ΡΕΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Ρέουν οι λέξεις μου σαν το νερό.
Και καίνε σαν το κάρβουνο.
Δεν υπάρχω για να χαϊδεύω 
αυτιά και συνειδήσεις.
Είμαι εδώ, για να βγάζω τα άπλυτα.
Των πάσης φύσεως εξουσιών.
Στον αφρό της δημοσιότητας.
Όταν δημαγωγούν.
Κι όταν εις βάρος του συνόλου
διαφθείρονται.

Να λέω τις αλήθειες μου.
Πιστός.
Κι εγώ, σαν τον μεγάλο δάσκαλο.
Στο¨ "εν οίδα ότι ουδέν οίδα."

Ανυπόδητος και πένης.
Στην αγορά μπροστά στον κόσμο.
Με την Σωκρατική
ειρωνεία στα χείλη.

Είμαι ένα κάρβουνο αναμμένο.
Που δίνει ελευθέρως την σπίθα του
στα πλήθη.
Μαζί να οικοδομήσουμε μέσω
του διαλόγου.
Τον φωτεινό νέο κόσμο μας.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ