ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ; ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Έχουμε και λέμε. Στην χώρα μας η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 25%.Οι άνεργοι είναι συνήθως και ανασφάλιστοι. Οι καρκινοπαθείς δεν βρίσκουν φάρμακα στην ώρα τους. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι δεν έχουν χρήματα ούτε για τις βιοτικές τους ανάγκες, πόσο μάλλον για τα φάρμακα τους .Τα νοσοκομεία δεν έχουν αναλώσιμα. Οι γιατροί είναι απλήρωτοι και προβαίνουν σε επίσχεση εργασίας. Εξυπηρετούν μονάχα τα επείγοντα περιστατικά. Τα φαρμακεία είναι απλήρωτα από τα ασφαλιστικά ταμεία, και δεν δίνουν χορηγούμενα φάρμακα στους ασθενείς. Διεκδικούν τα χρωστούμενα με συνεχείς κινητοποιήσεις. Τα καταστήματα κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες. Το ένα τρίτο των ασφαλισμένων μικροεπαγγελματιών που υπάγονται στον Ο.Α.Ε.Ε δεν έχουν να πληρώσουν τις εισφορές τους, και μένουν ανασφάλιστοι. Τα εργασιακά δικαιώματα περικόπτονται. Οι μισθοί για τους νέους είναι πείνας. Το κράτος έχει εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία στους δανειστές, υπάγοντας τα δάνεια στο Αγγλικό δίκαιο. «Οι Ευρωπαίοι {τρόικα} μας βλέπουν σαν οφειλέτες και θέλουν αίμα», δηλώνει στους δημοσιογράφους ο υπουργός δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης. Ο χειμώνας έρχεται βαρύς. Χωρίς την ανάσα του τουρισμού με χαμηλή παραγωγική βάση, και χωρίς δουλειές. Με το πετρέλαιο θέρμανσης υπερφορολογημένο και στα ύψη. Η κυβέρνηση είναι δέσμια των πιστωτών. Ουσιαστικά κυβέρνηση δεν υπάρχει για τον Ελληνικό λαό. Είναι υπόλογη των δανείων που έχουν πάρει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και των δανειστών μας. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο για να εισπράττει τις δεκάδες φόρους που έχει ταράξει τα ίδια υποζύγια. Ας κινδυνολογούσε προεκλογικά η κυβερνητική τρόικα ότι¨ «αν πάμε στην δραχμή θα μείνουμε χωρίς καύσιμα και φάρμακα. Τώρα δηλαδή είμαστε καλά;» Άνθρωποι κοιμούνται σε χαρτόκουτες και σε παγκάκια στις μεγαλουπόλεις. «Οι γιατροί χωρίς σύνορα» δέχονται κάθε μέρα και περιθάλπουν νέους άπορους και φτωχούς. Οι άνθρωποι γεμάτοι ντροπή οδεύουν στα συσσίτια των Δήμων και της εκκλησίας. Αυτή δεν είναι κοινωνία. Είναι νεκροταφείο ψυχών. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυτοκτονούν τόσοι άνθρωποι κάθε ημέρα. Υπάρχουν βέβαια στην κοινωνία οι ολιγάρχες οι χρυσοπληρωμένοι μάνατζερς { «γκόλντεν μποις»} και οι πολυεθνικές που οργιάζουν με τα καρτέλ των τιμών. Αλλά αυτοί είναι στο απυρόβλητο και υπεράνω υποψίας. Γιατί κυβερνούν στην σκιά, και αφανώς.