1770 ΣΦΑΚΙΑ- ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ



Η άγρια και ανυπόταχτη φύση στέκει όρθια
και αγναντεύει το Λυβικό σαν πελώριος Τιτάνας.
Τα φαράγγια ,οι χαράδρες , τα ψηλά βουνά
τα βοτάνια,η σφάκα και ο ασπάλανθος ,
συνομιλούν με τους βοσκούς ,σιωπηλά ερωτικά.


Το μάτι το στοχαστικό, αυτό το μεγάλο μάτι στην πλώρη

του καραβιού ταξιδεύει.

Σε κόσμους ανοιχτούς, σε θάλασσες αφρισμένες και γαλήνιες

σε ωκεανούς ανοιχτών οριζόντων.

Το λιμάνι μικρό, ηρωικό, απάνεμο κρυμμένο στα βαθουλωτά βράχια

αναμένει να ξεσπάσει καταιγίδα. Η βροντή ακούγεται αγριεμένη

με τον μανιασμένο άνεμο να σφυρίζει στα παραθυρόφυλλα.

Ήρθε η ώρα. Κορμιά ,σπαθιά, τουφέκια.

Θόρυβος, θυμός, στεναγμός.

Ο πόλεμος είναι ζωή, η αντάρα θρηνωδία.

Βράχο πάνω στον βράχο, γραμμένη με αίμα

η ελευθερία.

Της Κρήτης αετοί ,οι Σφακιανοί πέφτουν,

Μαχόμενοι για την ζωή, την χαρά και την ελπίδα.

Μπροστά πετά στον ορίζοντα ένας αετός.

Γίγαντας μυθικός αιώνιος ,άρχοντας τρανός.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ