ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΔΑΚΡΥΣΕ ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Δάκρυσε απόψε το φεγγάρι .
Έφυγε ο Αλέξης, βουβάθηκαν οι λέξεις
έπεσε ένα αστέρι, κι έφερε σκοτάδι στη καρδιά.
Είχε τη ζωή μπροστά του κινούσε γη και
ουρανό στα πρώτα βήματα του.
Κοιμήσου αγόρι της νιότης , αγάπη, άγγελε μου,
που φώτιζες τον ουρανό, ανθέ βασιλικέ μου.
Αθώα είναι τα μάτια σου, άγουρη η ύπαρξη σου.
Ένα βόλι δηλητήριο, από άπονο χυτήριο, χαράμισε
τα νιάτα σου την τρυφερή ύπαρξη σου. Βάρυναν από καημό οι κοπελιές έγειραν οιτριανταφυλλιές.
Φούσκωσε η θάλασσα, αντάριασε ο κάμπος,
έσμιξε ο αγέρας με τη γη, για να χαϊδέψει ένα παιδί.
Μάνα πατρίδα πως πονώ για το κόσμο αυτό το φθονερό.
Για το αγαπητό παιδί πού έφυγε να πάει να βρεί
κρύο νερό να δροσιστεί , σε άλλους τόπους χλοερούς
με ανείπωτη γαλήνη.
Με ατελείωτες μουσικές, εξαίσιες μελωδικές.
Σ`αυτόν τον κόσμο ευδοκιμεί, κακία, μίσος και οργή.
Βροντά κι αστράφτει ο βοριάς, στις έξη του Δεκέμβρη του φονιά.
Το κρίμα να πέσει πάνω τους να μη λειώσει η ψυχή τους,
να τρέφονται με ενοχές αυτοί που κόψανε λουλουδιών, κορυφές.
Η γεννήτρα σου, από αύριο στο μνήμα σου θα κλαίει
παρέα με τη θεά υπομονή, σφιχτά να την παρηγορεί. Να απορροφά
το δάκρυ της, για τ`άτυχο σπουργιτάκι της. Με μαυρισμένη τη
ψυχή για σένανε θα λέει¨
«Πως ήσουν τρυφερός βλαστός, σαν κυπαρίσσι όρθιος.
Εσύ π`αγαπούσες την ζωή , δεν σ`άφησαν να τη χαρείς.»
Κοιμήσου παλικάρι μου αναπαύσου με ειρήνη.
Για άλλους ας είναι αιώνιες οι τύψεις ,για σένα αιώνια η γαλήνη.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ