ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Στα φιλελεύθερα καθεστώτα όπως στην Αμερική, τους διανοουμένους που είναι αντίθετοι στο κατεστημένο, τους περιθωριοποιούν». ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ
«Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι φιλελεύθερες ολιγαρχίες, γιατί σε αφήνουν να μιλάς ελεύθερα, αλλά κανείς δεν σε ακούει». ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ
Ο Ρόμπερτ Κήλυ υπήρξε στην δεκαετία του 60, διπλωματικός υπάλληλος, της Αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα ,και την δεκαετία του 80 πρεσβευτής. Έζησε την ατμόσφαιρα της εποχής ,όπου η αμερικάνικη κυβέρνηση, {στην κυριολεξία η c.i.a} και το τότε υποκατάστημα της, στην Ελλάδα η ΚΥΠ ,έβγαλε από τα σπλάχνα της «τον πρώτο πράκτορα της c.i.a , ο οποίος έγινε πρωθυπουργός στην Ευρώπη» σύμφωνα και με τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως το γράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ¨ «Η δημοκρατία στο απόσπασμα». Ο Ρόμπερτ Κήλυ έγραψε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του, από την εποχή εκείνη με τίτλο ¨ «Η αμερικάνικη πρεσβεία και η κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ελλάδα 1966-69» εκδόσεις Πατάκη. Από την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του, στην «Κυριακάτικη Eλευθεροτυπία» σταχυολογούμε ορισμένα αποσπάσματα. «Nομίζω ότι το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι, οι της cia είχαν δημιουργήσει στην Ελλάδα το ισοδύναμο τους , την ΚΥΠ. Αλλά η ΚΥΠ ήταν στρατιωτική οργάνωση ,ενώ η ΚΥΠ πολιτική. Και το ελληνικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών βασίστηκε στην ελληνική ΚΥΠ, για την οποία δούλευαν, ο Παπαδόπουλος, ο Μακαρέζος κ.α. Η cia συνεργαζόταν με τη ΚΥΠ γι`αυτό έμοιαζε να βρίσκετε τόσο κοντά στην ελληνική κυβέρνηση, τον πρόεδρο τον πρωθυπουργό. Για τον αντιαμερικανισμό του Ανδρέα Παπανδρέου λέει Ρόμπερτ Κήλυ. «Ένα κομμάτι ήταν πραγματιστικό ή πολιτικό. Κάποιοι στην Ελλάδα τότε πίστευαν ότι ήταν Αμερικανός πράκτορας, ο οποίος είχε σταλεί πίσω στην χώρα του, για να ηγηθεί ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα. Το οποίο βεβαίως είναι αστείο. Ο Ανδρέας είχε περάσει 20 χρόνια στις ΗΠΑ, ήταν πιο Αμερικανός,από πολλούς Αμερικανούς, οπότε είχε να διαχειριστεί αυτό το συναίσθημα. Και υπερέβαλλε προκειμένου, να προβάλλει την ανεξαρτησία του. Να αποδείξει ότι δεν είναι Αμερικανός πράκτορας, αλλά στεκόταν πολύ κριτικά απέναντι στην Αμερική, σε θέματα ρατσισμού κ.α. Κι αυτός ήταν ένας λόγος διαφωνίας με τον πατέρα του , ο οποίος σκεφτόταν, ότι αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να αποδείξει την ελληνικότητα του. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει να το λένε αυτό, ότι ο Ανδρέας ήταν πράκτορας κ..λ.π. Υπήρχαν πολλοί που ήταν εναντίον του, και έψαχναν να βρουν τρόπους να τον κατηγορήσουν, αλλά θεωρώ ότι κι αυτός ήταν υπερευαίσθητος στο να αποδείξει ότι ήταν πιο έλληνας από τους έλληνες».
Χρειαζόταν ο Ανδρέας μια «πατροκτονία»; «Σίγουρα ήθελε να δείξει ότι είναι ανεξάρτητος ,καθώς ανταγωνιζόταν για την ηγετική θέση μέσα στο κόμμα,με ανθρώπους όπως ο Μητσοτάκης κ.α., αφού γινόταν μάχη για το ποιος θα διαδεχθεί το «γέρο ηγέτη», οπότε όντως ήθελε να δείξει ότι δεν ήταν απλώς» ο γιος του «γέρου ηγέτη» αλλά ένας ανεξάρτητος παράγοντας ,με ισχυρές ιδέες , δυναμισμό ενέργεια. Δεν επρόκειτο να κληρονομήσει την ηγεσία του κόμματος, απλώς επειδή το όνομα του ήταν Παπανδρέου. Βέβαια τελικά το έκανε αλλά υπήρχαν, κι άλλοι ζηλόφθονοι ανταγωνιστές, που περίμεναν τριγύρω ,επί χρόνια για να αναλάβουν την ηγεσία, και ξαφνικά εμφανίζεται, αυτός ο τύπος έχοντας περάσει τα χρόνια του πολέμου, όχι υποφέροντας στην Ελλάδα ή στην εξορία αλλά ζώντας μια καλή ακαδημαϊκή ζωή στις ΗΠΑ. Και μετά αφού όλα έχουν τελειώσει έρχεται να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Υπήρχε ζήλεια και ανταγωνισμός». Ήταν δικαιολογημένη η κριτική ; «Νομίζω πως ναι. τώρα έχουμε έναν άλλο Γιώργο Παπανδρέου αλλά και την κόρη του Μητσοτάκη. Υπάρχουν πολιτικές οικογένειες στην Ελλάδα, και η επόμενη γενιά κληρονομεί την εξουσία ,ακόμη κι αν δεν έχει προσπαθήσει ιδιαίτερα γ`αυτό.
Δεν είναι πρόβλημα αυτό ; ¨ «Νομίζω πως ναι, αλλά κυρίως είναι πολιτισμικό φαινόμενο . Στην ελληνική κουλτούρα, οι γονείς βοηθούν τα παιδιά τους και τα παιδιά ακολουθούν τα βήματα των γονιών τους. Είναι πολιτισμικό φαινόμενο ,και νομίζω ότι οι έλληνες πολίτες δεν διαμαρτύρονται γ`αυτό όσο οι πολίτες άλλων χωρών. Θεωρείται κάτι σαν υποχρέωση να φροντίζεις συνεχώς για το παιδί σου. ¨Να κάνει ένα καλό γάμο, να βρει μια καλή δουλειά. Αν είσαι στην πολιτική , τα ενθαρρύνεις να μπουν κι αυτά στην πολιτική».