Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

[Ανορθόδοξα] Η αυτοχειρία της πολιτικής
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 07 Απριλίου 2012Ενας ηλικιωμένος άνθρωπος αυτοκτονεί με όπλο στην πιο κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας εννιά η ώρα το πρωί, μπροστά στον κόσμο που βιάζεται να προλάβει το ωράριο της καθημερινότητάς του. Δεν θα μπορούσε να εκφράσει με καλύτερο τρόπο αυτό που λέει ο Καμί πως ο αυτόχειρας, με την πράξη του, απευθύνεται στους επιζώντες. Προσέξτε, έχει σημασία, με την πράξη του και όχι με τις προθέσεις της πράξης του, τις οποίες ο ίδιος ο αυτόχειρας είχε φροντίσει να τις καταγράψει σε ιδιόχειρο σημείωμα.
Το γεγονός χαρακτηρίζεται «τραγικό» - λέξη τόσο φθαρμένη που έχει χάσει πια τη σημασιολογική της δύναμη και σίγουρα δεν μπορεί να εκφράσει την παγωμάρα, τον τρόμο και το αίσθημα αδυναμίας που προκαλεί. Αδυναμία μπροστά στο ανεξήγητο, το απονενοημένο. Και από εκεί και πέρα αρχίζει η βιομηχανία παραγωγής ερμηνείας - ο Δημήτρης Χαντζόπουλος στο προχθεσινό του πρωτοσέλιδο σκίτσο στα «ΝΕΑ» την εικονογράφησε με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο. Ο κ. Σαμαράς λέει πως «γι' αυτό ο ίδιος επιμένει ότι πρέπει να βγούμε το συντομότερο δυνατόν από την κρίση» - λες και όλοι οι υπόλοιποι θέλουν να την τραβήξουν όσο πάει. Ο κ. Βενιζέλος, με τα επεξεργασμένα ελληνικά του, λέει κάτι που στο τέλος δεν σου μένει τίποτε από ό,τι είπε. Ο κ. Καμμένος, με την ορμή του νεοφώτιστου αρχηγού, καλεί όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους να μιμηθούν τον αυτόχειρα, από το βήμα της Βουλής παρακαλώ. Ο κ. Μπεγλίτης μάλλον δεν καταλαβαίνει τι εννοεί, όταν λέει ότι δεν ξέρει ποιος τον έφερε σε αυτήν την κατάσταση, τα δικά του χρέη ή των συγγενών του, με αποτέλεσμα την επομένη να κατεβάσουν τις πινακίδες απ' το εκλογικό του κέντρο στο Κιάτο Κορινθίας. Και η Αριστερά οικειοποιείται τον αυτόχειρα.


Στο Διαδίκτυο, στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, η ελευθερία της έκφρασης οργιάζει ως συνήθως. Η γκάμα των αντιδράσεων κινείται από την οργή, την αγανάκτηση ώς την πλειοδοσία της ευαισθησίας. Χωρίς, εννοείται, να λείψει και η αθλιότητα. Κάποιος εμπνευσμένος αναρτά υποθετικές δηλώσεις διαφόρων δημοσιογράφων οι οποίες αναπαράγονται με την ταχύτητα ιού. Οι δηλώσεις δεν έγιναν ποτέ, όμως τα ονόματα μένουν. Στο Σύνταγμα συγκεντρώνεται κόσμος, πέφτουν πέτρες και χημικά και ο πρόεδρος των ελλήνων φωτορεπόρτερ καταλήγει στο νοσοκομείο.
Συμπέρασμα πρώτο: επειδή η αξία του πολιτικού λόγου, είτε προέρχεται από το βήμα της Βουλής είτε από τους ανώνυμους μπλόγκερ, δεν κρίνεται από τα καθημερινά, όσο περίπλοκα κι αν είναι, αλλά από τα ακραία και δυσεξήγητα, ό,τι συνέβη αυτές τις ημέρες απέδειξε περίτρανα πως ο πολιτικός λόγος που αρθρώνεται δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την πραγματικότητα της ζωής μας. Εχει ο ίδιος αυτοχειριασθεί κάπου ανάμεσα στις ξύλινες διατυπώσεις και την υπερβολή της συναισθηματικής κοινοτοπίας.
Κανείς δεν αυτοκτονεί μόνον επειδή είναι οργισμένος ή αγανακτισμένος. Ποιος μπορεί να περιγράψει τα υλικά της απελπισίας που οδηγούν έναν άνθρωπο στο μη παρέκει, στην ύστατη χειρονομία; Μέσα από τον ορυμαγδό των δηλώσεων, εγώ πάντως κράτησα εκείνη του φίλου και συνομήλικου του αυτόχειρα, του οποίου το ύφος και μόνον έδειχνε ότι τού ήταν αδύνατον να καταλάβει γιατί ο φίλος του έκανε αυτό που έκανε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου