ΠΟΙΗΜΑ
Η ΔΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΝΑΜΜΕΝΗ
Γεννήθηκα ανυποψίαστος κατακαλόκαιρο, μήνα Ιούλη το 1948.
Στην Ελλάδα σοβούσε ο εμφύλιος πόλεμος.
Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα παρά μόνο το μητρικό γάλα
που έπινα για να μεγαλώσω.
Όταν ανδρώθηκα έμαθα περί μπλε, και κόκκινους, για αδελφό
εναντίον αδελφού και πατέρα εναντίον γιού ,οι οποίοι
πολέμησαν στα βουνά., κάποιοι νίκησαν και κάποιοι νικήθηκαν.
Ακόμη δεν κατάλαβα ποιοί νίκησαν και ποιοί νικήθηκαν..
Όταν τους χώρισε τόσο αίμα και τόσος θυμός?
Τόσος πόνος οδυρμός και δάκρυα?
Μήπως κανείς δεν νίκησε κι όλοι νικήθηκαν;
Σε μικρή ηλικία έβλεπα ανθρώπους οι οποίοι επέστρεφαν από φυλακές
και εξορίες με διαλυμένες οικογένειες και ρημαγμένη ζωή.
Άκουγα μερικούς άλλους τότε να λένε για κάποιους, πως «έσφαζαν με
κονσερβοκούτια και για πηγάδες του Μελιγαλά» και το βλέμμα τους
ήταν γεμάτο μίσος. Κάποιους άλλους για κεφαλές κρεμασμένες σε
στύλους και νόμιζα ότι βρισκόμουν, στην άγρια Αμερικάνικη δύση του
17ου αιώνα.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα έζησα σε μια Ελλάδα
κατασπαραγμένη από κατοχή από εμφύλιο και αλληλομισούμενη.
Το σκέπτομαι και πονάω κι έχω πληγές γιατί έχω χάσει τα αδέλφια μου,
γιατί εμένα όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια μου, κι από τις δύο πλευρές.
Κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να ζήσω σε αυτήν την Ελλάδα του
μίσους και του αλληλοσπαραγμού. Να γευθώ τόσο πικρό ψωμί στα
τρυφερά μου χρόνια που άξιζε να πλανάται γύρω μου η αγάπη.
Μεγάλος με γκρίζα μαλλιά και εγγόνια , αναρωτιέμαι. Γιατί κανείς
ακόμη δεν μου ζήτησε συγνώμη, για τις πίκρες που γεύτηκα, το ψωμί που έφαγα ματωμένο από μια ζωντανή γη, που έσταζε ακόμη φρέσκο αδελφικό αίμα;
Γιατί σπαρακτικά να ρωτώ και απαντήσεις να μην παίρνω ;Γιατί να γίνουν όλα αυτά για μένα