[Ματιές] Ο θάνατος...
Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 07 Απριλίου 2012Ουκ ολίγοι φίλοι μου, συνομήλικοί μου, σε εκ βαθέων συζητήσεις που έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό, μου εξομολογήθηκαν ότι είναι τόσο απελπισμένοι από την κατάσταση - πολιτική και οικονομική - που εύχονται να τους βρει σύντομα ο θάνατος, κάποια νύχτα, στον ύπνο τους! Και αρνούνται να θέσουν οι ίδιοι τέρμα στη ζωή τους, όπως έπραξε ο 77χρονος αυτόχειρας της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα, γιατί δειλιάζουν.
Σημειώνω ότι οι συνομιλητές μου έχουν να ζήσουν. Παίρνουν σύνταξη, δεν είναι άρρωστοι, δεν χρωστάνε στην Εφορία, δεν έκλεισαν τα μαγαζιά τους, δεν τους εγκατέλειψε η γυναίκα που ο καθένας τους αγαπούσε παράφορα. Επιπλέον, είναι μαχητές, αγωνίστηκαν την εποχή του 114, μερικοί φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν. Θέλουν όμως να πεθάνουν ανώδυνα γιατί δεν βλέπουν φως μπροστά τους και αντιλαμβάνονται ότι οι θυσίες τους πήγαν χαμένες και όλα τα όνειρά τους βγήκαν πλάνα.
Φυσικά, όλοι τους, την ευθύνη γι' αυτήν τη φριχτή πραγματικότητα, που βιώνει η χώρα μας, τη ρίχνουν στους πολιτικούς που μας κυβέρνησαν. Αλλά και στον κόσμο. Τους πολίτες. Που σάρκα εκ της σαρκός τους είναι οι πολιτικοί. Που δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι. Εμείς τους ψηφίσαμε. Εμείς τους κάναμε δημάρχους, νομάρχες, βουλευτές, υπουργούς. Και απ' αυτούς μάθαμε τις πελατειακές σχέσεις και άρα, «μαζί τα φάγαμε», μέχρις ενός σημείου.
Αυτά και πάμε πιο πέρα: η Αννα Διαμαντοπούλου, ξήλωσε - και μπράβο της - όλη τη Γενική Διεύθυνση Ιδιωτικών Επενδύσεων, κάπου 90 άτομα, μετά το σκάνδαλο του εκβιασμού και της μίζας για την τουριστική επένδυση στο Ναύπλιο. Αλλά τέτοιου είδους σκάνδαλα δεν έχουν αποκαλυφθεί κατ' επανάληψη; Πόσοι κλεφταράδες «αρμόδιοι» την πλήρωσαν; Κανένας ή ελάχιστοι.
Πριν από 30-40 χρόνια έγραφα συχνά ότι το ελληνικό κράτος είναι «της πλάκας». Αποδεικνύεται όμως ότι είναι διεφθαρμένο. Που δεν γεννήθηκε διεφθαρμένο βέβαια. Το σπρώξανε στον βούρκο της διαφθοράς οι πολιτικοί. Δεν εξαιρώ κανέναν. Γιατί ακόμη κι εκείνοι που δεν κινούσαν τα νήματα, έβλεπαν τον βόθρο και έκαναν πως δεν ένιωθαν την μπόχα από τις αναθυμιάσεις.
Αλλά κι εμείς, οι πολίτες, δεν ξέραμε τίποτα για τον φόνο! Επωφελούμασταν από το νταραβέρι, που εν συνεχεία καταγγέλλαμε! Και δεν νομίζω ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν. Φοβάμαι ότι χρειάζεται να περάσουν δύο γενιές, ίσως και περισσότερες, για να βρούμε έναν σωστό βηματισμό. Ολοι ανεξαιρέτως είμαστε μολυσμένοι από τη νόσο του βολέματος, της αρπαχτής, του εύκολου πλουτισμού και της - ακόμα πιο εύκολης - ανάμειξης στην κομματοκρατία, με τα πολλαπλά οφέλη.