ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΣΙΝΕ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»
«Μια φορά κι ένα καιρό η καλή βασιλοπούλα μοίραζε δώρα στα φτωχά παιδάκια.»
Σαν παραμύθι μέσα από ένα κουβάρι στη κλωστή πλεγμένο, στη ανέμη τυλιγμένο ξετυλίγεται η ζωή των ανθρώπων των ώριμων ηλικιών. Στην διάρκεια των παρελθόντων χρόνων όλα άλλαξαν, και στην πόλη μας. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται στους δρόμους της πόλης ποδήλατα, μοτοποδήλατα, σαράβαλα λεωφορεία
και τις άμαξες, οι οποίες έκαναν πιάτσα έξω από το α/ γυμνάσιο. Λίγα ταξί παλιάς κοπής σταθμευμένα έξω από την κεντρική είσοδο της Δημοτικής αγοράς, και κάρα να μεταφέρουν αγροτικά προϊόντα. Τα μακρύκαρα με τα άλογα ζορισμένα, να μεταφέρνουν εμορευματοκιβώτια, από τα μοτορσίπς του παλιού λιμανιού. Τα καλοκαίρια τα παγωτά «Όλυμπος» με έδρα το κτίριο που ονομάζουμε σήμερα «παλιό
ψυγείο» με τους πλανόδιους πωλητές δρόσιζαν το λαρύγγι μικρών και μεγάλων.
Φυσικά δεν υπήρχε τότε η ανέξοδη διασκέδαση της τηλεόρασης.Υπήρχαν όμως οι κινηματογράφοι της εποχής. Οι άνθρωποι του λαού σχημάτιζαν ουρές για να δουν με φθηνό εισιτήριο τις ταινίες της αρεσκείας τους. Ταινίες μελό Ελληνικές ταινίες δομημένες με λιτά μέσα, ως επί το πλείστον σε εξωτερικούς χώρους λόγω ελλείψεως οργανωμένων στούντιο. Ελέγετο ότι στην Αθήνα διέμειναν στην είσοδο των σινεμά από ένα μικρό χαρτομάντιλο, γιατί οι θεατές ταυτιζόταν με τις ιστορίες των πρωταγωνιστών και ξεσπούσαν σε κλάματα. Μέσω της τέχνης συντελείτο η κάθαρση από τη δική τους σκληρή και πικρή ζωή, και τα βάσανα της καθημερινότητας.
Παιζόταν και ταινίες με θέματα από τον β/ παγκόσμιο πόλεμο, Αμερικάνικες Ευρωπαϊκές, αλλά και Ελληνικές παραγωγές, γιατί ο πόλεμος τότε ήταν πολύ κοντινή ανάμνηση στις παλιότερες γενιές. Ο θαυμασμός των αγοριών για τις γόησσες του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού κινηματογράφου ήταν απεριόριστος. Η Μπριζίτ Μπαρντό η γατούλα του σεξ «μπε-μπέ», η φλογερή και σικάτη Ναπολιτάνα Σοφία Λόρεν, η χυμώδης Κλαούντια Καρντινάλε, αλλά και οι Αμερικανίδες Θεές παρέλασαν από την μεγάλη οθόνη, και υπήρξαν η φαντασίωση των στερημένων αγοριών της εποχής εκείνης. Ο Αλαίν Ντελόν ο άσχημος γόης Ζαν Πωλ Μπελμοντό ,
ο μελαχρινός Γαλλοαιγύπτιος Ομάρ Σαρίφ, ο Ρόμπερτ Μήτσαμ, ο Τόνυ Κέρτις, ο φαλακρός γόης Γιούλ
Μπρύνερ , αλλά και οι εγχώριοι Μπάρκουλης, Κούρκουλος, και Αλεξανδράκης γοήτευαν το ωραίο φύλο.
Σήμερα περιδιαβαίνοντας την πόλη οι μεγάλοι άνθρωποι, βλέπουν τους κινηματογράφους που πέρασαν πολλές νύχτες της νιότης τους, να έχουν αλλάξει χρήσεις. Το «Πάνθεον» έγινε μέγαρο, το «Αστέρι» έγινε πολυκατάστημα οικιακών συσκευών, τα «Ολύμπια» εμπορικά καταστήματα, ο «Απόλλων» έγινε σούπερ μάρκετ η "Ρεγγίνα" έγινε Δημοτικό πάρκιν.
Ευτυχώς που κράτησε ο Δήμος τον θερινό «Κήπο» όπου τον διευθύνει αφιλοκερδώς ένας παθιασμένος φίλος του σινεμά και ποιητής, ο Λεωνίδας Κακάρογλου . Έτσι βλέπουν οι παλιότεροι αλλά και οι νεώτεροι, παλιές βραβευμένες ταινίες αλλά και σύγχρονες του ποιοτικού κινηματογράφου. Το μεταπολεμικό κλίμα στην χώρα μας ήταν επιβαρυμένο από την Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο.
Η Χώρα μας βγήκε από τα δύο αυτά μέτωπα διχασμένη τραυματισμένη και κατεστραμμένη οικονομικά. Πλήθος Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών και πολιτισσών, απελπισμένοι από την φτώχεια και την υπανάπτυξη της Χώρας μας, έφευγαν για τα ξένα ως μετανάστες. Αδιάψευστο μάρτυρας είναι τα λαϊκά πονεμένα τραγούδια της εποχής
εκείνης. «Μανούλα θα φύγω για πάντα στα ξένα» «Στης φάμπρικες της ξενιτιάς» τα «Μουτζουρωμένα χέρια» Ο κινηματογράφος τότε όπως και κάθε μορφής τέχνη άλλωστε, ήταν ένα ισχυρό αναλγητικό για να φεύγετε από το σκληρό ζείν και να πετάξετε στο «ευ ζείν».