ΕΛΠΙΔΑ




Όπου σταθώ γκρίζο τοπίο



αντικρίζω. Ξεράθηκε



η φύση παντού μαυρίλα



και καταχνιά.



Αναρωτάμε σιωπηρός



και λυπημένος.



« Γιατί ρήμαξε ο τόπος



γιατί χέρσωσε η γη;



Γιατί το νερό δεν τρέχει



δροσερό από την πηγή;»



Η καταχνιά σκορπά με

την ελπίδα

σβήνει με τη ζωή.



Σε μια γωνιά μισό-



κρυμμένο βλέπω

ένα λουλουδάκι



μισανθισμένο.»



Χαίρομαι, και το

ποτίζω το λιπαίνω



να μεγαλώσει να ανθίσει



τους γύρω τόπους να μυρίσει.



Ύστερα με κέφι τους



σπόρους του σπέρνω.



Και περιμένω με λαχτάρα



στη φύση να ανθίσει,

ζωή και ελπίδα



στους ανθρώπους να χαρίσει.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ