Ο κύβος ερίφθη από τον “αυτοκράτορα” Ντράγκι 8/9/12 | 0 σχόλια | 0 απαντήσεις | 57 εμφανίσεις Του system failure Η επίσημη διακήρυξη της ηγεμονίας της Ευρωπαϊκής τραπεζοκρατίας, με την σφραγίδα Ντράγκι, είναι γεγονός. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος, με την απεριόριστη αγορά κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη και οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης ετοιμάζονται για το μεγαλύτερο πάρτι τους. Όπως ήταν φυσικό, τα τραπεζοκρατούμενα ΜΜΕ, έσπευσαν – για άλλη μια φορά – να θριαμβολογήσουν. Στην ουσία, η απόφαση σημαίνει ότι η Ευρώπη προχωράει σε μια εσπευσμένη, εκβιαστική ομοσπονδιοποίηση, με όρους που υπηρετούν αποκλειστικά τον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό. Η ΕΚΤ μετατρέπεται σε μια ανάλογη Ευρωπαϊκή Fed, που σημαίνει ότι θα έχει τον απόλυτο έλεγχο της ροής χρήματος σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης. Η υποτιθέμενη Ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve ή εν συντομία Fed), είναι αυτή που ελέγχει πλήρως την νομισματική πολιτική της χώρας και την ροή χρήματος, αν και βρίσκεται υπό τον έλεγχο μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι η ίδια η Fed, που κατέχει ένα σημαντικό μερίδιο του δημοσίου χρέους. Το χρέος της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης προς την Fed οφείλεται σε πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή κατά κύριο λόγο, στο τύπωμα νέου χρήματος. Κατ’αντιστοιχία, η ΕΚΤ μετατρέπεται σε μια ανάλογη Fed επί Ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς, θα «εξυπηρετεί» τις προβληματικές οικονομίες που είναι αποκλεισμένες από τις αγορές ομολόγων, με το τύπωμα νέου χρήματος. Έτσι οι προβληματικές οικονομίες θα φορτώνονται με όλο και μεγαλύτερο χρέος το οποίο θα περνάει στα χέρια της ΕΚΤ, δηλαδή των μεγαλύτερων ιδιωτικών Ευρωπαϊκών τραπεζών που την ελέγχουν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, αφού και πριν, τα κράτη ήταν χρεωμένα στις τράπεζες μέσω του υπέρογκου δανεισμού τους από τις αγορές. Όμως στην περίπτωση αυτή υπάρχει μια σημαντική διαφορά που κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα: είναι οι ανελέητοι όροι που επιβάλει η ΕΚΤ προς τα κράτη που θέλουν να αγοράσουν χρήμα. Τα κράτη που είναι αποκλεισμένα από τις αγορές, εγκλωβίζονται τώρα μέσα στην νεοφιλελεύθερη οικονομική αυτοκρατορία της ευρωζώνης και θα αναγκάζονται κάθε φορά να ακολουθούν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας προκειμένου η ΕΚΤ να αγοράζει τα ομόλογά τους. Τα ΜΜΕ, έσπευσαν επίσης, να παρουσιάσουν ως θετικό το γεγονός ότι η απόδοση των 10ετών Ισπανικών ομολόγων έπεσε κάτω από το 6%, καθώς και των αντίστοιχων Ιταλικών (5,38%), τη στιγμή που η εντός μνημονίου Ιρλανδία δανείζεται με 5,85%. Αν ρίξουμε μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, θα δούμε πλήθος περιπτώσεων όπου οι αγορές στην αρχή έκαναν πάρτι και μετά έκαναν βουτιά, παίζοντας με τις οικονομίες ολόκληρων κρατών και εξυπηρετώντας κερδοσκοπικά παιχνίδια. Δεδομένου ότι υπάρχουν κανάλια που συνδέουν τους οίκους αξιολόγησης, τις μεγαλύτερες τράπεζες και ορισμένα κερδοσκοπικά funds, οι αγορές μπορούν να λειτουργήσουν συντονισμένα προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα κερδοσκοπικά συμφέροντα, ή να εκβιάσουν προς την κατεύθυνση συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Έτσι, θα πρέπει να αναμένουμε σχετικά σύντομα μια νέα επίθεση στα spreads της Ισπανίας και της Ιταλίας, η οποία θα αναγκάσει τις χώρες αυτές να στραφούν οριστικά στην ΕΚΤ ως αποκλειστική πηγή χρηματοδότησης, που σημαίνει ότι θα υιοθετήσουν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας και περαιτέρω διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσουν τα συμφέροντα των τραπεζικών και πολυεθνικών καρτέλ και όπως έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται και στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, θα πρέπει να περιμένουμε σύντομα μια κλιμάκωση της συντονισμένης επίθεσης στην καρδιά της ευρωζώνης και στην ήδη προβληματική Γαλλία, έτσι ώστε να διασφαλιστούν οριστικά και ανεπιστρεπτί οι συνθήκες που απαιτεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Η πολιτική ένωση της Ευρώπης θα μεθοδευθεί βίαια, όχι όμως με βάση τις ανθρωπιστικές αξίες που η ίδια έχει κληροδοτήσει, και τις οποίες είναι έτοιμη να θυσιάσει στο βωμό των οικονομικών δεικτών, μόνο και μόνο για να διατηρήσει ένα αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο που εξυπηρετεί αποκλειστικά τραπεζικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα και εξοντώνει την πλειοψηφία των πολιτών. Ως εκ τούτου, η απόφαση Ντράγκι σημαίνει επίσης, την επίσημη παράδοση των πολιτικών οργάνων της ΕΕ στους μηχανισμούς χρηματοπιστωτικού ελέγχου όπως η ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, EFSF. Είναι χαρακτηριστική η αμηχανία που προκάλεσε στις τάξεις της Γερμανικής πολιτικής σκηνής σε όλα τα επίπεδα, η οποία φάνηκε να βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων, παρόλο που είναι φανερό ότι και πριν, η πολιτική εξουσία ήταν ταγμένη στην εξυπηρέτηση των Γερμανικών, κυρίως, τραπεζικών συμφερόντων και αυτό φάνηκε βέβαια και στις δηλώσεις Σόϊμπλε, που φάνηκε να βλέπει με καλό μάτι την απόφαση. Ειδικότερα όσον αφορά την Ελλάδα, η απόφαση αυτή σημαίνει το οριστικό τέλος της μοναδικής εναλλακτικής λύσης που της είχε απομείνει, δηλαδή, της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, που τολμούν ορισμένοι «αιρετικοί» – ενάντια στα τραπεζικά συμφέροντα και την κυρίαρχη καταστροφολογική προπαγάνδα – να προτείνουν, που σημαίνει κατ’εξακολούθηση μέτρα εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή, η ίδια καταστροφική συνταγή νέων μέτρων λιτότητας και περικοπών. Εσωτερική υποτίμηση βέβαια, που θα ισχύει μόνο για τους μισθούς και τις συντάξεις και όχι για τις τιμές των τροφίμων, καυσίμων και ενέργειας, που θα ελέγχονται όλο και περισσότερο από τα διάφορα καρτέλ, εν ονόματι του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς. Δυστυχώς, τα λόγια του Βρετανού ευρωβουλευτή Nigel Farage, σε ομιλία του μέσα στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο φαίνεται να επαληθεύονται ανατριχιαστικά: «Καημένη Ελλάδα. Παγιδευμένη στην οικονομική φυλακή του ευρώ. Καημένη Ελλάδα. Παγιδευμένη σε μια σύγχρονη φυλακή των λαών από την οποία φαίνεται ότι δεν υπάρχει έξοδος…». Σύντομα, ο εφιάλτης θα γίνει κοινός για όλους τους λαούς της Ευρώπης, εκτός αν αντιδράσουν δυναμικά και μαζικά και δείξουν ότι δεν θέλουν την Ευρώπη των τραπεζικών και των κερδοσκοπικών συμφερόντων, αλλά την Ευρώπη των ανθρωπιστικών αξιών που η ίδια κληροδότησε σε όλο τον κόσμο. Την Ευρώπη, που έχει ιερό καθήκον να διαφυλάξει και να ενδυναμώσει αυτές τις ανθρωπιστικές αξίες και όχι να τις θυσιάσει στο βωμό των οικονομικών δεικτών. anixneyseis et 3