ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ και ποιητικές πινελιές
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Για να ξεφύγει η στήλη από τα βάσανα και τη θλίψη της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, του δημόσιου χρέους , της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας, τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, των σπρέντς {διαφορά επιτοκίου}όπου μπήκαν καταθλιπτικά τον τελευταίο καιρό στο δημόσιο λόγο , θα σας ευχηθεί χρόνια πολλά ,
και πολλές ευχές σε όλους, πιστούς και απίστους, με τον ποιητικό λόγο τον οποίο έχουμε εξοβελίσει από την καθημερινότητα μας. Όταν «σκοτώνουν» τους ποιητές και η καθημερινότητα μας καθημερινώς το κάνει, η ζωή μας γίνεται περισσότερο αδυσώπητη αβάσταχτη, χωρίς περίσκεψη και χωρίς το βασικό ανθρώπινο ερώτημα.
Γιατί ήρθαμε στην ζωή ,γιατί υπάρχουμε , και ποιό το νόημα της, αλλά και που πάμε;
«Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου, πως κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις , δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;
Γιόκα μου εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονο μου, που μάντευες τι πέρναγε κάτου από το τσίνορο μου, τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα»; {Γιάννης Ρίτσος- Επιτάφιος}
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τα αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια δεν υπάρχει νερό μονάχα φως, ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο».{Γιάννης Ρίτσος- Ρωμιοσύνη}
«Άγια του ποιήματος σιωπή σαν αργοπορημένη άνθηση του θείου προσέλευση κοντά μας». « Να με πάλι ξαπλωμένος μπροστά στη θάλασσα έτοιμος να προσμίξω την πίκρα μου με την άμμο, το αλάτι με τα παγωμένα δάκρυα, να πραϋνω τον πυρετό μου με τα κύματα». «Το ίχνος του χεριού της ένα κρίνος πάνω στην τοιχογραφία της κάμαρας».
«Όταν διαβάζουμε ποιήματα το στόμα δε μιλεί μόνο τα χείλη μας ανθίζουν όπως οι λυγμοί μέσα στο μνήμα του καθρέπτη» {Τάκης Βαρβιτσιώτης Νήματα της Παρθένου».
«Πάντοτε αγαπούσα με πάθος κάθε εκδήλωση της ζωής όμως δεν μένοιαζε ο θάνατος τώρα που με άφησες να ξαποσταίνω πλάι στο λαμπρό φως των ωραίων ματιών σου τώρα αγαπώ ακόμη περισσότερο τη ζωή και δεν θάθελα να πεθάνω πια ποτέ».
Νίκος Εγγονόπουλος {Στην κοιλάδα με τους Ροδώνες} «Ένα σπίτι για να γεννηθείς ένα δέντρο για να ανασάνεις,ένας στίχος για να κρυφτείς, κι ο κόσμος για να πεθάνεις».{Τάσος Λειβαδίτης Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου.}
«Υψώνω το σταυρό του μαρτυρίου μου, αναγκάζομαι να το πιώ κι εγώ το ποτήριο τούτο. Γολγοθάς ο αγώνας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και πάνω που προσπαθείς ν`ανέβεις στην κορυφή, ν`ανακαλύψεις το Θεό, οι άνθρωποι σου υψώνουν τείχη ανυπέρβλητα». –«Ο ποιητής δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με τους στίχους. Προσπάθεια κάνει για να απαλύνει τον πόνο και να ημερέψει τις ψυχές των ανθρώπων». {Μανούσος Γ. Δασκαλάκης -Ποιητικές Πινελιές}
«Είμαι αχτίνα από του ηλίου το φως. Αστέρι που λάμπει στο ουρανό.