«Τα χρόνια 1915-1923 είναι της Εθνοκάθαρσης» 11/9/12 | Του Mehmet Akyol Στους Οθωμανούς τα κινήματα εθνοκαθάρσεων δεν ξεκινούν το 1915 και δεν τελειώνουν την δεκαετία του 1920. Οι ρίζες αυτής φθάνουν στα 1800 και με την ίδρυση του νέου Τουρκικού κράτους συνεχίζονται σε τακτές χρονικές περιόδους κατά την διάρκεια του Ρεπουμπλικανικού καθεστώτος. Τα κινήματα εθνικών αφυπνίσεων στα Βαλκάνια που συμβαίνουν παράλληλα με τα ατελέσφορα σχέδια (των Ενωτικών) να δημιουργήσουν ένα εθνικό κράτος στην Ευρώπη, οδήγησε στο να ανοίξουν βαθειά τραύματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πιο σημαντικά, αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν στην επικράτηση ενός φόβου, σε βαθμό πανικού, στον κύκλο των διαδόχων του θρόνου, στις δυνάμεις της εξουσίας και τις ομάδες των νέο-γενιτσάρων (ντεβσιρμέδων) για την επερχόμενη ολοκληρωτική διάλυση της Αυτοκρατορίας. Η εξουσία αντέδρασε ταχύτατα για να διατηρήσει την δύναμή της και να εμποδίσει την διάλυση προσπαθώντας να δημιουργήσει κοινά ίδια χαρακτηριστικά-ταυτότητα. Λόγω ανυπαρξίας εθνικής και κοινωνικής ταυτότητας για να την προστασία της εξουσίας οι ομάδες των νέο-γενίτσαρων ξεκίνησαν, την προσπάθεια διαμόρφωσης κοινής ταυτότητας που προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την κοινωνία των ομόθρησκων του Ισλάμ. Σε τέτοιο βαθμό που η ομάδα γύρω από την διαδοχή του θρόνου και ο Ισλαμισμός που υιοθετούσε τον πολιτικό σκοπό της διατήρησης της εξουσίας, αποτέλεσε τον μοναδικό συνδετικό κρίκο ταυτότητας αυτών των δυνάμεων. Οι απώλειες στα Ευρωπαϊκά εδάφη, οδηγεί το περιβάλλον του θρόνου και τις ομάδες εξουσίας στο να αγκαλιάσουν περισσότερο τις Πανισλαμιστικές ιδέες, στην στροφή του βλέμματος από την Δύση προς την Ανατολή. Τα απελευθερωτικά κινήματα στην χερσόνησο του Μοριά και στα Βαλκάνια είχαν επιταχύνει την διεργασία αυτή. Αυτός ο νέος προσανατολισμός προς την ανατολή δεν ήταν μια ασυνείδητη κίνηση. Ήταν μια συνειδητή στρατιωτική επιλογή προσανατολισμού από την Ευρώπη προς την Μικρά Ασία-Κουρδιστάν και την δημιουργία μιας ζώνης επιρροής που ξεκινούσε από τον νότιο Καύκασο και επεκτεινόταν προς την Κεντρική Ασία και στηριζόταν στις Τουρκικές και Ισλαμικές κοινότητες με σκοπό την δημιουργία νέων πεδίων κυριαρχίας. Οι αναφερόμενες γεωγραφικές περιοχές για μελλοντική επέκταση της κυριαρχίας, που στηριζόταν και στον Πανισλαμισμό, είχε μπροστά της εμπόδια. Οι Τουρκικοί πληθυσμοί που επιδιωκόταν να στηριχθεί η νέα στρατηγική για επιρροή, ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Σύμφωνα με την Οθωμανική απογραφή πληθυσμού το ποσοστό των μη-Μουσουλμάνων μέσα στα σημερινά όρια της Τουρκίας ξεπερνούσε το 40%. Στο υπόλοιπο 60% το ποσοστό των εθνικών Τούρκων ήταν μόλις 12%. Για αυτό τον λόγο, επειδή δεν ήταν δυνατή η εγκαθίδρυση μιας κυριαρχίας που θα βασιζόταν στην πληθυσμιακή υπεροχή των Μουσουλμάνων επί των μη-Μουσουλμάνων, η εθνική εκκαθάριση των μη-Μουσουλμανικών πληθυσμών επιλέγει ως βασική πολιτική. Επιπλέον, τα έτη 1894-96 παρά τις έντονες αντιδράσεις της Ευρώπης επί διοίκησης του Σουλτάνου Αβδουλχαμίτ, σύμφωνα με τις καταγραφές του Αρμενικού Πατριαρχείου, σφαγιάστηκαν 300.000 Αρμένιοι. Οι σφαγές αυτές που απέδωσαν στον Σουλτάνο Αβδουλχαμίτ τον τίτλο του «Ερυθρού Σουλτάνου» συνεχίστηκαν στην μορφή γενοκτονίας επί των ημερών της Ένωσης και Προόδου. Η εθνοκάθαρση αυτή δεν είχε με κανένα τρόπο ως αιτία οποιαδήποτε λόγο ασφάλειας ή εθνικής άμυνας όπως ισχυρίζεται το Τουρκικό κράτος. Αρκετό χρόνο πριν την έναρξη του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου όταν ο Πρέσβης των Η.Π.Α την Κωνσταντινούπολη Χ.Μοργεντάου αναφέρει στα απομνημονεύματα ότι όταν συναντήθηκε με τον ισχυρότερο παράγοντα των Νεότουρκων Ταλαάτ Πασά του είπε ότι «αντιτίθεται σφόδρα κατά των διώξεων κατά των Ρωμιών», ο δεύτερος των απάντησε ως εξής : «τα ξένα αυτά στοιχεία πάντοτε απεργαζόντουσαν το κακό κατά της Τουρκίας, Λόγω της εχθρότητας αυτών των εντόπιων λαών χάσαμε επαρχίες πάνω σε επαρχία…. Αν θα επιβιώσει η Τουρκία με τα εδάφη που της έμειναν θα πρέπει να γλυτώσει από αυτούς τους ξένους λαούς». « Στον εγκέφαλο του Ταλαάτ υπήρχε η έμμονη ιδέα η οποία ήταν ότι : η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους. Για τον λόγο αυτό πρότεινε τον εκτουρκισμό της Σμύρνης και των γύρω νησιών» (Ντογάν Αβτζίογλου). «Αυτοί οι ξένοι λαοί» όπως τους αποκαλούσε ήταν κατ’ αρχή οι μη-Μουσουλμάνοι και αποτελούσαν σε ποσοστό πάνω από 60% του πληθυσμού στη Σμύρνη και 50% στην Κωνσταντινούπολη. Αρχίζοντας από το 1910 ξεκίνησε το κυνήγι των Ρωμιών εμπόρων και η επιχείρηση αυτή της Εθνοκάθαρσης συνεχίστηκε χωρίς καμιά διακοπή. Ακόμη και όταν το 1912 στην εξουσία ήλθε το κόμμα της Ελευθερίας και Συνεννόησης (το Αγγλόφιλο- αντίπαλο κόμμα της Ένωσης και Προόδου) οι Ενωτικοί συνέχισαν της επιχείρηση τηνς εθνοκάθαρσης. Στα Άδανα το 1909 σφαγιάστηκαν μαζικά 17 χιλιάδες ανυπεράσπιστοι εργάτες που δούλευαν στους αγρούς και μικροέμποροι και λεηλατήθηκαν τα υπάρχοντά τους. Ενώ οι σφαγές αυτές διαρκούσαν επί μέρες, ο στρατός και η αστυνομία έμειναν θεατές. Στα χρόνια του πολέμου η πολιτική αυτή της Εθνοκάθαρσης μετατράπηκε σε επίσημη πολιτική εκτοπισμών. Η απόφαση της 24 Απριλίου 1915 για την εξόντωση των Αρμενίων ήταν μια κυβερνητική απόφαση. Ξεκίνησε με συλλήψεις με επίσημη απόφαση. Η βάση της αιτιολόγησης από την Ένωση και πρόοδο ήταν όπως της εποχής του Αβδούλχαμιτ ότι «επαναστάτησαν και εμείς τους σκοτώσαμε» και βέβαια δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί στους οποίου αρνιόντουσαν τόσο τα εθνικά όσος και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα για την επιβίωσή τους, παρά να αντισταθούν; Το 1916 υπήρξε μια δεύτερη απόφαση εκτοπισμών κατά των Ρωμιών και τα υπάρχοντα και οι περιουσίες τους, διετέθησαν στον έλεγχο των «Επιτροπών Εγκαταλειμμένων περιουσιών». Επίσημα φαινόταν σαν μια απόφαση εκτοπισμού ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πράξη εθνοκάθαρσης. Μια εκτόπιση που είναι λίγη γνωστή είναι η περίπτωση των Κούρδων. Μαζί με την εκτόπιση των Ρωμιών και των Αρμενίων, έχουμε την εξορία 1 εκατομμύρια Κούρδων. Μόνο το μισό αυτών επιβίωσε και επέστρεψε στα χωριά του. Τα συντάγματα Χαμιντιγιέ που είχαν ιδρυθεί την εποχή του Αβδούλχαμιτ μετατράπηκαν στα συντάγματα ιππικού και χρησιμοποιήθηκαν στη εκτέλεση σφαγών. Η πολιτική εθνοκαθάρσεων αλλά και η πρόκληση συγκρούσεων μεταξύ των λαών με δημιουργία εχθροτήτων μεταξύ τους που ξεκίνησε από τον Αβδουλχαμίτ, συνεχίστηκε την εποχή των Ενωτικών και δεν σταμάτησε με την ήττα και την ανακωχή στο τέλος του πολέμου. Μετά από την συνθήκη του Μούδρου, με βάση τις αρχές του W.Wilson και πραγματοποίηση ρυθμίσεων για την προστασία της επιβίωσης και τον σεβασμό των εθνικών τους δικαιωμάτων. Η αρχή αυτή απορριπτόταν από τους νέους κυβερνώντες που ήταν της Ένωσης και Προόδου και πρώτα απ’ όλα από τον Μ. Κεμάλ. Για αυτό τον λόγο κατά την εγκαθίδρυση του νέου Τουρκικού κράτους στα απομείναντα Οθωμανικά εδάφη συνεχίστηκε η πολιτική της Εθνοκάθαρσης. Η πρώτη στρατιωτική ενέργεια μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου πραγματοποιήθηκε κατά των Αρμενίων. Η επιχείρηση που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1920 στις επαρχίες Καρς, Αρνταχάν, Άρτβιν και Μπατούμι, που είχαν εκκενωθεί από τους Ρώσους, ουσιαστικά ήταν μια νέα σφαγή των Αρμενίων. Στην επιχείρηση αυτή είχαν λάβει και παραστρατιωτικές τυχοδιωκτικές ομάδες, όπως αυτή του Τοπάλ Οσμάν που είχαν σαν έργο τους την λεηλασία. Αυτοί είχαν ένα καθήκον την σφαγή χωρίς να εξαίρουν τα παιδιά ή τις γυναίκες. Το πρώτο άτομο που συνάντησε ο Μ. Κεμάλ, όταν έφθασε στην Σαμσούντα από την Κωνσταντινούπολη, με την υποστήριξη των Άγγλων, ήταν ο Τοπάλ Οσμάν. Στις εθελοντικές ομάδες που είχαν συγκροτηθεί από τον Τοπάλ Οσμάν είχε ανατεθεί το καθήκον εθνοκάθαρσης των Ρωμιών του Πόντου. Εξάλλου η Κεντρική Στρατιά που ιδρύθηκε το 1920 στην Αμάσεια είχε σαν σκοπό την Εθνοκάθαρση κατά των Ρωμιών του Πόντου και των Αρμενίων. Η διοίκηση της Στρατιάς αυτής είχε ανατεθεί στον γενειοφόρο Νουρεντίν Πασά που είχε την φήμη του χασάπη των λαών. Τα όνειρα της Ένωσης και Προόδου για το Τουράν που έφθαναν μέχρι την Κεντρική Ασία, είχαν σβήσει με την ήττα στον πόλεμο. Όμως δεν είχαν εξαφανιστεί οι δυνατότητες εγκαθίδρυσης του Τουρκικού κράτους σε πιο περιορισμένες γεωγραφικά περιοχές. Η διοίκηση του Μ. Κεμάλ σχεδίασε την ίδρυση του νέου Ρεπουμπλικανικού κράτους στα εδάφη της Μικράς Ασίας, Βορείου Κουρδιστάν και νότιο Καύκασο στηριζόμενος στην άρνηση της εθνικής ύπαρξης. Για αυτό τον λόγο συνέχισε την πολιτική της εθνοκάθαρσης και ενδυναμώνοντας εξαντλήθηκε. Επιπλέον, το 1921 είχε ξεκινήσει η στρατιωτική εκστρατεία εναντίων των Κούρδων του Κότζγιρί που ζητούσαν την αναγνώριση της εθνικής ύπαρξής τους. Τα συντάγματα 47-42 (της Κεντρικής Στρατιάς) υπό την διοίκηση του Γενειοφόρων Νουρεντίν Πασά και την συμμετοχή των άτακτων του Τοπάλ Οσμάν διέπραξαν φρικτές σφαγές. Μετά την ανακατάληψη της Σμύρνης την 9η Σεπτεμβρίου 1922 και τα κατορθώματα του Γενειοφόρου Νουρεντίν Πασά η πόλη της Σμύρνης πυρπολήθηκε της 13η Σεπτεμβρίου 1922 και εξαναγκάστηκαν οι μη-Μουσουλμάνοι της πόλης και της περιοχής να φύγουν. Με τέτοιες μεθόδους εθνοκαθάρσεων και με βάση την άρνηση της εθνικής ύπαρξης λαών, εγκαθιδρύθηκε το νέο Τουρκικό κράτος. Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί με την Σοβιετική επανάσταση, είχαν ευνοήσει την ίδρυση του νέου Τουρκικού κράτους. Ενώ οι Άγγλοι εξασφάλισαν να ανατεθεί στον Μ. Κεμάλ το καθήκον της ίδρυσης του νέου κράτους, η Σοβιετική Ένωση για τα δικά της συμφέροντα είχε υποστηρίξει το κίνημα του Μ. Κεμάλ. Με τις διεθνείς συνθήκες αυτές και την εσκεμμένη αγνόηση των πολιτικών εθνοκαθάρσεων, υποστηρίχθηκε το Κεμαλικό καθεστώς και εγκαθιδρύθηκε ένα κράτος που από την πρώτη του μέρα στηρίχθηκε πάνω στο δικαίωμα ύπαρξης των άλλων λαών. Επιπλέον, με το πρόσθετο πρωτόκολλο της συνθήκης της Λωζάννης για την ανταλλαγή πληθυσμού, δεν είχε απομείνει καμιά εγγύηση για την επιβίωση των άλλων λαών πλην των ντεβσιρμέ (εξισλαμισθέντων) και μεταναστών Μουσουλμάνων ΠΗΓΗ "ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ΕΤ 3" Category: Προτεινόμενα άρθρα Ο Mehmet Akyol ανήκει στην ίδια σχολή της αντιεθνικιστικής τουρκικής ιστοριογραφίας, που μια γεύση της πήραμε στο περσινό αφιέρωμα της εφημερίδας “Δρόμος της Αριστεράς” υπό τον γενικό τίτλο: “Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος: Η Γενοκτονία στην Ανατολή”