Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου 2011
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ
Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

« Σ΄ αυτό ο συγγραφέας [Μπαχόφεν} διατυπώνει τους ακόλουθους ισχυρισμούς: 1) Ότι οι άνθρωποι στην αρχή ζούσαν σε σεξουαλικές σχέσεις χωρίς περιορισμούς, τις οποίες χαρακτηρίζει εσφαλμένα ως εταιρισμό. 2) Ότι οι τέτοιες σχέσεις αποκλείουν κάθε σίγουρη πατρότητα, ότι επομένως και η παραγωγή μπορούσε να λογαριάζεται μονάχα από τη γυναικεία γραμμή - σύμφωνα με το μητρικό δίκαιο - και ότι αρχικά αυτό συνέβαινε σε όλους τους λαούς της αρχαιότητας. 3) Ότι για το λόγο αυτό εκτιμούσαν και σέβονταν τόσο πολύ τις γυναίκες, που, σαν μητέρες, ήταν οι μοναδικά σίγουροι γνωστοί γονείς της νεότερης γενιάς, ώστε, κατά την αντίληψη του Μπάχοφεν, έφτασαν στην απόλυτη κυριαρχία των γυναικών (γυναικοκρατία). 4) Ότι το πέρασμα στη μονογαμία, όπου η γυναίκα ανήκε αποκλειστικά σ΄ έναν άντρα, περιέκλεινε την παράβαση μιας παμπάλαιας θρησκευτικής εντολής (δηλ. πραγματικά την παράβαση του από παράδοση δικαιώματος των υπόλοιπων αντρών πάνω στην ίδια γυναίκα), μια παράβαση που έπρεπε να εξιλεωθεί ή να εξαγοραστεί η ανοχή της με μια χρονικά περιορισμένη έκδοση της γυναίκας».

Φρίντριχ Ένγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»

Άλλοι συγγραφείς γράφουν ότι στον προϊστορικό κόσμο της μητριαρχίας, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν πως γίνονται τα παιδιά. Την πατρότητα του παιδιού την ανακάλυπταν από την ομοιότητα στο πρόσωπο του άνδρα. Στην αρχαία Αθήνα η γυναίκα δεν είχε καμιά εξουσία. Ήταν κτήμα αρχικά του πατέρα της, και μετά τον γάμο του άνδρα της. Οι γυναίκες ζούσαν σε χωριστά δωμάτια και ήταν υπεύθυνες του μεγαλώματος των παιδιών και του νοικοκυριού. Στην αρχαία Αθήνα ήταν σχεδόν νόμιμο και αποδεκτό καθεστώς η ομοφυλοφιλία. Είχε όμως τον χαρακτήρα του στενού δεσμού και φιλίας του μεγαλύτερου προς τον έφηβο όπου του μάθαινε ως δάσκαλος και εραστής τον τρόπο ζωής. Στον μεσαίωνα οι Φράγκοι σταυροφόροι που έλαβαν μέρος στην απελευθέρωση των Αγίων τόπων, έβαζαν στις γυναίκες τους ζώνες αγνότητας κλειδωμένες με λουκέτα, για να διατηρήσουν την αγαμία όσο θα λείπουν στην μακρινή εκστρατεία τους. Στον εικοστό αιώνα ακόμη και μετά την ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος η γυναίκα άργησε να αποκτήσει δικαιώματα. Στην Ελλάδα π.χ δικαίωμα ψήφου απέκτησε το 1951. Η παρθενία και η αγνότητα ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα που ήταν αναγκαίο, στην γυναίκα για να είναι εντός των ηθικών ορίων. Το έθιμο της προίκας που έπρεπε να δώσουν οι γονείς κοριτσιών στον γαμπρό, ήταν επίσης κυρίαρχο.