ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η Ευρωπαϊκή ένωση σχηματίστηκε αρχικά ως «Ένωση άνθρακα και χάλυβα» «ΕΑΚΧ» μετασχηματίστηκε ως «Ε.Ο.Κ» και αργότερα ως «Ευρωπαϊκή ένωση». Κεντρική ιδέα από τους δημιουργούς πατέρες, όπως ο Ζαν Μονέ, ήταν να υπάρχει η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών της Ευρώπης, και η συλλογική επίλυση των διαφορών. Μη λησμονούμε τους δύο παγκοσμίους καταστρεπτικούς πολέμους στο έδαφος της Ευρώπης, και τα δεκάδες εκατομμύρια των θυμάτων που ζητούσαν δικαίωση, φωνάζοντας από του τάφους τους, να πάψουν «οι εμφύλιοι πόλεμοι» μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Η Ευρώπη ενωμένη, με δική της εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας με δικό της στρατό ναυτικό και αεροπορία με δική της πολεμική βιομηχανία, θα ήταν αυτάρκης απέναντι στις Ηνωμένες πολιτείες, και θα μπορούσε να παίξει τον δικό της αυτόνομο ηγετικό ρόλο στον πλανήτη. Άλλωστε είναι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Προς το παρόν και τους 50.000 στρατό που συγκρότησε η Ευρώπη, η Αμερική {ΗΠΑ} έπειτα από πιέσεις, την έπεισε να ενταχθούν υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ.«Ωστόσο ιδεολογικά η κομισιόν του Ζακ Ντελόρ κατόρθωσε να διατηρήσει ένα ασαφές αλλά υψιπετές όραμα ευημερίας, ασφαλείας και προόδου, συνδυάζοντας μια Καντιανή οιονεί τελεολογία της ειρηνικής ένωσης με την τεχνοκρατική ειδημοσύνη και τις παραδόσεις κοινωνικής αλληλεγγύης της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας. Θεωρούνταν ότι η οικονομική και πολιτική ένωση, που θα αποτελούσε {εντέλει} την κατάληξη αυτής της διαδικασίας θα ήταν δημοκρατική και συνεπώς θα προίκιζε το ευρωκοινοβούλιο με πραγματική νομοθετική εξουσία. Κατά τη δεκαετία του 80 αυτή η ιδεολογική φόρμουλα αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική προκειμένου η ΕΟΚ να αναμορφώσει την Ελλάδα ,την Ισπανία ,την Πορτογαλία, χώρες με ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα, από κρατικίστικες δικτατορίες σε φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες, προσδεδεμένες με σιγουριά στις αμυντικές συμμαχίες.
Στο τέλος της δεκαετίας του 80, ακολούθησαν κοσμογονικές αλλαγές στο διεθνές στερέωμα. Συνέβη αναίμακτα η πτώση του τοίχους του Βερολίνου και όλου του ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλιστικού οικοδομήματος που τόσες ελπίδες είχε κάποτε εμπνεύσει στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Η Γερμανία ενώθηκε και ισχυροποιήθηκε. Μέρος της Γερμανικής ελίτ δεν σκέπτεται πια την Ευρώπη της όποιας αλληλεγγύης και την Γερμανία μέσα σαυτήν, σαν ισότιμης μεγάλης δύναμης. Ενδιαφέρεται να κάνει πράξη αυτό που φοβόταν οι παλιοί σκεπτικιστές Ευρωπαίοι πολιτικοί. Να δημιουργήσει μια Γερμανική Ευρώπη με την Γερμανία "UMBER ALLES" , να κυριαρχεί. Ο στόχος να μη ξαναγίνουν πόλεμοι στην Ευρώπη κατερρίφθη όταν παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης εδόθη ρόλος στο ΝΑΤΟ που κανονικά έπρεπε ν διαλύσει διότι έπαψε να έχει αντίπαλο δέος. Ο στόχος κατερρίφθη με την στήριξη του ΝΑΤΟ στον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας. «Από το 1989 ,η γεωπολιτική της Ευρώπης κατέστη ρευστή. Επίδικο αντικείμενο αποτελούσε η ανάδυση της επανενωμένης Γερμανίας¨ως η Τρίτη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου προοριζόταν να κυριαρχήσει στην mitteleuropa των 150 εκατομμυρίων κατοίκων και θα μπορούσε θεωρητικά, να διαπραγματευτεί με τους δικούς της όρους με την Mόσχα. «Για τις ΗΠΑ που δεν ήθελαν να χάσουν τον έλεγχο στην παραμεθόριο του « ψυχρού πολέμου» «πίεσαν την ΕΟΚ να χρηματοδοτήσει την αναμόρφωση των οικονομιών της κεντρικής Ευρώπης
ως ελεύθερων καπιταλιστικών αγορών όπως ήδη είχε κάνει με τόση επιτυχία στην μεσόγειο. οι ΗΠΑ μπορούσαν να παρουσιαστούν ως ο μείζον σύμμαχος των κεντροευρωπαϊκών κρατών , υποστηρίζοντας το αίτημα τους για ένταξη στην Ε.Ε χωρίς κανένα κόστος γα τις ίδιες. Ακόμα καλύτερα, η διεύρυνση προς Ανατολάς με το να υπερεκτείνει τις αδύναμες ομοσπονδιακές δομές της ΕΟΚ, και να εισάγει εντός των τειχών ένα ολόκληρο κοπάδι από Δούρειους Ίππους, απέκλειε προκαταβολικά την πολιτική ενοποίηση της, και συνεπώς και την ανάδυση της ως ανεξάρτητης γεωπολιτικής δύναμης». Η μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού το 2008, και οι αδύναμες ομοσπονδιακές δομές της ένωσης επέτειναν την σύγχυση και τις εθνικιστικές τάσεις στην Ε.Ε.





Πηγή άρθρο της Syzan Watkins στο “New Left Review”