Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Γράφει ο σπουδαίος ιστορικός του 19ου Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
για την αρχαία Αθήνα και τα σφάλματα της Αθηναικής συμμαχίας- ηγεμονίας η οποία καταπίεζε τους φόρου υποτελείς της, και ότι δεν ήταν ένωση ελευθέρων πόλεων -κρατών υπό την ηγεμονία της, αλλά υπηκόων χωρίς να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Αθηναίους πολίτες. Γιαυτό δεν άντεχαν τον ζυγό των Αθηναίων και έτειναν εύηκοον ους προς τα κελεύσματα της αντίπαλης πόλης –κράτους Σπάρτης να στραφούν εναντίον τους. Για την λειτουργία των λαικών συνελεύσεων [Εκκλησία του δήμου] γράφει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος ότι μετά τον θάνατο του Περικλή μεταλλάχτηκε ποιοτικά η σύνθεση τους.
«Όσο ζούσε ο Περικλής χειραγωγούνταν από τον μεγάλο αυτό άνδρα όχι πάντα, τουλάχιστον ως επί το πλείστον. Αλλά μετά τον θάνατο εκείνου χειραγωγούνταν από άνδρες οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν καμία από τις εξαιρετικές αρετές του, αλλά ανήκαν και σε τελείως διαφορετική κοινωνική τάξη. Γιατί αμέσως από τότε επήλθε και άλλη μία μεταβολή σχετικά με τον χαρακτήρα των κυβερνητών της πόλης. Μέχρι τα χρόνια αυτά, τα της εκκλησίας του δήμου διεύθυναν οι στρατηγοί και μάλιστα οι ίδιοι υπέβαλαν και συζητούσαν τις κυριότερες εξωτερικές υποθέσεις και οι ίδιοι έπειτα αναλάμβαναν την εκτέλεση των αποφάσεων της Εκκλησίας σχετικά με της προτάσεις αυτές. Αλλά από τα χρόνια αυτά , αυτή η διεξαγωγή των σπουδαιότερων πραγμάτων της πολιτείας τροποποιήθηκε λίγο, αφενός επειδή η υπερβολική ανάπτυξη των συζητήσεων της Εκκλησίας του δήμου απαίτησε κάποια ειδική ενασχόληση με τα θέματα αυτά κι εξάσκηση την οποία δεν μπορούσαν να έχουν πάντα αυτοί που ,
εξαιτίας των πολεμικών κυρίως προτερημάτων τους, διακρίνονταν στο στρατηγικό αξίωμα αφετέρου επειδή οι διάφορες ανάγκες του πολέμου προκαλούσαν την συνεχή σχεδόν απομάκρυνση των στρατηγών, κι επίσης επειδή οι στρατηγοί που ήταν άνδρες έγκριτοι και ανήκαν συνήθως στα πρώτα γένη της πολιτείας στο τέλος αηδίασαν με το συνέδριο εκείνων των βάναυσων ανδρών που συμπεριφέρονταν σαν όχλος, και η διεξαγωγή των συζητήσεων της Εκκλησίας περιήλθε βαθμιαία στα χέρια των λεγόμενων δημαγωγών, δηλαδή ανθρώπων ταπεινής ως επί των πλείστον καταγωγής, που προετοιμάζονταν γι¨αυτό με κάποια εξάσκηση στον λόγο και πάνω απ¨
όλα με πολύ επιδεξιότητα και προθυμία στη χρήση διαφόρων τεχνασμάτων με τα οποία κολακεύεται και εξαπατάται το πλήθος. Και οι στρατηγοί περιορίστηκαν όλο και περισσότερο στην απλή εκτέλεση των αποφάσεων. Έτσι αυξήθηκαν τα ατοπήματα τη πολιτείας των Αθηναίων. Γιατί να πούμε την αλήθεια οι δημαγωγοί έγιναν έκτοτε απόλυτοι κύριοι των πραγμάτων της πολιτείας. Οι πιο επιφανής από τους δημαγωγούς και τα χρόνια αυτά ήταν ο νευρορράφος Ευκράτης, ο προβατοπώλης Λυσικλής, ο λυχνοπώλης Υπέρβολος Και πάνω από όλους τους άλλους, αυτός που έγινε περισσότερο διαβόητος, ο βυρσοδέψης Κλέωνας.. Ο Θουκιδίδης τον λέει «βιαιότατο των πολιτών» λέει ότι αυτός προτιμά πάντοτε τον πόλεμο από την ειρήνη, γιατί ,όταν γινόταν ησυχία αυτός ήταν «καταφανέστατα κακουργών και απιστότερος διαβάλλων» συγχρόνως όμως λέει ο ιστορικός δυστυχώς επανειλημμένα, ότι τα περισσότερα που έλεγε εισακουόταν. »πιθανώτατος εν τω δήμω πιθανώτατος εν τω πλήθει» Τι δίδαγμα βγαίνει για την σημερινή πραγματικότητα; Ότι ο πολίτης για να μην λειτουργεί σαν όχλος έχει μέγιστη ανάγκη από παιδεία και πληροφόρηση και σωστή γνώση των θεμάτων της πολιτείας. Και ότι το κράτος στα πλαίσια της κοινωνικής δικαιοσύνης της ισονομίας και της ισοπολιτείας πρέπει να φροντίζει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και την επιμελημένη δημόσια παιδεία τους για να μην λειτουργούν σαν όχλος, να άγονται και να φέρονται ως κομματικά φερέφωνα των διαφόρων κομμάτων . Μέσω της παιδείας θα αναδειχτούν άνδρες και γυναίκες άξιοι και με ισχυρή προσωπικότητα και άρτια κατάρτιση προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου