............. ................. Shlomo Sand
Όπως ο ίδιος όμως, αναφέρει στην εισαγωγή τού βιβλίου, η μέγγενη των εθνικών μύθων έχει από καιρό χαλαρώσει το σφίξιμό της. Μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων και κριτικών δεν αντηχεί πλέον το συλλογικό ήθος των προγόνων της κι επιδιώκει τα κοινωνικα μοντέλα, που διαμορφώθηκαν στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Η παγκοσμιοποίηση έχει μπήξει τα νύχια της στις πολιτισμικές αρένες ακόμη και τού Ισραήλ κι έχει, κατά τη διαδικασία, υποσκάψει τους θρύλους, που το ανέθρεψαν.
Ένα νέο διανοητικό ρεύμα γνωστό ως μετασιωνισμός έχει αρχίσει να πνέει, έστω και οριακά, σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, κι έχει οδηγήσει στην παραγωγή ανοίκειων εικόνων σε σχέση με το παρελθόν. Κοινωνιολόγοι, αρχαιολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, φιλόλογοι, ακόμη και κινηματογραφιστές έχουν αρχίσει ν΄αμφισβητούν τους θεμελιώδεις όρους τού κυρίαρχου εθνικισμού.
Εν τούτοις, αυτή η ροή πληροφοριών και γνώσεων δέν έχει ανέλθει ακόμη στο υψίπεδο, όπου κατοικοεδρεύει ο επονομαζόμενος τομέας «Ιστορίας τού Ισραηλινού Λαού» των εβραϊκών ακαδημιών. Τούτα τα ιδρύματα δέν έχουν τμήματα Ιστορίας καθʼ αυτά, παρά τμήματα Γενικής Ιστορίας, όπως αυτό, στο οποίο ο ίδιος ο Shlomo Sand ανήκει.
Οι δριμύτεροι επικριτές του προέρχονται από τα τελευταία. Τού προσάπτουν, ότι δέν είχε καμμιά δουλειά να ασχοληθεί με την εβραϊκή ιστοριογραφία εφʼ όσον έχει ειδικευθεί στη δυτικοευρωπαϊκή. Τέτοιου είδους κριτική βέβαια, δέν ασκήθηκε εναντίον αλλων ιστορικών Γενικής Ιστορίας, που καταπιάστηκαν με την εβραϊκή Ιστορία, εφʼ όσον δέν παρέκκλιναν από την κυρίαρχη σκέψη. Ο «εβραϊκός λαός», η «προγονική γη», η «εξορία», η «διασπορά», η «γη τού Ισραήλ», η «αλιγιά» (σ.σ. εβραϊκή λέξη, που σημαίνει «άνοδος» και συμβολικά δηλώνει την επιστροφή στο Ισραήλ), η «γη τής επαγγελίας» και ούτω καθ΄εξής, είναι όροι-κλειδιά σε όλες τις ανοικοδομήσεις τού παρελθόντος, που επιχειρούνται εντός τού Ισραήλ, και η άρνηση κάποιου να τις χρησιμοποιήσει θεωρείται αιρετική.
Όπως ο ίδιος όμως, αναφέρει στην εισαγωγή τού βιβλίου, η μέγγενη των εθνικών μύθων έχει από καιρό χαλαρώσει το σφίξιμό της. Μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων και κριτικών δεν αντηχεί πλέον το συλλογικό ήθος των προγόνων της κι επιδιώκει τα κοινωνικα μοντέλα, που διαμορφώθηκαν στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Η παγκοσμιοποίηση έχει μπήξει τα νύχια της στις πολιτισμικές αρένες ακόμη και τού Ισραήλ κι έχει, κατά τη διαδικασία, υποσκάψει τους θρύλους, που το ανέθρεψαν.
Ένα νέο διανοητικό ρεύμα γνωστό ως μετασιωνισμός έχει αρχίσει να πνέει, έστω και οριακά, σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, κι έχει οδηγήσει στην παραγωγή ανοίκειων εικόνων σε σχέση με το παρελθόν. Κοινωνιολόγοι, αρχαιολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, φιλόλογοι, ακόμη και κινηματογραφιστές έχουν αρχίσει ν΄αμφισβητούν τους θεμελιώδεις όρους τού κυρίαρχου εθνικισμού.
Εν τούτοις, αυτή η ροή πληροφοριών και γνώσεων δέν έχει ανέλθει ακόμη στο υψίπεδο, όπου κατοικοεδρεύει ο επονομαζόμενος τομέας «Ιστορίας τού Ισραηλινού Λαού» των εβραϊκών ακαδημιών. Τούτα τα ιδρύματα δέν έχουν τμήματα Ιστορίας καθʼ αυτά, παρά τμήματα Γενικής Ιστορίας, όπως αυτό, στο οποίο ο ίδιος ο Shlomo Sand ανήκει.
Οι δριμύτεροι επικριτές του προέρχονται από τα τελευταία. Τού προσάπτουν, ότι δέν είχε καμμιά δουλειά να ασχοληθεί με την εβραϊκή ιστοριογραφία εφʼ όσον έχει ειδικευθεί στη δυτικοευρωπαϊκή. Τέτοιου είδους κριτική βέβαια, δέν ασκήθηκε εναντίον αλλων ιστορικών Γενικής Ιστορίας, που καταπιάστηκαν με την εβραϊκή Ιστορία, εφʼ όσον δέν παρέκκλιναν από την κυρίαρχη σκέψη. Ο «εβραϊκός λαός», η «προγονική γη», η «εξορία», η «διασπορά», η «γη τού Ισραήλ», η «αλιγιά» (σ.σ. εβραϊκή λέξη, που σημαίνει «άνοδος» και συμβολικά δηλώνει την επιστροφή στο Ισραήλ), η «γη τής επαγγελίας» και ούτω καθ΄εξής, είναι όροι-κλειδιά σε όλες τις ανοικοδομήσεις τού παρελθόντος, που επιχειρούνται εντός τού Ισραήλ, και η άρνηση κάποιου να τις χρησιμοποιήσει θεωρείται αιρετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου