Από τα μέσα του 9ου μέχρι τα μέσα του 11ου αιώνα η Bυζαντινή Αυτοκρατορία ακμάζει: εξαπλώνεται
γεωγραφικά και αναπτύσσεται οικονομικά. Παράλληλα, τα γράμματα και οι τέχνες
ανθίζουν, και το βυζαντινό κράτος εκχριστιανίζει, δηλαδή κάνει χριστιανούς, τους γειτονικούς
λαούς και έτσι τους επηρεάζει περισσότερο. Την ίδια περίοδο οι βυζαντινοί αυτοκράτορες
πήραν μέτρα για να ελέγξουν τους μεγάλους γαιοκτήμονες, που ήταν κίνδυνος για την αυτοκρατορική
εξουσία. Με τα μέτρα αυτά προσπαθούσαν παράλληλα να φέρουν κοινωνική
ισορροπία στο κράτος τους. Από τα μέσα του 11ου αιώνα όμως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία
βρίσκεται σε κρίση. Τότε εμφανίζονται νέοι λαοί στα σύνορά της. Κάποιοι από αυτούς κάνουν
επιδρομές και άλλοι κάνουν δικές τους περιοχές της. Την ίδια εποχή το Χαλιφάτο των
Αβασιδών χωρίζεται σε πολλά μουσουλμανικά κράτη, και στην Ευρώπη δημιουργούνται νέα
κράτη. Στα τέλη του 10ου αιώνα ιδρύεται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που την υποστηρίζει
ο πάπας της Ρώμης. Ο ανταγωνισμός με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία οδηγεί στα μέσα του
11ου αιώνα στο εκκλησιαστικό σχίσμα