Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το 1985 είχε υποσχεθεί ο πατέρας του Γιώργου, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου στον γέρο Καραμανλή , ότι θα τον προτείνει για δεύτερη φορά πρόεδρο της Δημοκρατίας, επειδή είχαν καλή συνεργασία, παρόλο που τότε εκ του Συντάγματος είχε περισσότερες αρμοδιότητες ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τότε το κλίμα δεν ήταν κατάλληλο για συναινέσεις, και ο Ανδρέας ο οποίος είχε επενδύσει πολιτικά στον «θάνατο της δεξιάς» και τους εκφραστές της, αποφάσισε να προτείνει τον Χρήστο Σαρτζετάκη γνωστό και αδέκαστο δικαστή, από την τραγική «υπόθεση Λαμπράκη» για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής δεν το περίμενε αυτό, και θυμωμένος εκμυστηρεύτηκε σε φίλο του διευθυντή εφημερίδας, ότι¨»Ο Ανδρέας στο πρόσωπο του διέπραξε πατροκτονία».Έκπληκτος ο δημοσιογράφος του είπε ότι ¨»Αυτό που λέτε κύριε πρόεδρε είναι ψυχολογική Φροϋδική ανάλυση κι όχι πολιτική.» Βεβαίως δεν γνωρίζουμε και δεν έχουμε γνώμη για τις προσωπικές σχέσεις του μακαρίτη Ανδρέα , με τον πατέρα του κι αν όντως σε συμβολικό επίπεδο είχε δίκιο ο γέρο- Καραμανλής. Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου όμως πάντα σε επίπεδο συμβολισμών έχει να αναμετρηθεί και να ξεπεράσει δύο μεγάλα αναστήματα. δύο πολιτικούς άνδρες πρώην πρωθυπουργούς, τον παππού του Γεώργιο και τον πατέρα του Ανδρέα πολιτικούς άνδρες μεγάλων αναστημάτων με όλες τις αντιφάσεις τις αδυναμίες και τα λάθη των ως πολιτικών και ανθρώπινων όντων. Ανέλαβε τα ηνία της χώρας σε μια δύσκολη συγκυρία. Μία χώρα που στην κυριολεξία του παρεδόθη λεηλατημένη και χρεοκοπημένη έρμαιο της διεθνούς κερδοσκοπίας των αγορών , και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Έλληνες βλέπουν ότι με συναίσθηση ευθύνης σαν άλλος άτλαντας κρατάει στα χέρια του, τις τύχες της χώρας προσπαθώντας να την βγάλει από το αδιέξοδο ,και να την βάλει σε τροχιά ανάπτυξης. Το έργο του είναι τιτάνιο γιατί η χώρα βρίσκεται σε παρακμή με διαλυμένο τον παραγωγικό ιστό της. Με δυσθεώρητο δημόσιο χρέος. Τρέχει ο Γιώργος στην Ευρώπη στην Ασία και σε όλα τα διεθνή φόρα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Η ιστορία δεν αστειεύεται. Ο Γιώργος πλέον δεν μπορεί να κάνει πίσω. Κάποτε όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου όπως για όλους τους θνητούς, και θα συναντήσει τον πατέρα και τον παππού του, πρέπει κάτι να έχει να τους εξιστορήσει. Τώρα γράφει την δική του αφήγηση.