ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1965 ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Έχουν περάσει 45 χρόνια από την αποπομπή εκ μέρους του τέως Βασιλιά του πρωθυπουργού ενός κόμματος της Ε.Κ. που κατείχε την εξουσία, και το οποίο εκπροσωπούσε το 53% του Ελληνικού λαού . Στα πλαίσια ενός άρθρου δεν μπορούμε να γράψουμε πολλά λόγω οικονομίας του χώρου της εφημερίδος ,απλώς θα δώσουμε ένα περίγραμμα του κλίματος για τους νεότερους που δεν έχουν ζήσει τα γεγονότα εκείνα που συντάραξαν το πανελλήνιο..
«Η αποπομπή του Γεωργίου Παπανδρέου , στις 15 Ιουλίου το 1965,υπήρξε μόνο η αρχή μιας σειράς απροκάλυπτων επεμβάσεων του Βασιλιά στην πολιτική ζωή.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου έβγαινε την εποχή εκείνη οργισμένος στο μπαλκόνι της πλατείας Κλαυθμώνος και αναρωτιόταν έμπλεος θυμού. «Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτό το τόπο ο λαός ή ο Βασιλεύς;» Μέχρι τη στιγμή εκείνη το Στέμμα ασκούσε πολιτική πίσω από ένα προπέτασμα καπνού. Στις 15 Ιουλίου παραμερίστηκαν όλα τα προσχήματα και ο Κωνσταντίνος εμφανίστηκε απροκάλυπτα ως διαμορφωτής των πολιτικών αποφάσεων και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση ,προς τις δημοκρατικές αρχές που υποτίθεται ότι αποτελούσαν τα θεμέλια του καθεστώτος. Μια κυβέρνηση , που είχε κατακτήσει την εξουσία με συντριπτική υπεροχή έναντι των αντιπάλων της , όχι μόνο υπονομεύτηκε συστηματικά εκ των έσω, αλλά και αποπέμφθηκε, τέλος με μια πολυμήχανη σκηνοθεσία προσχημάτων. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τις ανεπάρκειες και τα λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ωστόσο το κοινοβουλευτικό σύστημα, όσο κι αν δεν ήταν απολύτως ικανοποιητικό, λειτουργούσε στο βαθμό που εξασφάλιζε ένα μίνιμουμ λαϊκού ελέγχου και εκπροσώπησης κατά την άσκηση της νόμιμης εξουσίας. Η ανοιχτή παρέμβαση του στρατού ήταν το μοιραίο πλήγμα που δέχτηκαν τα ασταθή θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καταργήθηκαν από την στιγμή που η αναγνώριση και η επιβίωση μιας κυβέρνησης εξαρτώνταν από την θέληση του μονάρχη.
Η λιποταξία σαράντα πέντε τουλάχιστον κεντρώων βουλευτών με αφανή ηγέτη τον υπουργό οικονομικών Κων\νο Μητσοτάκη και με την στήριξη τη δεξιάς [Ε.Ρ.Ε] ήταν αναγκαία για τον σχηματισμό μιας νέας πλειοψηφίας. Χρειάστηκαν τρεις μήνες για να συγκεντρωθούν ένας ένας , ύστερα από παζαρέματα ανεπανάληπτα στην ιστορία της χώρας. Σχεδόν όλοι οι αποστάτες ανέλαβαν κι από ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο και γράφτηκε τότε στον τύπο ότι ορισμένοι πήραν τσάντες γεμάτες με χαρτονομίσματα. Μέχρι 5 εκατομμύρια είχε κοστολογηθεί η εξαγορά του βουλευτή για να συμπληρωθεί η απαιτούμενη πλειοψηφία. Η οποία φυσικά δεν αντιπροσώπευε τις λαϊκές δυνάμεις. Η λαϊκή αγανάκτηση με εκδηλώσεις που όμοιες τους , ως προς την έκταση και την ένταση , δεν είχαν υπάρξει ως τότε , δυσκόλευε την εκπλήρωση των Βασιλικών επιδιώξεων. Επί πολλές βδομάδες ,εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωναν καθημερινά την οργή τους κατά των αποστατών και των ανακτόρων.
Όταν ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να περάσει από τους δρόμους της Αθήνας σε μια τελετουργική χειρονομία προς τον λαό, το κέντρο της πρωτεύουσας κατακλύσθηκε από ένα εκατομμύριο θεατές και η σκηνή θύμιζε περισσότερο Ρωμαϊκό Θρίαμβο παρά πολιτικό συλλαλητήριο. Όταν ο Λαμπράκης, ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου συγκροτήματος κεντρώων εφημερίδων και εκ πεποιθήσεως κεντροδεξιός και άνθρωπος των παρασκηνίων, προσπάθησε να αλλάξει γραμμή με σκοπό να πάψει την υποστήριξη του προ του Παπανδρέου , ένα οργισμένο πλήθος, συγκεντρώθηκε έξω από τα γραφεία του συγκροτήματος του και έβαλε φωτιά σε σωρούς εφημερίδων. Ο Λαμπράκης ο οποίος κέρδιζε τεράστια ποσά από τις πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες του ενέδωσε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δραστηριότητα των μαζών οφειλόταν κυρίως στο αγωνιστικό πνεύμα της Ε.Δ.Α και ειδικά των οργανώσεων νεολαίας της αριστεράς ,οι οποίες διέτρεχαν ακαταπόνητα το κέντρο των Αθηνών υποστηρίζοντας τον αγώνα του Παπανδρέου. Ο κύριος όγκος όμως των υποστηρικτών του Παπανδρέου αποτελούνταν από τον συμπαγή πυρήνα των κεντρώων ψηφοφόρων που δεν ζητούσαν καθεστωτική αλλαγή αλλά σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας. Την εποχή εκείνη ο Ανδρέας Γ.Παπανδρέου ήταν ο ανερχόμενος πολιτικός της παράταξης του κέντρου. Ο Ανδρέας πίστευε ότι «η υποδομή του Έθνους, οι μεταφορές οι συγκοινωνίες, το πιστωτικό σύστημα και η εκπαίδευση πρέπει να ανήκει στο δημόσιο». Έλεγε ότι «σε γενικές γραμμές η βαριά βιομηχανία πρέπει να είναι κρατική και η ελαφριά ιδιωτική». Είναι φανερό ότι κινδύνευε το σύνολο του συστήματος από το οποίο αντλούσε τα κέρδη της η άρχους τάξη. Αν και το ριζοσπαστικό κίνημα με κήρυκα τον Ανδρέα , δεν ήταν σε καμιά περίπτωση σοσιαλιστικό, είχε την πολύ συγκεκριμένη πρόθεση να αναγκάσει την ελληνική άρχουσα τάξη να δράσει μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο σύγχρονου ορθολογισμού και να περικόψει τα οικονομικά και ταξικά προνόμια της. Για αυτό τον λόγο ο Ανδρέας υπήρξε το κόκκινο πανί για την δεξιά η οποία χάλκευσε την σκευωρία του «ΑΣΠΙΔΑ. δηλαδή ότι ο Ανδρέας είχε σχηματίσει μια δήθεν ανατρεπτική ομάδα Ελλήνων αξιωματικών όπου αποδείχτηκε συκοφαντικό ψεύδος. Με τις επεμβάσεις του Βασιλιά εκτός των Συνταγματικών καθηκόντων του δημιουργήθηκε ένα ανώμαλο πολιτικό κλίμα το οποίο έστρωσε τον δρόμο για την μεγάλη νύκτα της δικτατορίας του 1967 η οποία έβαλε την δημοκρατία στον «γύψο» για εφτά χρόνια και προκάλεσε την τραγωδία της Κύπρου.
[ΠΗΓΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΩΣΤΑ ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ ΛΙΒΑΝΗ]