Μην πυροβολείτε τον Χρυσοχοϊδη!
28/01/2012

Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
Photo: fangleman
1 εικόνα
του Γιώργου Λακόπουλου Ετικέτες: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μνημόνιο

Σχόλια
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ευτελισμός για έναν πολιτικό από το να δίνει στη δημοσιότητα ψευδή εικόνα για τον εαυτό του. Το κάνουν νυν και πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ μετά τη δήλωση Χρυσοχοϊδη ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο πριν το ψηφίσει. Δηλώνουν ότι το είχαν διαβάσει τότε, ενώ είναι ζήτημα αν το έχουν διαβάσει έστω τώρα. Για το πλήρες Μνημόνιο μιλάμε. Όχι αυτά που τους στέλνει η τρόικα έκτοτε να προϋπογράψουν. Εκτός αν δεν κατάλαβαν ότι στο Μνημόνιο υπήρχε και ο όρος ότι θα υπογράφουν και δεν θα ρωτάνε. Διαφορετικά δεν έχει δόση.

Ας αφήσουμε αυτό καθ εαυτό το Μνημόνιο – μπορεί να αποδεικνύονταν σωστό. Ας δούμε τη διαδικασία , η οποία όμως αποδεικνύεται ότι περιείχε την ουσία. Αν αυτή η διαδικασία ήταν όπως προβλέπεται σε ευνομούμενη χώρα τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Αλλά δεν ήταν και το ξέρουν όλοι. Συνεπώς μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Τώρα παίζει σωστά την παρτιτούρα.

Αυτό που είπε ο Χρυσοχοϊδης κάποιος έπρεπε να το πει . Με τη δήλωση του έβλαψε τον εαυτό του ενδεχομένως , αλλά ωφέλησε την αλήθεια. Γιατί οι σχέσεις των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ –πλην τριών – ήταν ένας σκελετός που έπρεπε κάποια στιγμή να βγει από το ντουλάπι. Γιατί τον έβγαλε τώρα ο Χρυσοχοϊκής είναι άλλη υπόθεση. Η ιστορία όμως θα τον πιστώσει με το θέρος να τον βγάλει.

Στην πολιτική δεν μπορείς να κρύβεται συνέχεια πίσω από το δάκτυλό σου. Πολύ περισσότερο πίσω από τη συνείδηση σου. Ποιον κοροϊδεύουν άραγε όσοι δηλώνουν ότι τάχα διάβασαν το Μνημόνιο; Που το βρήκαν και το διάβασαν; Και δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι χειρότερο να λένε ότι ενέκριναν ένα τέτοιο κείμενο από το να παραδέχονται ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να εγκρίνουν στα τυφλά ότι ήθελαν εκείνη την εποχή οι πανίσχυροι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου;

Εκτός από την οποία κριτική στο περιεχόμενο του Μνημονίου, συνιστά ντροπή για το πολιτικό σύστημα και ιδίως για το ΠΑΣΟΚ η διαδικασία με την οποία φτάσαμε στο Μνημόνιο. Μερικοί ξεχνούν εύκολα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι για τόσο δραματική εξέλιξη για τη χώρα υπήρξε συντεταγμένη απόφαση. Ότι ήταν το υπουργικό συμβούλιο , ως ανώτατο όργανο διακυβέρνησης , που αποφάσισε να στραφεί η χώρα στο ΔΝΤ.

Ποιος το αποφάσισε; Κανείς δεν το λέει καθαρά. Με ποια κριτήρια; Κανείς δεν το ξέρει. Πότε το αποφάσισε; Πάλι δεν υπάρχει απάντηση. Όμως μια τέτοια απόφαση -τομή έπρεπε να ληφθεί από κυβερνητικό όργανο με βασανιστικό τρόπο . Γιατί άλλαζε τη μοίρα τη χώρας. Ελήφθη από κάποια πρόσωπα, υπό συνθήκες αδιευκρίνιστες. Και δεν ντρέπονται όσοι ήταν τότε υπουργοί να ομολογούν ότι κανείς δεν τους ρώτησε αν πρέπει να πάει η χώρα στο ΔΝΤ. Όπως δεν ντραπήκαν όταν αποκαλύφθηκε ότι το ΔΝΤ ήταν εδώ πολύ πριν το ανακοινώσει- τυχαία σε ναι ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή- ο τότε Πρωθυπουργός.

Υπήρχαν και δυο άλλες προϋποθέσεις που δεν τηρηθήκαν ποτέ. Η μια ήταν να τεθεί το θέμα στα αρμόδια πολιτικά όργανα του ΠΑΣΟΚ. Ποιος ενέκρινε μια πολιτική που παραβιάσει την ιστορία του, το καταστατικό , την ιδεολογία του, την ιδρυτική του διακήρυξη, τις αποφάσεις των συνεδρίων του, την φύση του; Μπορεί να έπρεπε να γίνει έτσι. Αλλά δεν έπρεπε να αποφασίσουν τα κομματικά όργανα για την άσκηση αυτής της πολιτικής που δεν είχε σχέση με το ΠΑΣΟΚ; Τι θα έκαναν κάποιοι που καμώνονται τους σπουδαίους πολιτικούς σήμερα αν την είχε αποφασίσει η κυβέρνηση Καραμανλή; Προκρίνοντας τον ίδιο λόγο: τη σωτηρία της χώρας.

Η άλλη προϋπόθεση ήταν να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξελέγη με άλλο πρόγραμμα, το οποίο μάλιστα βεβαίωνε και μετά τις εκλογές πως θα τηρήσει. Αφού βρήκε τα πράγματα σκούρα όπως λέει και έπρεπε να αλλάξει ριζικά πολιτική δεν έπρεπε να ρωτήσει το εκλογικό σώμα αν το εγκρίνει; Η τουλάχιστον τη Βουλή που ήταν πρόσφατη; Γιατί δεν το έκανε;

Όλα αυτά δεν τηρήθηκαν. Μήπως τηρήθηκε και τίποτε όσο καιρό το Μνημόνιο ήταν υπό διαπραγμάτευση; Τι στο διάολο , Εμιράτο είναι αυτή η χώρα, ώστε ο εμίρης να την εκπροσωπεί και να αποφασίζει κατά βούληση;; Ποιος έκανε τις διαπραγματεύσεις; Ποιος ρώτησε τι είναι σωστό για τη χώρα και τι όχι; Ένας πρωθυπουργός που δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα τι είναι τα <ασφάλιστρα κινδύνου> γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά του - και μετά μέμφονται τον Χρυσοχοϊδη οι δικοί του- και ένας υπουργός Οικονομικών που ήταν τόσο καλός στη δουλειά του ώστε τον ξήλωσαν στους 18 μήνες; Ποιοι και με ποια εμπειρία έκαναν τις διαβουλεύσεις, δεχτήκαν τη μια ή την άλλη νομική διατύπωση, έβαλαν και έβγαλαν όρους ; Κανείς δεν μας το είπε πότε.

Απλώς πέρασαν στην τρήση φάση . Έστησαν την παράσταση του Καστελόριζου- τα επικοινωνιακά του μάραναν- και αμέσως έφεραν το Μνημόνιο για τυπική έγκριση- αυτό δεν μπορούσαν να το αποφυγόν. Ποιο Μνημόνιο όμως ; Είχε κανείς στα χέρια του τα κείμενα; Είχε κανένας εκείνη τη στιγμή υπόψη του τη δανειακή σύμβαση που το συνόδευε; Ήξερε κανένας ότι θα ακολουθήσουν ν <επικαιροποιήσεις > του Μνημονίου ,για τις όποιες φρόντισαν να μην ενημερώνεται καν η Βουλή;

Πως είναι δυνατόν μια κυρία που ήταν τότε υπουργός να λέει ότι <είχαν επαρκή ενημέρωση > για το Μνημόνιο και ότι το συζητούσαν στα …άτυπα υπουργικά συμβούλια; Τι πάει να πει ενημέρωση; Τα κείμενα τα είχαν; Χρόνο να τα μελετήσουν είχαν; Όχι βέβαια; Και τι σημαίνει άτυπο υπουργικό συμβούλιο; Για την τύχη της χώρας επρόκειτο. Δεν έπρεπε να συνεδριάσουν κεκλεισμένων των θυρών και να ψηφίσουν ένας- ένας με επίγνωση της ιστορικής στιγμής; Γουρούνι στο σακί θα αγόρασαν και τα πέρασαν όλα τσάτρα-πάτρα; Και που είναι τα πρακτικά εκείνης της συνεδρίασης; Ας αφήσουμε τι θα πάθαινε , επικοινωνιακά, όποιος τολμούσε εκείνη τη στιγμή να αμφισβητήσει οτιδήποτε. Έχει άδικο ο Χρυσοχοϊδης που μιλεί για το πιστόλι στον κρόταφο; Άσχετα να ξεχνάει τι κάνει ένας πολιτικός όταν βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Όσο για τη Βουλή και τον τρόπο που της απέσπασαν την έγκριση δεν έχει νόημα να το συζητήσουμε γιατί έτσι γίνεται πάντα. Υπήρχε βουλευτής που να ξέρει τι ψηφίζει; Ήξερε κανείς τα κείμενα και δεν ντρέπονται μερικοί να λένε ότι ψήφισαν εν γνώσει τους τι ψηφίζουν;. Αφού δεν είχε κατατεθεί τίποτε στη Βουλή από τα ντοκουμέντα. Ούτε τα πρωτότυπα , ούτε μεταφράσεις. Δεν επρόκειτο ούτε καν για πολιτική επιλογή. Γιατί δε τους άφησαν ούτε αυτό το περιθώριο. Τρεις που δεν ψηφισαν διαγραφήκαν επιτόπου.

Τα ξεχάσαμε όλα αυτά;. Μάλλον. Και αν έχει μια χρησιμότητα η ομολογία Χρυσοχοϊδη είναι ότι έδωσε την ευκαιρία να τα θυμηθούμε. Και να καταλάβουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι πολιτικοί και οι πολίτες.

Η μεγαλύτερη ανατροπή που έγινε πότε στη ζωή μας πέρασε σαν οποιοδήποτε νομοσχέδιο . Ακόμη και τώρα δεν είναι καθαρό τι εγκρίθηκε εκείνη την ημέρα στη Βουλή. Και τρέχουμε εκ των υστέρων να βρούμε δικαιολογίες. Υπουργοί, βουλευτές, και πολίτες. Μόνο οι πρωτεργάτες αυτής της ιστορίας κάνουν το κορόιδο. Και γιατί να μην το κάνουν; Μήπως τους έφερε κανείς αντίρρηση; Μήπως του ζήτησε κανείς εξηγήσεις;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών