Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Στην μνήμη του πατέρα μου. 
ΔΙΗΓΗΜΑ

ΒΟΜΒΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΟ 1941
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο πατέρας μου Γεώργιος Ιωσήφ Σιφοδασκαλάκης γεννήθηκε στα Νομικιανά Σφακίων το 1909.Αγαπούσε το διάβασμα και ήταν ένας σκεπτόμενος άνδρας. Παρά του ότι στην εποχή του, λόγω των σκληρών συνθηκών στα χωριά της Ελλάδας, οι αγρότες δεν έστελναν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα,είχε βγάλει τρις τάξεις του δημοτικού και εθεωρείτο ένας από τους δύο ή τρις λογίους του χωριού.
Όταν το έτος 1955 μετανάστευσε η πατρική μου οικογένεια από τα κακοτράχαλα βουνά των Σφακίων για την πόλη των Χανίων η "αυτού πριγκηπική υψηλότης μου" μόλις πλησίαζε προς την ηλικία των εφτά ετών.Μέχρι να φτάσω στα εφτά μου χρόνια είχε αφαιρεθεί το Σιφο κατά περίεργο τρόπο από το επώνυμο του πατέρα μου και έμεινε το Δασκαλάκης.Ίσως να με λυπήθηκε ο γραμματέας της κοινότητας,για να μην κουράζομαι να γράφω το όνομα μου στο τετράδιο και τρώγω ξυλιές με τον χάρακα από την κυρία μας.Το σπίτι μας στο χωριό είχε δύο καμάρες και οντά.Των φτωχών τα σπίτια λένε, στα χωριά ήταν πιο απλά αλλά εμείς που ήμασταν φτωχοί μάλλον θα το κληρονομήσαμε από παππούδες.
Στις 28 0κτωμβρίου του 1940 αν θυμάστε από την ιστορία και τις παρελάσεις, η Ιταλία του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της "φτωχής αλλά εντίμου Ελλάδος" που διοικούνταν υπό ένα καθεστώς"άνευ βουλής και εκλογών" του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. "Αι Ελληνικές δυνάμεις μάχονται με ενθουσιασμό υπερασπιζόμενες το πάτριο έδαφος." έτσι μετέδιδε την εποχή εκείνη ο σπήκερ της ελληνικής ραδιοφωνίας και δεν ήταν ψέμματα.Μέχρι και "οι καταραμένοι" εκείνοι κομμουνιστές που κρατούσε ο Μεταξάς εξορία στα ξερονήσια του Αιγαίου, υπέβαλαν αίτηση να καταταγούν για να υπηρετήσουν την πατρίδα.
Όπως μου διηγήθηκε πολύ αργότερα η μητέρα μου, γιατί ο πατέρας μου δεν μιλούσε για εκείνα τα γεγονότα,τον πατέρα μου τον είχαν καλέσει οι αρχές να επιστρατευτεί και να οδεύσει μαζί με άλλους επίστρατους στα ελληνοαλβανικά σύνορα.Πάνω στην ατυχία του στάθηκε ....τυχερός γιατί μπορούσε να σκοτωθεί ή να πάθει κρυοπαγήματα όπως τόσοι άλλοι δυστυχισμένοι στρατιώτες, που τους έκοβαν τα πόδια στα ορεινά πρόχειρα ιατρεία.
Οι ορδές των Γερμανικών στρατευμάτων είχαν μπουκάρει για ενίσχυση του "μακαρονά" Μουσολίνι από την σύμμαχο τους Βουλγαρία είχαν νικήσει στα οχυρά "Μεταξά" τον γενναίο Ελληνικό στρατό και η Ελλάς αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει.
Ο πατέρας μου είχε την ζωηρή επιθυμία να επιστρέψει στο χωριό του. Η νέα γυναίκα του με τα τέσσερα μικρά παιδιά τον περίμενε με αγωνία.
Η οικογένεια του πατέρα του με τις ανύπαντρες αδελφές και την χήρα μάνα του επίσης.
Εγώ δεν τον περίμενα τότε το 1941, γιατί γεννήθηκα το 1948."Εσύ ήσουν ακόμη στα... μπαλάκια του πατέρα σου" μου είχε πει τότε ένας φίλος μου γελώντας πονηρά.
Πήγε με τα πόδια μέχρι τον Πειραιά.Εκεί βρήκε ένα φορτηγό καράβι της εποχής που μετέφερε Άγγλους στρατιώτες για να έλθουν, να υπερασπιστούν το νησί μας. Την λεβεντογέννα και ηρωϊκή Κρήτη.Εισέρχεται μάλλον ως λαθρεπιβάτης στο καράβι μαζί με άλλους Κρητικούς. Για κακήν τους τύχη τα Γερμανικά αεροπλάνα είχαν καταφθάσει και βομβάρδιζαν ανηλεώς τα καράβια στο λιμάνι του Πειραιά.
Το καράβι που επέβαινε ο πατέρας μου τυλίχτηκε στις φλόγες και άρχισε να βουλιάζει. Όσοι πρόλαβαν ζώστηκαν με τα σωσίβια και έπεσαν στην θάλασσα.
Ο πατέρας μου δεν ήξερε μπάνιο.Πρόλαβε όμως και φόρεσε το σωσίβιο του.
Έπεσε στην θάλασσα. Κουνούσε συνεχώς τα χέρια του και φώναζε¨ "βοήθεια, βοήθεια." Ένας Άγγλος στρατιώτης τον τράβηξε μαζί του και τον έβγαλε στην στεριά.
Πόλεμος κατοχή πείνα, αντίσταση. Οι επικοινωνίες ελάχιστες.Ο πατέρας δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην οικογένεια του και για ένα χρόνο περίπου μετέβη και έζησε στην Χαλκίδα. Εργάστηκε εκεί κατά την διήγηση της μητέρας μου ως αγροφύλακας. Η οικογένεια του δεν είχε καμιά είδηση. Θεωρούταν αγνοούμενος, ίσως και νεκρός. Ήταν προφανές η λύπη και το πένθος. Κάποιοι κακεντρεχής στο χωριό ψιθύριζαν πίσω από την πλάτη της μάνας μου ότι¨ "ο Δασκαλάκης πνίγηκε και τον έφαγαν τα ψάρια."
Δεν πνίγηκε όμως ο πατέρας μου. Επέστρεψε ζωντανός. Γιατί "ήταν γραφτό" η μητέρα μου να συλλάβει την "αυτή υψηλότητα μου" και να με γεννήσει κάτω από μια ελιά το 1948.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου