Πού θα βρείτε τα λεφτά... ρε;

Δημοσιεύθηκε στις: 05-01-2013 09:37:22

Κύριε διευθυντά,
το ερώτημα είναι απόλυτα εύλογο -και στις μέρες μας σχεδόν προαπαιτούμενο- για κάθε σοβαρή συζήτηση με πολιτικό…
Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι το κρίσιμο και θεμελιώδες αυτό ερώτημα, που οψίμως ανακαλύφθηκε από την κυρίαρχη δημοσιολογία, εκφέρεται κάπως περίεργα…

Α. Ερώτημα με… χρονοκαθυστέρηση.
Πότε και πόσο τέθηκε αυτό το ερώτημα στους πολιτικούς ογκόλιθους της «ισχυρής Ελλάδας» (Κ. Σημίτης, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, αλλά και Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκης, Παπαδήμος, Αλογοσκούφης, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.);
Σχεδόν ποτέ, σχεδόν καθόλου. Αν τότε ετίθετο, ίσως σήμερα να είμασταν όλοι πιο υποψιασμένοι και πιο έτοιμοι. Διότι η απάντησή του ίσως να έφερνε στο φως την ποινικών διαστάσεων χρηματιστηριακή φούσκα, την άπατη τρύπα των Ολυμπιακών της κας Γιάννας, τη σχεδιασμένη πίεση των τραπεζών να δανείζουν τους πάντες για τα πάντα, την εξωπραγματική σπατάλη σε εξοπλισμούς, την κλοπιμαία διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, την υπερφόρτωση του κράτους με άχρηστους …Καλαματιανούς και βαφτιστήρια κάθε είδους κ.λπ.

Β. Ερώτημα… αλλήθωρο.
Δεν είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου να απευθύνεται αυτό το ερώτημα σε όλους, αλλά πρώτα και κύρια σε αυτούς που κυβερνούν; Κι όμως -τουλάχιστον στα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε.- αυτό το ερώτημα σχεδόν δεν διατυπώνεται καν προς αυτούς. Απευθύνεται αενάως ΜΟΝΟ στην αντιπολίτευση!
Ισως επειδή, αν διατυπωθεί προς τους έχοντες εξουσία, θα πρέπει να ομολογηθεί το «δεν υπάρχει σάλιο». Οτι δεν έχουν το παραμικρό σχέδιο εξεύρεσης χρημάτων. Και ότι ακριβώς επειδή δεν έχουν δεκάρα, τα παίρνουν με τη βία από τους οικονομικά ασθενέστερους… Η συγκυβέρνηση θα μας πει: «Εξασφαλίζουμε τον δανεισμό της χώρας με τις δόσεις της τρόικας». Ομως ο παραλογισμός είναι προφανής: νέα δάνεια για αποπληρωμή παλιών είναι συνταγή απόλυτης χρεοκοπίας. Ενας μαθητής της Β’ Λυκείου μπορεί να σας βεβαιώσει… Ασε που αυτή η πολιτική «επιλογή» έχει αυτοεξευτελιστεί ως προς τη δυνατότητά της «να βρει λεφτά»: Μας βρήκε με χρέος 120% του Α.Ε.Π., μας έφερε στο 180%. Μας βρήκε με εθνικό εισόδημα 260 δισ. μας έφερε στα 180 δισ. Χώρια τα ασφαλιστικά μας ταμεία (ακόμα και τα πλουσιότατα!..) που βούλιαξαν, χώρια τα δημόσια έσοδα που έγιναν χαρτζιλίκι, χώρια (πάνω απ’ όλα κατ’ εμέ…) τα εκατομμύρια των Ελλήνων που χρεοκόπησαν, δηλ. άνεργοι, νεόπτωχοι, κατεστραμμένοι μαγαζάτορες και επιχειρηματίες κ.ο.κ…).

Γ. Παρ’ ολα αυτά, ερώτημα υποχρεωτικό!
Το ερώτημα απευθύνεται με πάθος και κατά κύματα στην αντιπολίτευση. Επανέρχεται συνεχώς επειδή προφανώς θεωρείται ότι η απάντηση δεν είναι πειστική ή ότι στο θέμα αυτό «μπορούν να τη στριμώξουν».
Ξεκαθαρίζοντας με τρόπο απόλυτο ότι δεν μιλάμε για λογαριασμό κανενός κομματιού της, θα θέλαμε να μοιραστούμε μερικές σκέψεις για το πού θα βρεθούν τα λεφτά για μια εναλλακτική αντιμετώπιση της κρίσης. Επιγραμματικά λοιπόν:
Χρήμα και μάλιστα ζεστό είναι η διακοπή της μνημονιακής πολιτικής, διότι εξοικονομούνται τεράστια ποσά που σήμερα προστίθενται στο χρέος, ενώ σταματά η καταστροφή υγιούς παραγωγικού ιστού που μπορεί άμεσα να δημιουργήσει εισοδήματα.
Χρήμα και μάλιστα ζεστό είναι η επιστροφή της οικονομικής κυριαρχίας από τους δανειστές στην Ελλάδα. Αυτό θα φέρει υποχρεωτικά νέες ιεραρχήσεις και σχεδιασμό με στόχο όχι μόνο αποπληρωμές, αλλά κυρίως παραγωγή εισοδήματος.
Χρήμα και μάλιστα ζεστό είναι η επανακατασκευή του φορολογικού συστήματος στη βάση της αναλογικότητας, της υποχρεωτικότητας, της αποτελεσματικότητας.
Χρήμα και μάλιστα ζεστό είναι η υπεράσπιση της εργασίας όχι μόνο ως δικαιώματος, αλλά ως αναπτυξιακού εργαλείου. Το σταμάτημα της καταδίκης της μπορεί να τονώσει την εσωτερική αγορά, να απελευθερώσει καινοτομία, δημιουργικότητα, κοινωνική - συμμετοχική συνείδηση.
Χρήμα και μάλιστα ζεστό είναι ένας νέος δημόσιος τομέας, χωρίς υποβρύχια και κουμπάρους, χωρίς ρουσφετοκρατικές παραλυσίες και προνόμια, χωρίς αυτοακυρωτικά ξεπουλήματα. Ενα επιτελείο σχεδιασμού και εφαρμογής οικονομικών πολιτικών κοινωνικής και ανθρώπινης ανάπτυξης. 
Τέλος, χρήμα (ίσως όχι άμεσα ζεστό, αλλά μιλώντας με προοπτική χρήμα πάρα πολύ και… καυτό) είναι η πολιτική μάχη που η Ελλάδα έπρεπε να έχει δώσει με πάθος, αλλά δεν έδωσε ποτέ: Πανευρωπαϊκή λύση για την κρίση, διαγραφή χρεών, αναπτυξιακός αναπροσανατολισμός των ευρωπαϊκών κονδυλίων, τέλος στην τραπεζοκεντρική και αγοροκεντρική χρήση των επιτοκίων δανεισμού κρατών, επαναγορά χρεών κ.λπ. 
Ισως ένα ερώτημα επανέρχεται, όταν δεν μας ικανοποιεί η απάντηση. Για τους οπαδούς του νεοσυντηρητικού μοντέλου της παράδοσης στις αγορές αυτό είναι φυσικό. Φυσικό επίσης είναι να υπάρχει δυσκολία κατανόησης σε κάτι που εδράζεται σε εντελώς διαφορετικές σκέψεις από αυτές που είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια. Φυσικό επίσης είναι το εναλλακτικό να έχει κενά και να οφείλει διασαφηνίσεις και περαιτέρω απαντήσεις. Ομως η κατεύθυνση των πραγμάτων, ο κεντρικός άξονας έχει περιγραφεί σαφέστατα όπως και τα θεμελιώδη μέτρα για την κρίση. Επομένως άλλο το «δεν κατάλαβα την απάντηση», άλλο το «δεν συμφωνώ με την απάντηση», άλλο το «δύσκολα εφαρμόζεται η απάντηση» και άλλο το «δεν υπάρχει απάντηση». Γιατί τότε συμβαίνει αυτό ακριβώς που ζούμε εδώ και τρία χρόνια: Να λαμβάνουμε ως «σαφή  απάντηση» την αφασία της καταστροφής και της αδικίας.  

Χαραλαμπάκης Δημήτρης
εκπαιδευτικός - Χανιά