ΤΥΦΛΟ ΜΙΣΟΣ

Δυο αδέλφια μεγάλωσαν μαζί
κάτω από τον ίδιο, 
λαμπρό ουρανό
πάνω στη κοινή ανθισμένη γη .
Αγαπημένα ως παιδιά.
Παίζανε μαζί παιχνίδια.
Και τη ζωή χαιρόταν. 
Αργότερα όμως μισήθηκαν
και αλληλοκατηγορήθηκαν.

Ποία να ήταν η αιτία
για τη ζήλια και το μίσος,
που ανεπτύχθη μεταξύ τους;
Η διαφορά του χαρακτήρος;
Ο ένας έλεγε¨ "ζεσταίνομαι."
Ο άλλος ότι¨ "κρυώνω."
Ο ένας¨ "άνοιξε τη πόρτα."
Και ο άλλος¨ "αμπαρώνω."

Όχι.
Ηταν η περιουσία, και η αγάπη του
πατέρα που ξεχώρισε τον πρώτο,
και τον δεύτερο έκανε πέρα.
Λίγα έδωσε στον ένα, τα πάντα
χορήγησε στον άλλο.

Καλλιέργησε ένα μίσος θηριώδη
και μεγάλο.
Ικανό από τη φύση, και βράχους
να γκρεμίσει.
Μια σκοτεινή ημέρα
στον αγρό, πετυχαίνει
με βολή ο αδελφός τον αδελφό.

"Ω γη που κι εσύ δάκρυα χύνεις?
Ω χώμα γοερό?
Ανάστησε τον αδελφό μου
που φόνευσα θαρρώ?"

Εκείνος έφυγε για πάντα και δεν γυρίζει πίσω.
Σαν τον Κάϊν και τον Άβελ κυριάρχησαν
τα μίση.

Χάθηκε η αγάπη, το σπέρμα της ζήλιας
να στείλει
στον Άδη, στο μαύρο σκοτάδι.
Στη ψυχή τους, να λάμψει το φως.
Να ημερώσει το είναι τους, να γλυκάνει,
τα συναισθήματα τους.

Τα άγριο ένστικτο κυριάρχησε,
και τη ζωής τους, αφάνισε.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ