Η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ΓIA TΗΣ ΜΙΚΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ομολογουμένως είναι μεγάλα τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, στον τόπο μας τα Χανιά και γενικότερα στην Χώρα μας.
Σωρεία ακάλυπτων επιταγών λόγω ελλείψεως τζίρου, στιγματισμός στους τραπεζικούς «Τειρεσίες» και κλείσιμο δεκάδων επιχειρήσεων καθημερινώς πανελλαδικά. Δυστυχώς οι επιχειρήσεις αυτές βλέπουν το τραίνο της εξέλιξης να περνά όπως λέει κι ο μεγάλος Κ. Βάρναλης¨«άβουλοι και μοιραίοι όλοι μαζί αντάμα περιμένοντας κάποιο θαύμα»
Σημειωτέον ότι η μικρομεσαία επιχείρηση είναι αυτή η επιχείρηση η οποία μπορεί να απασχολήσει εργαζόμενους, γιατί συνήθως είναι εντάσεως εργασίας και όχι κεφαλαίου όπως οι μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τα εργατικά χέρια με ρομποτική τεχνολογία.
Στην χώρα μας δεν έχει στηριχτεί αποφασιστικά και με σχέδιο η μικρομεσαία επιχείρηση . Δεν πρέπει όμως να ρίχνουμε τις ευθύνες μονάχα στις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες κυρίως ευνόησαν και στήριξαν τις μεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες είχαν μεγαλύτερη πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό.
Οι κυβερνήσεις βεβαίως έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες ως συλλογικοί εκφραστές του κοινωνικού συμβολαίου. Ευθύνες επίσης έχουν και όλοι οι συλλογικοί φορείς των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Εμπορικά και βιοτεχνικά επιμελητήρια, εμπορικοί σύλλογοι ,εμπορικές και βιοτεχνικές ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες.
Το κράτος το οποίο έχει την ευχέρεια της χρηματοδότησης δηλαδή το μαχαίρι και το πεπόνι θα έπρεπε να κοιτάξει σφαιρικά την οικονομία στο σύνολο της, και να βοηθήσει στους τομείς στους οποίους οι μικρές επιχειρήσεις έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Αυτό δεν είναι βεβαίως στα φθηνά εργατικά χέρια που υπάρχουν άφθονα στις χώρες φθηνού εργατικού κόστους, όπου κατοικοεδρεύουν και τα υποκαταστήματα των πολυεθνικών. Δεν είμαι ειδήμων για να έχω σχέδια επί παντός του επιστητού. Δημοσιογραφικές επισημάνσεις κάνω.
Θα μπορούσαν να γίνουν βιοτεχνίες μικροτεχνολογίας, τυποποίησης αγροτικών προϊόντων με εξαγωγική μορφή επενδύσεις σε προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία και ποιότητα.
Εντωμεταξύ στον καθαρά εμπορικό τομέα έπρεπε να γίνουν συνενώσεις μικρών επιχειρήσεων για την δημιουργία πολυκαταστημάτων, πριν έρθουν οι μεγάλες αλυσίδες και καταλάβουν τα μεγαλύτερα μερίδια των αγορών.
Έχουμε το παράδειγμα του ΙΝΚΑ Χανίων στον τομέα των τροφίμων. Ξεκίνησε με ένα μικρό κατάστημα και τώρα ανταγωνίζεται με επιτυχία μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους. Νομίζω ότι εδώ στην όμορφη πόλη μας έγιναν λάθος επενδυτικές προσπάθειες. Ενώ είχαμε ενώσεις επιχειρηματιών αντί να ανοίξουν ένα πολυκατάστημα σαν το παλιό «Μινιόν» τηρουμένων των αναλογιών, επένδυσαν σε ψυχαγωγικά πάρκα και σε ιατρικά κέντρα με λίγη επιτυχία ή και με αποτυχία.
Τώρα που βλέπουν τις αλυσίδες να αλώνουν την αγορά είναι πλέον αργά.
Ούτε με φωνασκίες ούτε με απαγορεύσεις λύνονται τα προβλήματα.
Στην ανοιχτή αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι φυσικό να κυριαρχήσουν οι μεγάλοι και ισχυροί όμιλοι.. Δυστυχώς ως τώρα βλέπουμε την κοινή Ευρωπαϊκή αγορά να είναι μονάχα αγορά των Μονοπολίων και όχι των λαών. Άρα είναι μία επικίνδυνη απειλή για τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους έτσι όπως λειτουργεί. Δεν κινδυνολογώ , πραγματιστής όμως είμαι.
Θυμήθηκα και τον γέρο Καραμανλή ο οποίος είχε δηλώσει όταν μας συνέδεε ως πλήρες μέλος στην τότε Ε.Ο.Κ. ότι θα έριχνε τους Έλληνες στην θάλασσα για να μάθουν υποχρεωτικά μπάνιο.
Όμως σε μια αδύνατη ανταγωνιστικά χώρα, οι πολλοί πνίγονται και οι λίγοι διασώζονται.
Πρέπει κυβερνήσεις κοινωνικοί φορείς, επαγγελματικοί φορείς και πολίτες να κάνουμε διάλογο να ανασκουμπωθούμε να σηκώσουμε τα μανίκια να δουλέψουμε χωρίς καχυποψίες. Είναι επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί
η θέση της χώρας μας στο διεθνές περιβάλλον , και πως θα εξέλθει η οικονομία της από τα σημερινά της αδιέξοδα. Το προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «Η ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Η ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ» δεν είναι σχήμα λόγου , δυστυχώς είναι μια απτή πραγματικότητα.