ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Στην Αργεντινή όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση παρέσυρε όλα τα παλαιά κόμματα είτε συμμετείχαν είτε όχι στην εξουσία. Τα κόμματα όμως είναι συστατικό της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Προέρχονται από τον λαό και ενεργούν για λογαριασμό του. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην πολιτική ούτε αδιέξοδα στην δημοκρατία. Κανείς όμως εχέφρων συμπολίτης δεν πιστεύει σήμερα, ότι τα υπάρχοντα κόμματα του δικομματισμού, κόμματα που έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού την φτωχοποίησαν και ρήμαξαν τον πλούτο της, μπορούν να την ανασυγκροτήσουν δεδομένου ότι αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή.Οι ευθύνες τους για την σημερινή κατάσταση της χώρας είναι μεγάλες για το ψέμα και τον λαϊκισμό που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή. Πρωταρχικές και κύριες ευθύνες έχει και η οικονομική ολιγαρχία που έκανε χρυσοφόρες μπίζνες με το κράτος, αλλά και ο λαός που ανεχόταν τα δύο μεγάλα κόμματα απλώς για να του κάνουν ένα ρουσφέτι μικρό ή μεγαλύτερο ή να κλείσουν τα μάτια στην μικροφοροδιαφυγή όταν οι ολιγάρχες πραγματοποιούσαν το μεγάλο φαγοπότι.«Να φύγουν όλοι» φώναζε οργισμένο το πλήθος στην Αργεντινή που είδε την ζωή του να ανατρέπεται. Το ΠΑΣΟΚ με τον κ. Παπανδρέου στην ηγεσία αντιμετωπίζει σαφώς τον κίνδυνο της εκλογικής συντριβής. Με έναν «εκσυγχρονιστή» στην κορυφή απλώς εξαφανίζεται, διότι συνιστά πολιτική ασυναρτησία στην παρούσα συγκυρία, που οι εισαγόμενες αλλαγές έχουν αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και του αισθήματος ανασφαλείας και τη μείωση των εισοδημάτων.»Η Ν.Δ κερδοσκοπεί πολιτικά λησμονώντας τις δικές της ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Στην σημερινή συγκυρία που κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός και έχει συντρίψει τα εργασιακά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος, τεράστιες ευθύνες έχει και η πληθυντική αριστερά στο σύνολο της, που είναι πολυδιασπασμένη σε σφραγίδες που κατέχουν το αλλάθητο του πάπα και την μοναδική αλήθεια ,και δεν συνεργάζονται βάσει μίνιμουμ προγράμματος για να αντιμετωπίσουν την σύγχρονη ύβριν και απαξίωση του ανθρώπου, στο όνομα τηs υψηλής κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, και της παγκοσμιοποίησης. Το «τι μέλει γεννέσθε» θα το δείξει ο επόμενος καιρός , οι κοινωνικοί αγώνες και η κρίση της κάλπης.