ΤΟ ΦΩΣ
Είμαι αχτίνα από του ήλιου το φως
Αστέρι που λάμπει στον ουρανό.
Πυγολαμπίδα που φωτίζει το σκοτάδι.
Δεν εγεννήθηκα για να μισώ αλλά
Για να αγαπώ.
Προσπάθεια κάνω κρατώντας τον πυρσό
Του ήλιου να φωτίσω τις σκοτεινές γωνιές
Του κόσμου.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΜΑΣ
Πριν γκρεμιστούν τα τείχη της πύλης της πύλης
του παραδείσου ελπίζαμε.
Όμως οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν
όπως τα εφηβικά μας όνειρα.
Όλοι αλλάξαμε αδελφέ μου
όπως πέφτουν τα φύλλα των
δέντρων το φθινόπωρο.
Άλλαξε η ψυχή μας απ` τον χρόνο.
Τις εμπειρίες και τον πόνο.
Συ έγειρες στην άλλη άκρη αδελφέ μου
Κι από το βλέφαρο σου τρέχει δάκρυ.
Τη μεσότητα είναι δύσκολο να βρει κανείς
σε τεντωμένο σκηνή πρέπει να ισορροπήσει.
Άνθρωπος είσαι, κι εγώ αδελφός σου
Στη πίκρα σου θα σου σταθώ και στο καημό σου.
Όλοι καθένας από το δικό του μετερίζι
μια θέση στον ήλιο αναζητούμε.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Από την ποιητική του συλλογή "Το νησί των ονείρων"