ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΤΤΙΚΟΝ
«Το πέταγμα του κύκνου»
Σκηνοθεσία Νίκος Τζίμας
Πρωταγωνιστούν Τζέϊμς Ντάρσι, Αλίσια Γουίτ, και μια πλειάδα Ελλήνων και Αμερικανών ηθοποιών.
Ο Νίκος Τζίμας είναι ο σκηνοθέτης των ταινιών «Ο Αστραπόγιαννος» και «ο «Άνθρωπος με το Γαρίφαλο». Κατεξοχήν πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης , είναι αναλόγου περιεχομένου και οι ταινίες του. Στην παρούσα ταινία ασχολείται με την γενιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 , και της ενσωμάτωσης της στο σύστημα.. Παρακολουθεί την ιστορία του Αλέξη , ενός αρχιτέκτονα πολεοδόμου που κάνει μεταπτυχιακό στην Αμερική. Επειδή ήταν ιδιοφυία στον τομέα του, του προτείνουν να αναλάβει διευθύνων σύμβουλος σε μια Αμερικάνικη κατασκευαστική πολυεθνική εταιρεία, στην Ελλάδα. Επιστρέφει στην Ελλάδα μαζί με την Αμερικανίδα κοπέλα του, που γνωρίζει στο πανεπιστήμιο , ερωτεύεται παράφορα., την παντρεύεται ,και αποκτούν δύο παιδιά. Η δουλειά όμως τους απορροφά, και σιγά ,σιγά με τον καιρό, και ζώντας μέσα στην ένταση αποξενώνονται. Ένας από τους φίλους του, και συντρόφους του, της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι ο Σωκράτης όπου του είχε σώσει την ζωή, όταν εισέβαλαν τα τάνκξ στο Πολυτεχνείο. Ο Σωκράτης ακολουθεί δικαστική καριέρα, και θα μείνει πιστός στις αρχές του, και στα όνειρα τα οποία έκαναν, στα νιάτα τους, και στον αγώνα τον οποίον έδωσαν όταν ήταν φοιτητές. Θα τον δούμε στην συνέχεια του έργου, να φέρεται έντιμα ως ένας ακέραιος και άτεγκτος ανακριτής, {αλλά Χρήστος Σαρτζετάκης στη υπόθεση Λαμπράκη} και να διεξάγει ανακρίσεις , για να ξεσκεπάσει τις παρανομίες των κατασκευαστικών εταιρειών. Δεν δέχτηκε τα τεράστια ποσά που του υποσχέθηκαν, για να τον δωροδοκήσουν και να του ανοίξουν λογαριασμό στην Ελβετία. Ο έτερος της παρέας ο Δημήτρης δεν άντεξε την κοινωνική και οικονομική του άνοδο, και αυτοκτόνησε από τύψεις. Η κατασκευαστική εταιρεία την οποία διεύθυνε ο Δημήτρης είχε μοιράσει σε συμφωνία με τη εταιρεία του Δάρα, τις δουλειές που θα έπαιρναν από το δημόσιο, φυσικά με δωροδοκίες και καταθέσεις των χρημάτων για λογαριασμό των κυβερνητικών στελεχών στην Ελβετία. Κάποια στιγμή, στην διάρκεια των σκαπτικών εργασιών σένα βουνό πέφτει το βουνό, και καταπλακώνει σκοτώνοντας 12 εργαζόμενους και τραυματίζοντας 37. Το έργο αυτό ο όμιλος του Δάρα το ανέλαβε χωρίς ιδιαίτερο έλεγχο, με την γνωστή μέθοδο δωροδοκίας κρατικών στελεχών. Ο Αλέξης έχει ενοχές με τον τρόπο που ενεργεί ως επιχειρηματίας. Οι συνεργάτες του, τον προειδοποιούν ότι μετά την καταδίκη του διευθύνοντος συμβούλου του ομίλου Δάρα , όπου μοιράζονται τις δουλειές, και τις μίζες, ο ανακριτής θα τον καλέσει στο γραφείο του, και κινδυνεύει με φυλάκιση. Ο Δάρας όμως δεν θα πάει σε ποινική διαδικασία, διότι θα τον «αυτοκτονήσουν» στην φυλακή για να του κλείσουν το στόμα. Εντωμεταξύ από την πρώτη στιγμή, που αναλαμβάνει την θέση του διευθύνοντος συμβούλου, ο Αλέξης δεν σταματάει να εργάζεται ατελείωτες ώρες, και ζει μέσα στην ένταση. Το ίδιο και η σύζυγος του Μαρία, η οποία είχε δικό της γραφείο. Απομακρύνονται διαλύουν οι σχέσεις τους , και αποφασίζουν να χωρίσουν . Οι τύψεις κι οι ενοχές , για την ζωή του που άφησε να περάσει , και δεν την έζησε, υποκύπτοντας στον πειρασμό της επιτυχίας, τον παρακινούν να παραιτηθεί από την εταιρεία . Παραιτείται προσπαθώντας να ξαναβρεί τον παλιό εαυτόν του.
Δίνει συμβουλή στα παιδιά του που βρίσκονται στην εφηβεία , να μην ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα. «Να μη περιφρονήσουν τον άνθρωπο τις αξίες μας κι την φύση γιατί αυτή η γενιά αν πάει όπως πάει η ζωή πάει στο τέλος».
Η ταινία του Νίκου Τζίμα παρακολουθεί την εξέλιξη και την αλλοτρίωση εκπροσώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου. Παράλληλα είναι μια καταγγελτική ταινία κατά του καπιταλισμού, όπου κυριαρχούν οι πολυεθνικές εταιρείες ,και βλέπουμε και με την υπόθεση «Ζήμενς» πως λειτουργούν οι πολυεθνικές, παίρνοντας έργα και δωροδοκώντας κυβερνητικά στελέχη Ανεξάρτητα αν έχει δίκιο ή άδικο ο σκηνοθέτης
προσπαθεί μέσα από την ταινία του, να κριτικάρει την «προδοσία» της γενιάς του πολυτεχνείου.
Ένας ρομαντικός αριστερός όπως ο Νίκος Τζίμας , βλέπει με τον δικό του φακό την πραγματικότητα. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανένα ,ο οποίος να είναι φτωχός και να πλούτισε, και ύστερα να πεθάνει από τύψεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν, με την πάροδο του χρόνου ,δεν μένουν οι ίδιοι. Αρκετοί πρώην μέλη τη Κ.Ν.Ε σήμερα, κατέχουν θέσεις εξουσίας σε πολλούς τομείς, της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Ένας παλαιός συντηρητικός πολιτικός ο Βρετανός Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ¨ότι «Αλλοίμονο στον νέο που δεν είναι επαναστάτης και στον ηλικιωμένο που είναι».
Αν έβλεπαν όλοι με τον ίδιο ρομαντικό τρόπο την πραγματικότητα ίσως να μπορούσε να εφαρμοστεί στην πράξη , η κοινοκτημοσύνη, και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δυστυχώς όμως όπου πήγε να εφαρμοστεί κατέρρευσε , και βλέπουμε σήμερα πόσο έχασε την ισορροπία του, όταν έμεινε μόνος του ο καπιταλισμός.