ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ
Aποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα μητέρα.
Να μιλήσουμε για όλα, όπως τότε που μιλούσαμε
όταν ήμουν παιδί. . Αισθάνομαι σαν να έζησα ένα
αιώνιο ύπνο.
Ξαφνικά ξύπνησα κι είδα στον ουρανό τα απαστράπτοντα αστέρια, και το φεγγάρι να λάμπει την νύχτα.
Η επόμενη ημέρα , ήταν συνηθισμένη, ο ήλιος έλαμπε , τα πουλιά κελαηδούσαν στο δάσος, και το κρυστάλλινο νερό είχε
μια νωχελική ροή, στο χωμάτινο ρυάκι. Κοίταξα στον καθρέπτη.
Ήμουν πια ένας ηλικιωμένος άνδρας, με χιονισμένα
μαλλιά και ζαρωμένο πρόσωπο.
Τρόμαξα.. Προς στιγμήν το έδαφος έφυγε κάτω από τα πόδια μου.
Όχι δεν είσαι εσύ λέω στον εαυτό μου.
Συνήλθα γιατί σκέφθηκα ότι η ζωή είναι αμείλικτη,
και αν δεν την ζήσεις στη ώρα σου ο χρόνος για πάντα χάθηκε.
Κάποια στιγμή σε αποζήτησα μητέρα.
Να μιλήσουμε για τη ζωή μου.
Για τα μίλια που διάβηκα, για το ταξίδι μια πελώριας ημέρας
για τις νύχτες τις βροχερές, και τις σκοτεινές.
Για το κλάμα των παιδιών, και την αγονία των γονιών
Για την χαρμολύπη μου ,και τις ευτυχισμένες ημέρες.
Θυμάμαι την μορφή σου και μου λείπεις μητέρα.,
παρηγορούμαι όμως γιατί κάποτε
θα συναντηθούμε. Τότε θα αγκαλιαστούμε σαν να μην
έφυγες ποτέ ,και θα έχουμε πολλά να πούμε.
Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων
να μη χωρίζουν οι ψυχές τους.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ