδα στα βλαστάρια του Έθνους, να περάσουν αλώβητα από την καταιγίδα. Μανούσος Δασκαλάκης
Μία νέα πολιτική κίνηση, ένα νέο «Πατριωτικό Μέτωπο» όπως έχει ανακοινώσει, θα εξαγγείλει στις 1-12-2010 ο μουσικοσυνθέτης ΜΊΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ.. Σε άρθρο του, ο πρώην βουλευτής και αντιπρόεδρος της βουλής Παναγιώτης Κρητικός, ως πρόεδρος του συνδέσμου «Νικόλαος Ζορμπάς» ενός ανθρώπου συμβόλου, που ηγήθηκε του κινήματος στο Γουδί το 1909, επικροτεί την υπό διαμόρφωση κίνηση Θεοδωράκη , και προτείνει επίσης να προστεθούν, ως μέλη της επιτροπής,¨ τον πρώην υφυπουργό άμυνας πτέραρχο Νικ. Κουρή, και τον διακεκριμένο καθηγητή και ακαδημαϊκό, όπου έχει τιμηθεί με τον τίτλο του Σερ, από την Αγγλική κυβέρνηση Βασίλη Μαρκεζίνη. Καταρχήν δική μου άποψη είναι ότι όσο περισσότεροι πολίτες ενεργοποιούνται στην κατεύθυνση του ενεργού πολίτη, συμβάλλουν στον δημόσιο διάλογο, στον πλουραλισμό των ιδεών ,των προτάσεων ,των αντιρρήσεων και των ενστάσεων , στο κοινό μας σπίτι που ονομάζετε ΕΛΛΑΔΑ. Το ερώτημα είναι σε ποία κατεύθυνση θα κινηθεί, η υπό διαμόρφωση κίνηση; Ορισμένοι λένε ότι η κίνηση Θεοδωράκη θα κινηθεί , σε πατριωτική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση σύμφωνα και με τις θέσεις του Μίκη, τις οποίες έχει δημοσιοποιήσει τα τελευταία χρόνια.
Ορισμένοι άλλοι , περισσότεροι καχύποπτοι ,και ίσως αρκετά κακεντρεχής αναφέρουν τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του μεγάλου, και παγκόσμιας ακτινοβολίας μουσικοσυνθέτη , και αρνούνται προκαταβολικά να του
δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.
Παρεμπιπτόντως, και οι θαυμαστές και οι επικριτές του, δεν παύουν να τιμούν τον Μίκη, και να αναγνωρίζουν τους αγώνες του, εναντίον των Γερμανών στην κατοχή , τους αγώνες του ,για την δημοκρατική ομαλότητα μετά τον εμφύλιο ,και τους αγώνες του επίσης, εναντίον της χούντας των Συνταγματαρχών, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, και φυσικά τις ατελείωτες διώξεις, τις οποίες υπέστη ως συνέπεια της πολιτικής του δράσης.
Όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, του εστάλησαν από προβληματισμένους ενεργούς πολίτες των Χανίων, επιστολές με σχετικές θέσεις και προτάσεις για την νέα κίνηση.
Μια πολιτική κίνηση όμως δεν πρέπει να παίρνει θέσεις, και να αντιπροσωπεύει κάποια συμφέροντα είτε εργαζομένων , και μικρομεσαίων είτε αστών και μεγαλοαστών; Σε ταξικές κοινωνίες όπως η Ελληνική, δεν υπάρχουν ουδέτερες κινήσεις ,έστω κι αν παριστάνουν ψευδώς πως είναι. Το ΠΑΣΟΚ π.χ. όταν ξεκίνησε στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974, είχε χαρακτήρα Πατριωτικό και Εθνικό, και συνθηματολογούσε για «Εθνική ανεξαρτησία. Θυμηθείτε το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες», επειδή είχαμε γίνει σχεδόν, προτεκτοράτο {μέϊντ ίν γιου ες έϊ} {made in u.s.a} .Ο Λ.Α.Ο.Σ για να φέρω ένα άλλο παράδειγμα, περιμάζεψε τις σκόρπιες ακραίες και ρατσιστικές κινήσεις, ανά την επικράτεια, {κι αυτό είναι προσωπικό επίτευγμα του Γ. Καρατζαφέρη}, αλλά και συντηρητικά και υπερσυντηρητικά στοιχεία με αναφορά σε ακραίους συντηρητικούς κύκλους της εκκλησίας, και δημιούργησε το σημερινό κόμμα του Λ.Α.Ο.Σ με αντιπροσώπευση στη βουλή ,όπου βρίσκεται στα δεξιά της Ν.Δ. Για να πάμε εκατό χρόνια πιο πίσω . Το κίνημα στο Γουδί το 1909 ,θέλησε αλλαγή των φαύλων κυβερνήσεων, και όχι αλλαγή καθεστώτος ,και ήταν μία διαμαρτυρία κατωτέρων αξιωματικών του στρατού ανάμεσα τους, ο υπολοχαγός Θεόδωρος Πάγκαλος, {ο δικτάτωρ του 1924}, και επέλεξαν επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά. Το κίνημα αυτό όμως, πήρε τον λαό, και τις συντεχνίες της εποχής με το μέρος του. Απαιτούσαν Συνταγματική νομιμότητα, περιορισμό των επεμβάσεων του Βασιλιά στον Συνταγματικό του ρόλο, πολιτική μεταρύθμιση, και κοινωνική δικαιοσύνη. Το κίνημα στο Γουδί είχε ως αποτέλεσμα, το κάλεσμα του Ελευθερίου Βενιζέλου , από την Κρήτη στην Αθήνα, και την επακόλουθη ιστορική εξέλιξη. Υπάρχει χώρος σήμερα για ανάλογες εμπειρίες μέτωπα και κινήματα ,όταν έχουμε κατακτήσει την αβασίλευτη πολιτεία, και μια σύγχρονη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά το 1974, {με όλα τα προβλήματα και τις παθογένειες της}; Υπάρχει χώρος να δημιουργηθεί ένα κίνημα με αρχές και λαϊκή συμμετοχή ,και να μην απολήξει, ένα κίνημα σφραγίδα; Όπως τις χρηματοδοτούμενες από το κράτος Μ.Κ.Ο και τους πάμπολλους συλλόγους σφραγίδες, με τους διάφορους αυτόκλητους προέδρους ,να περιφέρονται με την εγωπαθή μοναξιά τους στα τηλεοπτικά πάνελς; Ιδού η δική μου απορία.