20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ
ΚΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ .Γ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από τότε πού ένα όνειρο στο οποίο είχαν κάποτε εναποθέσει τις ελπίδες τους, οι κολασμένοι τούτης της γης κατάρρευσε μαζί με το τείχος που χώριζε το Ανατολικό με το Δυτικό Βερολίνο, το οποίο είχε ονομαστεί και «Τείχος της ντροπής.» Και ήταν πράγματι ένα όνειδος για ένα σύστημα το οποίο είχε επικαλεστεί την απελευθέρωση του ανθρώπου από την καταπίεση και την εκμετάλλευση , να χτίζει τείχη περισσότερο καταπιεστικά, και με αστυνομικά μέτρα να εμποδίζει την επικοινωνία του λεγόμενου «σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού κόσμου» με τον κόσμο της «ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, τον καπιταλιστικό κόσμο». Οι σοσιαλιστικές ιδέες για περισσότερη δημοκρατία για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, για κοινωνική δικαιοσύνη και για ένα σύστημα που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μπόλιασαν και τον καπιταλιστικό κόσμο και τον έκαναν περισσότερο ανθρώπινο.
Η Δυτική Ευρώπη εκτός επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης υιοθέτησε το κράτος πρόνοιας και παροχών, για αυτούς που το είχαν ανάγκη δηλαδή για τους μισθωτούς οι οποίοι δεν είχαν ιδιοκτησία και μέσα παραγωγής, και σε περίπτωση επαναστατικής ανατροπής δεν είχαν να χάσουν τίποτα παρά μόνο «τις αλυσίδες τους», σύμφωνα με την ρήση του Καρλ Μαρξ.
Κατά την δική μου γνώμη ο μονοκομματισμός η έλλειψη πολιτικών ελευθεριών ,
η πλήρη κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής , η έλλειψη αγοράς ανταγωνισμού και κινήτρων επέφεραν την στασιμότητα του συστήματος και το οδήγησαν στην χρεοκοπία και την κατάρρευση. Οι ιδανικές κοινωνίες όπου¨ «οι άνθρωποι θα εργάζονται σύμφωνα με τις δυνατότητες τους και θα αμείβονται σύμφωνα με τις ανάγκες τους» που οραματίστηκαν ορισμένοι φωτισμένοι κομμουνιστές αποδείχτηκαν όνειρα θερινής νυκτός και απραγματοποίητοι Δον Κιχωτισμοί.
Δικαιότερη κοινωνία που να είναι υπαρκτή και πραγματοποιήσιμη κι όχι φάντασμα
πραγματοποιείται μόνο μέσα στα πλαίσια μιας διευρυμένης σοσιαλδημοκρατίας όπως το Σκανδιναβικό μοντέλο. Οι επαναστατικές ανατροπές στις σύγχρονες Ευρωπαϊκές κοινωνίες όταν τις αναφέρεις
φαίνονται πια σαν να πουλάς «φύκια για μεταξωτές κορδέλες.»
Μόνο μια ανανεωτική Αριστερά, δημοκρατική με ανθρώπινο πρόσωπο έχει δυνατότητα επιβίωσης, στον σύγχρονο κόσμο, Σε ένα κόσμο τόσο τεχνολογικά και επιστημονικά προχωρημένο , όπου οι άνθρωποι του 19ου και των αρχών του20ου αιώνα αν ξυπνούσαν από τον αιώνιο ύπνο τους θα νόμιζαν ότι βρίσκονται σε άλλο πλανήτη. Ας δούμε όμως τι γράφουν δύο διαπρεπείς καθηγητές πανεπιστημίου για την πτώση των κατ`ευφημισμό κομμουνιστικών καθεστώτων στο «Βήμα της Κυριακής» 8 -11- 2009. Στάθης Καλύβας καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο YALE USA.
«Με λίγα λόγια ¨Ο κομμουνισμός ως πολιτική πρακτική απέτυχε παταγωδώς και τελειωτικά.»
Σ.Σ. Αυτή η φρασεολογία μου θυμίζει την φράση του καθηγητή του Χάρβαρντ Φράνσις Φουκουγιάμα για «Το τέλος της ιστορίας» την επικράτηση δηλαδή του φιλελεύθερου μοντέλου που τόσο είχε επικριθεί. Και συνεχίζει ο κος Καλύβας¨ «Η διατύπωση αυτή μπορεί να ακούγεται απόλυτη , αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μπορεί κανείς να αναζητήσει ιστορικά αίτια για τον τρόπο με τον οποίο τελικά εφαρμόστηκε και απέτυχε το σύστημα αυτό, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει την ουσία, πως δηλαδή ο συνδυασμός πολιτικού αυταρχισμού, και οικονομικής καχεξίας δεν μπορεί να σταθεί σε εκσυγχρονισμένες κοινωνίες με υψηλά επίπεδα αλφαβητισμού αστικοποίησης και επαγγελματικής διαφοροποίησης, και όπως προανέφερα τα κομμουνιστικά καθεστώτα πέτυχαν σε γενικές γραμμές να εκσυγχρονίσουν τις κοινωνίες τους»
Νίκος Μουζέλης ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στη London School of Economics.
«Η κατάρρευση επομένως του κομμουνισμού έχει να κάνει λιγότερο με το δημοκρατικό και περισσότερο με το αναπτυξιακό έλλειμμα. Ενώ στο γεωπολιτικό χώρο με βάση τον στρατό και τον οπλισμό, το σοβιετικό μπλοκ δεν ήταν σε μειονεκτική θέση , στον οικονομικό χώρο, ο οικονομικός ανταγωνισμός με την ήδη αναπτυγμένη Δύση ,και την ραγδαία αναπτυσσόμενη Νοτιοανατολική Ασία ήταν σχεδόν αδύνατος Βέβαια τα αίτια της Σοβιετικής κατάρρευσης είναι πολλά.»