του system failure Εν όψει Αμερικανικών εκλογών, η γλώσσα του πολυεκατομμυριούχου υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνεϊ είναι χαρακτηριστική. Μιλώντας για το μισό σχεδόν εκλογικό σώμα, υποστηρίζει, ότι το 47% κακώς πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα περίθαλψης, σίτισης, κατοικίας, που η κυβέρνηση πρέπει να το σεβαστεί, ότι είναι το 47% που δεν πληρώνει φόρο, για να καταλήξει σε μια άκρως κυνική δήλωση, ότι δεν είναι δουλειά του να ανησυχεί γι’αυτούς τους ανθρώπους. Η φιλοσοφία του νεοφιλελεύθερου δόγματος ξεδιπλώνεται αβίαστα όταν κάποιος νομίζει ότι δεν τον καταγράφουν οι κάμερες. Πώς μεταφράζονται τα λόγια του Ρόμνεϊ; Ίσως κάπως έτσι: Όλοι οι άνθρωποι (όχι μόνο οι μισοί), πρέπει να σταματήσουν να πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη, σίτιση, κατοικία και ότι είναι δουλειά του κράτους να τους τα παρέχει. Μέχρι να πεισθούν, πρέπει να φορολογηθούν τα χαμηλότερα εισοδήματα, να κατέβει το αφορολόγητο σε ποσό που μόλις και μετά βίας θα επιτρέπει (ή δεν θα επιτρέπει) σε κάποιον να επιβιώσει, όπως έγινε και στο πείραμα “Ελλάδα”, και να συνεχιστούν οι φοροελαφρύνσεις εν ονόματι του ανταγωνισμού και των θέσεων εργασίας για το 1% που κατέχει τον περισσότερο πλούτο. Άλλωστε, οι φτωχοί είναι που πιστεύουν στο κράτος πρόνοιας, γιατί να το πληρώσουν οι πλούσιοι; Ο Ρόμνεϊ ήταν απλώς ειλικρινής, ενδεχομένως μη γνωρίζοντας ότι τον καταγράφουν, και είπε αυτά που θα ισχύουν ούτως ή άλλως. Θα ισχύουν, ίσως ελαφρώς παραλλαγμένα, με ένα καμουφλάζ κοινωνικής ευαισθησίας και μπόλικα κροκοδείλια δάκρυα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο νέος ολοκληρωτισμός προχωράει ακάθεκτος στην δεύτερη 10ετία του 21ου αιώνα. Στόχος είναι αυτό το 47% να γίνει 37% και αργότερα 27%, ώσπου να εξαλειφθεί τελείως, είτε μέσω μιας ιδεολογικής, είτε μέσω μιας βιολογικής εξόντωσης. Στόχος είναι να επικρατήσει η “Ραντιακή” φιλοσοφία του “Ομπτζεκτιβισμού” και να διαλυθεί κάθε ίχνος εννοιών όπως η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, έννοιες, που η ύπαρξή τους “υποχρεώνει” το κράτος να μεριμνά για τους πολίτες του. Στόχος είναι η επιστροφή στην βαρβαρότητα: όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ιδού ένα άκρως εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον. Προς το παρόν, ο νέος ολοκληρωτισμός εξαπλώνεται είτε μέσω μιας κυνικής ιδεολογικής επιβολής του νεοφιλελευθερισμού, είτε μέσα από τον φαινομενικά άλλο δρόμο του “αναγκαίου” για την σταθερότητα της οικονομίας, την βελτίωση των οικονομικών δεικτών, την διατήρηση των θέσεων εργασίας, των επενδύσεων με οποιοδήποτε κόστος σαν να μην υπάρχει αύριο χωρίς αυτές, και όλα αυτά κάτω από οποιαδήποτε ιδεολογική ομπρέλα. Πώς όμως καταφέρνει να επιβάλλεται παρά τη συνεχιζόμενη καταστροφή που επιφέρει; Παρά το ότι τα αποτελέσματα είναι αντίθετα από αυτά που υποτίθεται ότι επιδιώκει; Στην Αμερική, ανασταίνεται ο Μακαρθικός μπαμπούλας του Κομμουνισμού Σοβιετικού τύπου και μεθοδεύεται μια παράλληλη προπαγάνδα στιγματισμού του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων ως ιστορική απόρροια αυτού του τύπου Κομμουνισμού, πράγμα βέβαια που είναι απολύτως ψευδές, καθώς η κατάκτηση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων προέρχεται από κοινωνικούς αγώνες πολλών δεκαετιών από τους λαούς, πρωτίστως στα κράτη της Δύσης. Η κομμουνιστοφοβία επιστρατεύεται και στην Ελλάδα από διάφορα φερέφωνα, επιχειρώντας πάντα και με παρόμοιο τρόπο να στοχοποιηθεί το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα, ενώ η άκρα δεξιά εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός για να προβληθεί ως η μοναδική φωνή αλήθειας απέναντι στην συστημική προπαγάνδα και να κερδίσει μεγαλύτερο κομμάτι από την εκλογική πίτα. Όμως, ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός επιβάλλεται κυρίως με την προτεσταντικού τύπου λογική ότι η επώδυνη πορεία προς το μέλλον είναι αναπόφευκτη. Τη λογική ότι οι κοινωνίες πρέπει να ματώσουν σήμερα για να έρθει ένα καλύτερο αύριο. Τη λογική που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει τον νέο ορθολογισμό του 21ου αιώνα, αυτόν, που αντικατέστησε τον ορθολογισμό της βιομηχανικής κοινωνίας που κατήγγειλε ο Μαρκούζε στον “Μονοδιάστατο Άνθρωπο”. Αυτός ο νεο-ορθολογισμός, που ίσως να είναι πιο φριχτός, γιατί γίνεται το όχημα αυτού του ολοκληρωτισμού που οδηγεί τις κοινωνίες στον αργό θάνατο. Πιο διαστροφικός, γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας τον ασπάζεται σχεδόν αυτόματα, προσδοκώντας ένα καλύτερο μέλλον. Πιο ισχυρός, γιατί δεν οδηγεί, τελικά, στον ολοκληρωτισμό του “μονοδιάστατου ανθρώπου”, αλλά στον ολοκληρωτισμό του “μονοδιάστατου πολιτισμού”, εξαφανίζοντας σταδιακά οποιοδήποτε πολιτισμικό στοιχείο που μπορεί να τον ξεπεράσει και να τον νικήσει. Παρά την υποκριτική στάση των υποτίθεται αντίπαλων ιδεολογιών απέναντι σ’αυτόν τον ολοκληρωτισμό, οι εκπρόσωποι της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, προδίδονται από τα ίδια τους τα λόγια. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να αντλήσει κανείς μέσα από την πρόσφατη ομιλία του “Σοσιαλιστή” Βενιζέλου: “Δεν έχει νόημα να μιλάει κανείς στις μέρες μας για περικοπή των αναπηρικών επιδομάτων. Δεν αξίζει τον κόπο το κράτος να φερθεί σκληρά στην πιο ευαίσθητη κοινωνική κατηγορία.” Ο “Σοσιαλιστής” πρέπει να είναι πιο προσεκτικός από τον Ρόμνεϊ. Άλλωστε μιλάει μπροστά στις κάμερες και ξέρει ότι τον καταγράφουν. Φορώντας το Σοσιαλιστικό του προσωπείο ανοίγει ζητήματα που άλλοτε δεν θα διανοούνταν ούτε καν να συζητήσει: περικοπή αναπηρικών επιδομάτων: “δεν έχει νόημα στις μέρες μας”, δηλαδή μήπως σε κάποιες άλλες μέρες στο μέλλον θα έχει; “δεν αξίζει τον κόπο το κράτος να φερθεί σκληρά…”, δηλαδή αν άξιζε τον κόπο, αν διορθώνονταν τα δημοσιονομικά και οι οικονομικοί δείκτες, το κράτος θα πετούσε στον Καιάδα τους αναπήρους του; Reply