ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΈΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Εκείνη την εποχή δεν πάνε και πολλά χρόνια στην οποία ζούσε καλά ένας άρχοντας.

Είχε οικονομήσει χρήματα από την εποχή που ήταν προστάτης σε δύο ιερόδουλες στην οδό της απώλειας, της παρθενίας των νέων, την οδό Μίνωος. Με τα χρήματα εκείνα, και μένα επί πλέον επενδυτικό δάνειο από την τράπεζα βιομηχανικής αναπτύξεως έχτισε ένα εργοστάσιο 2.000 τετρ.μέτρων ,λίγο έξω από τα Χανιά, κοντά στην αρχαία Απτέρα, σε μία έκταση 10 στρεμμάτων. Τελείωσε το κτίριο, το οποίο όντως ήταν επιβλητικό και δέσποζε στην ερημιά του τοπίου. Τότε καλούσε τους φίλους του ,όπου τους έδειχνε το εργοστάσιο φουσκώνοντας σαν διάνος. «Το βλέπετε αυτό» τους έλεγε με υπερηφάνεια. «Όταν ξεκίνησα την ζωή μου άρχισα από το μηδέν, και το κτίριο αυτό το δημιούργησα εκ βόθρων».Ο εν λόγω άρχοντας δεν γνώριζε γράμματα και μπέρδεψε τις έννοιες των λέξεων. Ο Γιώργος του απάντησε χωρίς να ακουστεί, γιατί το είπε ψιθυριστά μέσα από τα δόντια του ¨ «Γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει». Ένας άλλος φίλος του, ο Κώστας ο οποίος ήταν γνώστης της προσωπικής ιστορίας του Χάρη ,γύρισε και του απάντησε με σημασία¨ «Αυτό Χάρη μου είναι στην κυριολεξία αληθινό, χωρίς καμία αμφιβολία». Ο Χάρης κατασκεύαζε στο εργοστάσιο του, ανδρικά υποδήματα πολυτελείας, και τσάντες γυναικείες. Συνεργαζόταν με τα βυρσοδεψεία των Χανίων, όπου βρισκόταν στην περιοχή της Αγίας Κυριακής στη Χαλέπα. Προμηθευόταν απ`εκεί

σολοδέρματα, και από τα πιο σύγχρονα βυρσοδεψία των Αθηνών επανωδέρματα.

Οι δουλειές του πήγαιναν περίφημα και κορδωνόταν απ`εδώ κι απ`εκεί λέγοντας γεμάτος εγωισμό. «Ότι ξεκίνησα από το τίποτα και τώρα έχω μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Κρήτη».

Είχε αναπτύξει επιτυχημένο δίχτυο πανελλαδικά, διότι ξόδευε ένα σημαντικό μέρος των εσόδων στην διαφήμιση και την προώθηση των προϊόντων. Δεξί του χέρι ήταν ο κουνιάδος του ο Μιχάλης, ο οποίος είχε πτυχίο στην διοίκηση επιχειρήσεων ,και είχε εργαστεί στη Αγγλία, σε βιομηχανικές επιχειρήσεις επί μια δεκαετία. Λαμβάνοντας μέρος σε διεθνής εκθέσεις βρήκε πελάτες στις Η.Π.Α, στην Γερμανία και την Γαλλία λόγω της υψηλής ποιότητας των προϊόντων, και του χαμηλού κόστους. Ο Μιχάλης ήταν το μυαλό και η ψυχή του εργοστασίου. Χωρίς αυτόν ο Χάρης ήταν σαν να του έλειπε κάτι περισσότερο κι από το δεξί χέρι. Σαν να του έλειπε το μυαλό ,γιατί το δικό του ήταν, περιορισμένης εμβέλειας. Τίποτα δεν προχωρούσε χωρίς να συμβουλευτεί τον Μιχάλη ,και χωρίς να το ελέγξει ο πανέξυπνος κουνιάδος του. Βλέποντας ο Χάρης ότι το εργοστάσιο πήγαινε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ,άφησε στην θέση του τον Μιχάλη, κι αυτός άρχισε να ταξιδεύει ,να κάνει έκλυτη ζωή, να παραμελεί την οικογένεια του, αλλάζοντας τακτικά ερωτικούς συντρόφους. Πάντα συνοδευόταν από μπουκέτα νεαρών κι όμορφων κοριτσιών . Περνούσε το βίο του σαν πασάς στα Γιάννινα. Μετά μεγάλο διάστημα ανοχής και ταπεινώσεων, η γυναίκα του δεν τον άντεξε άλλο, και του ζήτησε διαζύγιο. Για το γιό τους, δεν υπήρχε πρόβλημα διότι ήταν πια ένα παλικαρόπουλο , όπου είχε κάνει το μεταπτυχιακό του στο «Λόντον Σκούλ», και είχε πάρει θέση βοηθού διευθυντή, στο εργοστάσιο του πατέρα του. Ο Χάρης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον γιο του, τον Στράτο , τον διάδοχο του όπως έλεγε. Ο Στράτος είχε αδυναμία στο ωραίο φίλο, και στα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Πολλές φορές λάβαινε μέρος και σε αγώνες ταχύτητας, με το ψευδώνυμο

¨ «Τίγρης». Στην τελευταία φορά που αγωνίστηκε στάθηκε άτυχος διότι το αγωνιστικό του έπαθε μηχανική βλάβη, έσκασαν τα δύο πίσω λάστιχα, βγήκε έξω από τον αγωνιστικό χώρο και έγινε παρανάλωμα του πυρός. Ο «Τίγρης» κάηκε σαν λαμπάδα. Ο Χάρης το πήρε κατάκαρδα. Από τότε η ψυχή του γέμισε θλίψη. Έμεινε για καιρό κλεισμένος στον εαυτό του και στο πένθος του. Κάποτε πήρε την απόφαση του. Άφησε οριστικά τον κουνιάδο του τον Μιχάλη, στο εργοστάσιο του, και ο ίδιος κλείστηκε σε μοναστήρι. Εκεί στη μονή του Γρηγορίου στο Άγιο όρος, προσπάθησε να ηρεμήσει την ψυχή του, και να βρει την γαλήνη του , που τόσο την είχε ανάγκη.