Στη μνήμη εκείνων που επέλεξαν την «φυγή».
ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ

Έλληνα καλέ μου, αγαπημένε, αδελφέ μου.
Άκουσε με και μη «φεύγεις» άδικα
στον Άδη
με τη ψυχή σου μαύρη.
Φρόντισε να αφουγκράζεσαι
κι εκείνους. Τους παλιούς.
Που έχουν ζήσει στη ζωή χρόνια
δύσκολα, χρόνια πονεμένα.
Ποτέ δεν ήταν η χαρά για τους
πολλούς ένα παιχνίδι.

Ιδρώτας πολύς και κόπος.
Για τη βίωση δεν υπάρχει
άλλος τρόπος.
 Η ζωή είναι αγώνας
τραχύς, με γροθιές υψωμένες.
Την κερδίζεις όταν είσαι ορθός.
Χαίρεσαι με το κόπο σου,
τίποτα δεν χαραμίζεις,
με προσπάθεια παλαίβεις
και κερδίζεις
Όταν κλαις σκύβεις, σκουπίζεις
το δάκρυ σου, και όρθιος,
ποτέ σκυφτός, υπερήφανα
τραβάς εμπρός.

Μην αφήσεις αδελφέ μου,
Έλληνα
την αδράνεια, και την λύπη
να σε παίρνει, κι ένα μαύρο
σύννεφο, επάνω σου να γέρνει.
Να σου στερεί τον ήλιο,
την ελπίδα τη χαρά.

Άντεξε με δύναμη στην μπόρα, μάθε
να υπάρχεις , μες την καταιγίδα.
Αδελφέ μου,Έλληνα,
διώξε δισταγμούς.
Μοιράσου τη λύπη, βγάλε από
μέσα σου τον πόνο.

Δώσε στον αδελφό
σου το χέρι. Στην καταιγίδα
δεν είσαι μόνος, καλαμιά στο κάμπο.
Είναι κοινός για τους πολλούς
ο δύσκολος ο δρόμος.
Μαζί αδέλφια θα προχωρήσουμε,
τον παλιό τον κόσμο
να γκρεμίσουμε.

Να θέσουμε γερά θεμέλια.
Ένα νέο ηλιόλουστο σύμπαν,
με δύναμη να στηρίξουμε.
Με την ψυχή μας και
το αίμα μας, τούτη την κοινωνία
τη πικρή την άδικη,
που μας μαυρίζει τη ζωή
να την αλλάξουμε
με τα δικά μας χέρια.


ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ