ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Κάποτε σένα κράτος, που δεν ήταν κράτος σαν τα άλλα, όπου υπήρχε οργάνωση στρατός και αστυνομία. Κυβερνούσε περισσότερο το συναίσθημα παρά η λογική. Με κλήρωση οι κάτοικοι του παράξενου και πρωτότυπου εκείνου κράτους ,είχαν αναδείξει για αρχηγό τους ένα κλόουν. Μοναδικό τους κριτήριο για την εκλογή του, ήταν, ότι ήθελαν να σκορπά το γέλιο και την χαρά στους πολίτες του. Η θητεία του κλόουν κυβερνήτη, ήταν πενταετή. Αν όμως δεν ανταποκρινόταν επαρκώς στα καθήκοντα του, τον τιμωρούσαν με τριάντα βουρδουλιές στην πλάτη. Αυτό γινόταν μία φορά τον χρόνο. Κατά τον ετήσιο απολογισμό πεπραγμένων. Αν συνέχιζε επί δύο χρόνια να μην σκορπά το γέλιο στους συμπολίτες του, και είχαν κατεβασμένα μούτρα και λυπημένη όψη, τότε η επόμενη τιμωρία του, συνίστατο, να τον στείλουν στην ζούγκλα να κάνει παρέα με πιθήκους. Όταν επέστρεφε θα έπρεπε να μιμηθεί τους πιθήκους, και τα καμώματα τους, για να τον βλέπουν οι πολίτες και να γελούν. Αν δεν τα κατάφερνε και σε αυτόν του τον ρόλο , τότε τον απέλυαν από κυβερνήτη, και του έδιναν ισόβια θέση μάγειρα αλλά με στολή κλόουν , στα δημόσια μαγειρεία. Στο κράτος εκείνο το παράξενο είχε απαγορευτεί στους ανθρώπους να κλαίνε. Σε κάθε γωνία του δρόμου υπήρχε μια πινακίδα με τίτλο¨ "Απαγορεύετε ο πόνος η λύπη και το κλάμα." "Η ευτυχία είναι δικαίωμα μας. Να είστε όλοι χαρούμενοι." Στην κοινωνία εκείνη υπήρχε κοινοκτημοσύνη. Τα πάντα ήσαν κοινά. Κοινά και όχι κρατικά. Διότι κράτος όπως το γνωρίζουμε στην εποχή μας δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε ούτε οικογένεια όπως την ξέρουμε στις χαλεπές ημέρες μας τις δίσεκτες. Οι γυναίκες ήσαν κοινές για όλους. Δεν υπήρχαν ούτε σύγχρονες μεγαλουπόλεις ούτε φώτα ούτε

βιτρίνες , ούτε σύγχρονη τεχνολογία. Τα μέρη όπου έμεναν και εργαζόταν οι άνθρωποι ήταν εύφορες κοιλάδες, γεμάτες δέντρα πτηνά και ζώα, καταπράσινα λιβάδια , κήποι, με πράσινο φορτωμένοι με λουλούδια, τεράστια ποτάμια γεμάτα άφθονα ψάρια, που ψάρευαν οι κάτοικοι .Ήταν ένας επίγειος παράδεισος.
Τα σπίτια τους ήταν τεράστια ξύλινα σπίτια, όπου ζούσαν εκεί είκοσι άτομα μαζί, δέκα άνδρες, και δέκα γυναίκες. Κάθε χρόνο γινόταν αλλαγή ζευγαριών. Έφευγαν οι γυναίκες σε άλλα σπίτια με άλλους άνδρες ,και ερχόταν άλλες γυναίκες. Υπήρχε όμως ελευθερία στους άνδρες και στις γυναίκες να αλλάξουν σπίτι όταν το επιθυμούσαν. Τα παιδιά ήσαν κοινά. Δεν υπήρχε ιδιοκτησία στα παιδιά. Μόλις γεννιόταν τα κρατούσαν αυτές που τα γέννησαν . Τα θήλαζαν για ένα χρόνο. Ύστερα τα αναλάμβαναν οι έμπειρες μεγάλες γυναίκες του οικισμού όπου τα μεγάλωναν. Τα παιδιά ανήκαν πάντα στην κοινότητα. Οι άνθρωποι του κράτους εκείνου δεν πίστευαν σε θρησκείες. Τον θάνατο τον θεωρούσαν κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Δεν τον φοβόταν γι`αυτό εξοικείωναν τα παιδιά από μικρά με επισκέψεις στις νεκροπόλεις. Οι άνθρωποι του κράτους εκείνου του παράξενου ,δεν αναζήτησαν ούτε ονειρεύτηκαν ποτέ χαμένους παραδείσους. Μια μέρα μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία και αποφάσισαν να αφαιρέσουν τις πινακίδες από τους δρόμους και τα δέντρα. «Αισθανόταν τόσο ευτυχισμένοι είπαν», που δεν είχαν ανάγκη τις πινακίδες και τις οδηγίες για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Κάποια στιγμή της ιστορίας σε μια κρίσιμη καμπή,
βρέθηκε ένας άνδρας ο οποίος ονομαζόταν Προμηθέας, ο οποίος έβαλε ένα πάσαλο σένα χωράφι, το χώρισε και το όρισε σαν ιδιοκτησία του. Άρχισε να κατασκευάζει δικό του σπίτι, να ζει με δική του γυναίκα και παιδιά. Επειδή ο άνθρωπος είναι μιμητικό ζώον, τον μιμήθηκαν και οι υπόλοιποι κάτοικοι του κράτους εκείνου , των χαρούμενων κι ευτυχισμένων θνητών. Οργάνωσαν την κοινωνία τους σε διαφορετική βάση.
Αμέσως εξέλεξαν και ένα άνδρα να τους διοικεί. Αυτός για να προστατέψει την εξουσία του διόρισε αστυνομικούς να φυλάνε τις ιδιοκτησίες και να τηρούν τους νόμους. Ανάγκασε επίσης τους κατοίκους να στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό. Το κράτος έφτιαξε και στόλο κι άρχισε τους κατακτητικούς πολέμους. Με την αλλαγή αυτή άλλαξε και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Έφυγε το παλιό μόνιμο χαμόγελο και η ξέγνοιαστη ζωή. Ήταν η αρχή του σύγχρονου πολιτισμού του αγώνα και της αγωνίας για την επιβίωση.